nomes no trilho de navegação
Del árabe hispánicu yas[a]mín, de la mesma del árabe clásicu yāsamīn y esti del pelvi yāsaman,[4] "regalu de Dios".[5]
El xazmín ye un parrotal del xéneru Jasminum, con alredor de 300 especies. Ye natural de les rexones tropicales y subtropicales del Vieyu Mundu y ye llargamente cultiváu. La mayoría de les especies crecen como trepadores sobre otres plantes o empuestes sobre estructures.[ensin referencies]
Les flores del xazmín, comúnmente blanques –magar hai delles especies marielles–, tienen de cutiu un dulce ya intensu arume. Estes plantes cultívense principalmente poles sos flores, nel xardín, como planta d'interior o pa flor cortada. La flor dura alredor de 24 hores. Dos hores enantes de abrir el brotu puede coyer y faer biznagues, bien apreciaes n'Andalucía. Les biznagues fáense poniendo cada brotu nes cañes seques d'una planta montesa, llamada "sombrillita". Esta biznaga una vegada ellaborada pínchase sobre una penca que los biznagueros porten na palma de la mano ufiertándoles nos restoranes pela nueche.[ensin referencies]
Nel sur y sureste d'Asia les muyeres avecen a llevales nel pelo. Tamién s'usen pa faer té, que la so base ye'l té verde y munches especies destilen un aceite col que s'ellaboren arumes. N'aromaterapia, emplégase nel aspeutu emocional como un afrodisiacu, y per la parte física como relaxante muscular y analxésicu.[ensin referencies]
Lluz y situación: Precisen lluz a esgaya, sobremanera si tán nel interior; nel esterior nun ye conveniente que s'espongan direutamente a los rayos del sol, porque pónense mustios.
Temperatura: Nun toleren l'escesu de fríu pel hibiernu yá que nun dexa que la planta florie, unos 13 graos son lo ideal. Pel branu aguanten bien siempres y cuando heba mugor nel ambiente. Puen tolerar los 25ºC ensin problemes. Estrémense enforma los xazminos asitiaos cerca del mar a los del centru de la ciudá, el so arume pela nueche ye más potente.
Riegu del xazmín: Cuando tán creciendo pel branu convién regalos cada 2 díes, y pel hibiernu, cuando tán en flor, cada 4 ó 5 díes.
Ye conveniente rociar la planta con agua, sobremanera cuando ta n'interior, pero nun han moyase les flores yá que quedaríen enllordiaes. Nun ha d'usase abrillantador.
Dificultá: con un invernaderu y daqué d'esperiencia ye una planta de fácil curiáu, ensin invernaderu riquen ser un espertu.
Del árabe hispánicu yas[a]mín, de la mesma del árabe clásicu yāsamīn y esti del pelvi yāsaman, "regalu de Dios".
El xazmín ye un parrotal del xéneru Jasminum, con alredor de 300 especies. Ye natural de les rexones tropicales y subtropicales del Vieyu Mundu y ye llargamente cultiváu. La mayoría de les especies crecen como trepadores sobre otres plantes o empuestes sobre estructures.[ensin referencies]
Jasmin (lat. Jasminum) — dalamazçiçəklilər sırasının zeytunkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Hər iki yarımkürənin subtropik zonalar da daxil olmaqla isti qurşaqlarında 200-dən çox növü var.
Həmişəyaşıl koldur.
Jasmin (lat. Jasminum) — dalamazçiçəklilər sırasının zeytunkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Els gessamins, gesmilers o llessamins (Jasminum) són un gènere d'arbusts de la família Oleaceae.
Compta amb unes 200 espècies del vell continent. La seva implantació es dóna a Europa, Àsia, Àfrica i arxipèlags del Pacífic, sempre limitades a regions amb climes càlids.
L'espècie Jasminum officinale és autòctona als Països Catalans i les seves varietats es conreen i s'utilitzen en perfumeria i jardineria.
El gessamí és una planta perenne i enfiladissa de fins a 4 metres de longitud de flors blanques acampanulades i molt fragants. També pot adquirir formes arbustives i de matoll. Les seves fulles són ovalades a vegades amb la punta molt allargada i de color verd molt intens. La bellesa de les seves flors fa que sigui molt utilitzada en jardineria, alhora que el seu perfum és utilitzat per a fer colònies. Les flors poden ser solitàries o organitzades en rams, de color blanc, groc, rosa o roig. Les que són de colors tenen una forma semblant a una estrella, amb pètals més o menys arrodonits i amb un número que varia de 4 a 9.
Es registra en diferents èpoques de l'any.
Per decoració de jardins i terrasses, com a planta trepadora. Si es cultiva en un test necessita un diàmetre de 50-60 cm i una profunditat de 60-70 cm.
A ple sol.
Ha de ser ric en Humus, nodrit amb adobs orgànics en pols barrejats amb 13 de sorra.
S'efectua durant la primavera. La seva multiplicació es realitza mitjançant esqueixos llenyosos l'abril, semi-llenyosos l'agost, i per murgonar el juny.
A Viquidites hi ha citacions, dites populars i frases fetes relatives a Gessamí Els gessamins, gesmilers o llessamins (Jasminum) són un gènere d'arbusts de la família Oleaceae.
Jasmín (latinsky Jasminum) je rod rostlin patřící do čeledě olivovníkovité (Oleaceae). Jako jasmín, nebo nepravý jasmín byl dříve také nazýván pustoryl (Philadelpus).
Některé druhy lze v ČR použít jako okrasné rostliny. Potřebují chráněné výslunné stanoviště.[1]
Obrázky, zvuky či videa k tématu jasmín ve Wikimedia Commons
Jasmín (latinsky Jasminum) je rod rostlin patřící do čeledě olivovníkovité (Oleaceae). Jako jasmín, nebo nepravý jasmín byl dříve také nazýván pustoryl (Philadelpus).
Jasmin (Jasminum) er en slægt med ca. 30 arter, der er udbredt i Afrika, Asien, Australien, på Stillehavsøerne og i Sydeuropa (én art). Det er stedsegrønne eller løvfældende træer, buske eller lianer. Unge grene er kantede og furede. Bladene er modsat stillede (sjældnere: spredtstillede eller kransstillede), hele, 3-koblede eller uligefinnede. Blomsterne er samlet i små stande ved bladhjørnerne. Den enkelte blomst er klokke-, rør- eller skålformet og 4-tallig med hvide eller gule (sjældnere: røde eller violette) kronblade og ofte duftende. Frugterne er bær.
Der udtrækkes æterisk olie til fremstilling af parfume fra flere af arternes blomster., på samme måde som roser og lavendel. Her beskrives kun de arter, som forhandles i Danmark.
Beskrevne arter
Jasminum ist eine Pflanzengattung in der Familie der Ölbaumgewächse (Oleaceae). Zu dieser Gattung gehören einige wichtige Duft- und Zierpflanzen wie der Echte Jasmin oder der Winter-Jasmin.
Es gibt in der Gattung Jasminum sowohl laubwerfende, als auch immergrüne, verholzende Arten. Viele Arten sind Kletterpflanzen (Lianen), es gibt allerdings auch aufrecht wachsende kleine Bäume und Sträucher. Die Stängel der Pflanzen sind oft hart und kantig. Die Laubblätter können sowohl wechselständig wie gegenständig sein, in seltenen Fällen auch quirlständig. Der Blattstiel besitzt meist ein Gelenk. Die Blattspreiten sind einfach, dreiteilig oder unpaarig gefiedert.
Die Blütenstände sind im Prinzip zymös, können dabei aber sehr verschiedene Formen – trauben- oder rispenartig, doldenförmig oder köpfchenförmig – annehmen. Bei einigen Arten, beispielsweise dem Winter-Jasmin, sind die Blütenstände auch zu oft einzelnen Blüten reduziert.
Die zwittrigen Blüten sind bei den meisten Arten heterostyl. Bei vielen Arten duften die Blüten stark und angenehm. Die Kelchblätter sind meist glocken- oder trichterförmig verwachsen mit meist vier bis 16 winzigen Kelchzipfeln. Die Krone besteht aus einer langen, schmalen Kronröhre und vier bis 16, bei den meisten Arten jedoch nur vier bis sechs radförmig ausgebreiteten Zipfeln. Die Farbe der Krone ist in der Regel weiß oder gelb, bei einigen Arten auch rosa oder rötlich. Die Knospen und die Kronröhre sind dagegen nicht selten rötlich gefärbt. Die zwei Staubblätter sind auf etwa der Hälfte der Kronröhre inseriert und überragen sie nicht. Die Staubfäden sind kurz. Zwei Fruchtblätter sind zu einem oberständigen, zweikammerigen Fruchtknoten verwachsen. Jede Fruchtknotenkammer enthält ein bis zwei Samenanlagen. Der dünne Griffel endet in einer kopfigen oder zweilappigen Narbe.
Die bei Reife schwarzen Beere ist zweigeteilt, wobei bei einigen Arten auch die eine Hälfte der Beere regelmäßig reduziert ist.
Die Jasminum-Arten kommen ursprünglich aus den tropischen und subtropischen Gebieten Asiens, Afrikas, Madagaskars, Australiens und den Pazifischen Inseln, also der Alten Welt. Wenige Arten kommen auch aus dem Mittelmeergebiet (Jasminum fruticans) oder von den Kanaren oder den Azoren.
Viele Arten werden allerdings auch außerhalb ihrer Heimat wegen ihrer Blüten oder ihres Duftes kultiviert. Einige Arten sind in verschiedenen Teilen der Welt auch verwildert.
Die meisten Jasminum-Arten wachsen in Dickichten oder in Gebüschen, beispielsweise entlang Waldrändern oder Flüssen.
Der Gattungsname Jasminum wurde 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, 1, S. 7 erstveröffentlicht[1]. Als Lectotypusart wurde 1929 Jasminum officinale L. festgelegt. Synonyme für Jasminum L. sind: Jacksonia hort. ex Schltdl. nom. inval., Jasminium Dum. orth. var., Mogorium Juss., Noldeanthus Knobl. Die Gattung Jasminum gehört zur Tribus Jasmineae in der Familie der Oleaceae.[2]
Die Gattung Jasminum umfasst je nach Auffassung mehr als 200 bis mehr als 400 Arten, die sich auf die Sektionen Jasminum, Alternifolia, Primulina, Trifoliolata und Unifoliolata verteilen[2]. Nach Auffassung von E. Banfi (2014) ist sect. Alternifolia besser als eigene Gattung Chrysojasminum einzustufen.[3]
Hier eine Auswahl der Arten der Gattung Jasminum:
Als Zierpflanzen werden auch einige Hybriden kultiviert.
Nach E. Banfi (2014) gehören folgende Arten nicht mehr zu Gattung Jasminum:[3]
Jasminum ist eine Pflanzengattung in der Familie der Ölbaumgewächse (Oleaceae). Zu dieser Gattung gehören einige wichtige Duft- und Zierpflanzen wie der Echte Jasmin oder der Winter-Jasmin.
Azanzaw (isem usnan: Jasminum) d tawsit n yemɣan dgi llan-t wazal n 200 n temdikin yeǧǧuǧugen yeṭṭafaren tawacult n tzemrant, Yettemɣay-d deg idgan dgi yella unezwu amnummes am wemda n yilel agrakal d uneẓẓul n asya.
Jasminum
Lo mot gensemin (var. jansemin, jaussemin, jausemin, jaissemin, daissemin, gensemil) designa las plantas dicotiledonas apertenent al genre Jasminum. Lo gensemin es, amb la ròsa, dintre las espècia odorantas e capitosas, una de las doas flors reinas de la perfumariá. Lo seu nom ven de l'arabi yâsamîn, el meteis empruntat al persan. La flor mai sovent jauna o blanca rebrota d'un arbrilhon apertenent a la familha de las Oleacèas, subretot cultivada en China, que fòrça espècias ne son originàrias. Entre las mai de 200 espècias, los gensemins mai utilizats en perfumariá son Jasminum grandiflorum, Jasminum officinale e Jasminum odoratissimum. Las autras espècias son mai sovent cultivadas dins los òrts coma arbrilhon d'ornament.
Fòra Índia, l'un dels principals productors de gensemin totjorn foguèt China, qu'i es a vegadas utilizat per aromatizar lo tè. Mas l'arbre tanben s'adaptèt en Euròpa mediterranèa: Jasminum grandiflorum, e la vila de Grassa, dempuèi la mitat del sègle XVII, comencèt la cultura del gensemin. La recòlta del gensemin de Grassa (a l'ora d'ara venguda rara) se debana pendent lo mes d'agost. Lo cal culhir just abans l'alba e lo tractar lo mai rapidament possible.
Per obtenir un quilograma d'esséncia absoluda de gensemin, cal culhir environ sèt milions de flors. Per tant, lo gensemin natural es car, reservat als perfums de luxe, que preferisson alara emplegar una version sintetica.
Damasc es la vila del gensemin par excelléncia per la seuna flor qu'es cultivada dins cada ostal o al pè de cada immòble.
Dempuèi de sègles, lo gensemin es considerat en Orient coma lo simbòl de la beutat e de la temptacion feminina.
Lo gensemin blanc es de mai la flor emblematica de Tunisia: n'ofrir es una pròva d'amor.
En Índia, Kâma, lo dieu de l'amor, tocava las seunas victimas per de flèchas que las ligava amb de flors de gensemin.
Cleopatra seriá anada a l'encontre de Marc Antòni dins una nau que sas velas èran onchadas d'esséncia de gensemin.
Las flors son de fotonastia negativa (se dubrisson de nuèch) de termonastia especifica (se dubrisson sonque a una temperatura superiora a 17°C).
La moleculas qu'a un ròtle major dins la sentor del gensemin natural es la jasmona jos la forma cis, lo cisjasmonat de metil[1]. D'autres compausats participan a la sentor, coma l’acetat de benzil, l'alcòl benzilic, lo benzoat de benzil, lo benzoat de cis-3-exenil, lo N-acetilantranilat de metil, lo cresòl, l'indòl, l'eugenòl e lo linalòl[2].
La cisjasmona e lo cisjasmonat de metil, los dos principals compausats odorants del gensemin, aumentan l'activitat dels receptors A del GABA e agisson doncas coma d'anxiolitics e de sedatius, quitament quand son absorbits per inalacion[3].
Segon Kew Garden World Checklist 7 de març de 2012:
Segon Kew Garden World Checklist 15 de març de 2012:
Fuèlhas de Jasminum grandiflorum
Jasminum
Lo mot gensemin (var. jansemin, jaussemin, jausemin, jaissemin, daissemin, gensemil) designa las plantas dicotiledonas apertenent al genre Jasminum. Lo gensemin es, amb la ròsa, dintre las espècia odorantas e capitosas, una de las doas flors reinas de la perfumariá. Lo seu nom ven de l'arabi yâsamîn, el meteis empruntat al persan. La flor mai sovent jauna o blanca rebrota d'un arbrilhon apertenent a la familha de las Oleacèas, subretot cultivada en China, que fòrça espècias ne son originàrias. Entre las mai de 200 espècias, los gensemins mai utilizats en perfumariá son Jasminum grandiflorum, Jasminum officinale e Jasminum odoratissimum. Las autras espècias son mai sovent cultivadas dins los òrts coma arbrilhon d'ornament.
Fòra Índia, l'un dels principals productors de gensemin totjorn foguèt China, qu'i es a vegadas utilizat per aromatizar lo tè. Mas l'arbre tanben s'adaptèt en Euròpa mediterranèa: Jasminum grandiflorum, e la vila de Grassa, dempuèi la mitat del sègle XVII, comencèt la cultura del gensemin. La recòlta del gensemin de Grassa (a l'ora d'ara venguda rara) se debana pendent lo mes d'agost. Lo cal culhir just abans l'alba e lo tractar lo mai rapidament possible.
Per obtenir un quilograma d'esséncia absoluda de gensemin, cal culhir environ sèt milions de flors. Per tant, lo gensemin natural es car, reservat als perfums de luxe, que preferisson alara emplegar una version sintetica.
Damasc es la vila del gensemin par excelléncia per la seuna flor qu'es cultivada dins cada ostal o al pè de cada immòble.
Jasemini (Jasminum spp) është një bimë shumë aromatike dhe përdoret për prodhimin e parfumeve të cilat janë shumë sensuale.
Lulet afrodiziake, vazokonstriktore , relakuesese e nervave , analgjezik i lehtë , nxit prodhimin e qumështit. Vaj antidepresant , antispazmodik , afrodiziak , tonik i mitrës , qetësues
Lulet përdoren për të fuqizuar sistemin imunitar, për të ulur temperaturën dhe për femrat është afrodisiak . Vaji esencial i jaseminit duhet të përdoret vetëm për qëllime mjekësore . Çaj përdoret për të qetësuar dhimbjet e periodeve , depresionit , impotencës , ngurtësisë , ul dhimbjet e lindjes ndërkohë që nxit lindjen . Mund të masazhohet mbi gjoks dhe të përdoret për kollën dhe shqetësimet e frymëmarrjes
Çaji merret për temperaturën ose infeksionet urinare. Mund të kombinohet me bar blete për të bërë një çaj qetësues, pihet në darkë nëse jeni me stres. Ky çaj përdoret për shpëlarjen e plagëve dhe për të ndaluar gjakrrjedhjen e saj. Kompresa vendoset në kokë ose në qafë, një kompresë e njomë me çajin e luleve përdoret për të qetësuar dhimbjet e kokës nga goditjet e diellit ose shqetësimet emocional
Jasemini (Jasminum spp) është një bimë shumë aromatike dhe përdoret për prodhimin e parfumeve të cilat janë shumë sensuale.
Jasmin (Jasminum) je rod biljaka iz porodice maslina - oleaceae sa preko 200 pojedinačnih vrsta. Rastu u toplim predjelima Starog svijeta. Većina vrsta su penjalice; penju se po drugim biljkama ili predmetima. Listovi mogu biti zimzeleni. Oblik lista je jednostavan, troprst ili igličast u grupi do 9 listova. Cvjetovi jasmina su obično bijeli, međutim neke vrste mogu imati i žute cvjetove. Cvjeta u proljeće i ljeto, mada neke vrste (poput Jasminum nudiflorum) cvjetaju i zimi. Cvjetovi se odlikuju jakim ugodnim mirisom.
Nedovršeni članak Jasmin (biljka) koji govori o biologiji treba dopuniti. prema pravilima Wikipedije.
Jasmino esas arbusto sarmentoza, genera tipo di la familio "jasminei" di qua la flori esas odoroza.
Malati mangrupa tutuwuhan nu dijadikeun pepelakan kembang hias nu tangkalna ajeg sarta hirup taunan. Di Indonésia, salah sahiji wanda malati dijadikeun perlambang Indonésia, nyaéta malati bodas (Jasminum sambac) alatan kembangna dikaitkeun jeung sagala rupa talari sélér-sélér bangsa di nagara urang. Wanda séjén anu ogé populér nyaéta gambir (J. officinale). Di Indonésia ngaran malati dipikawanoh ku balaréa di sakumna wewengkon Indonésia. Ngaran-ngaran wewengkon pikeun melati nyaéta Menuh (Bali), Meulu cut atawa Meulu China (Acéh), Menyuru (Banda), Melur (Gayo sarta Batak Karo), Manduru (Menado), Mundu (Bima sarta Sumbawa) jeung Manyora (Timor), ogé Malete (Madura).
Di Italia, malati casablanca (Jasminum officinalle), anu disebut Spanish Jasmine dipelak taun 1692 pikeun dijadikeun parfum. Taun 1665 di Inggris dibudidayakan malati bodas (J. sambac) anu diwanohkeun ku Duke Casimo de Medici. Dina taun 1919 ditimukeun malati J. parkeri di wewengkon India Kulon Laut, satuluyna dibudidayakan di Inggris dina taun 1923.
Di antara 200 rupa malati anu geus diidéntifikasi (kapanggih) ku para ahli botani karék aya kira-kira 9 rupa malati anu ilahar dibudidayakan sarta aya 8 rupa malati anu poténsial pikeun dijadikeun pepelakan hias. lolobana wanda malati tumuwuh liar di leuweung-leuweung alatan tacan kasingkab poténsi ékonomi sarta sosialna. Tangkal malati kaasup sélér mamalatian atawa Oléacéae.
Wanda, variétas sarta ciri-ciri penting (karakteristik) tangkal malati nyaéta kieu:
Sedengkeun wanda sarta variétas malati anu aya di Pulo Jawa ti antarana:
Kembang malati méré mangpaat minangka kembang tabur, bahan industri minyak seungit, kosmétika, parfum, farmasi, hiasan rarangkén kembang sarta bahan campuran atawa panyungit entéh.
Malati mangrupa tutuwuhan nu dijadikeun pepelakan kembang hias nu tangkalna ajeg sarta hirup taunan. Di Indonésia, salah sahiji wanda malati dijadikeun perlambang Indonésia, nyaéta malati bodas (Jasminum sambac) alatan kembangna dikaitkeun jeung sagala rupa talari sélér-sélér bangsa di nagara urang. Wanda séjén anu ogé populér nyaéta gambir (J. officinale). Di Indonésia ngaran malati dipikawanoh ku balaréa di sakumna wewengkon Indonésia. Ngaran-ngaran wewengkon pikeun melati nyaéta Menuh (Bali), Meulu cut atawa Meulu China (Acéh), Menyuru (Banda), Melur (Gayo sarta Batak Karo), Manduru (Menado), Mundu (Bima sarta Sumbawa) jeung Manyora (Timor), ogé Malete (Madura).
Di Italia, malati casablanca (Jasminum officinalle), anu disebut Spanish Jasmine dipelak taun 1692 pikeun dijadikeun parfum. Taun 1665 di Inggris dibudidayakan malati bodas (J. sambac) anu diwanohkeun ku Duke Casimo de Medici. Dina taun 1919 ditimukeun malati J. parkeri di wewengkon India Kulon Laut, satuluyna dibudidayakan di Inggris dina taun 1923.
Mlathi (Jasminum sambac) iki kalebu kaluwarganing Jasminum.[1] Tuwuhan iki kasebar ing saindhenging donya, ing tlatah tropis nganti tlatah sub-tropis.[1] Lan duluré uga ana 300 rupa sing dikénal ing donya.[1] Iki kalebu jinis tetuwuhan sing thukulé ngerambat lan bisa ditandur ning endi-endi papan panggonan.[1]
Kembang mlathi lumrahé wernané putih, lan ana sing rada semu kuning.[1] Mlathi ana sing makuthané manunggal uga ana kang makuthané rangkep dadi katone kaya tumpuk tinumpuk.[1] Karana ambuné sing arum lan kuwat, mila kembang iku akèh gunané.[1] Saliyané kanggo wangen-wangen, mlati uga didadèkaké rerenggan kanggo temantén wadon ing Asia Kidul lan Asia Tenggara, kalebu Tanah Jawa. Mlathi lumrahé urip ing laladan tropis.[1]
Nanging saliyané iku, mlati uga didadékaké campuran kanggo unjukan tèh, sing lumrahé dijupuk saka tèh ijo.[1]
Jaman pamaréntahan Présidhèn Soeharto, pamaréntah ngukuhaké Surat Dudutan Présidhèn Nomor 4 taun 1993.[1] Ing surat iki ngukuhaké Hari Cinta Puspa dan Satwa Nasional tanggal 5 November 1993.[1]
Dina iku uga, ana telung kembang kang dikukuhaké dadi idéntitas Bangsa Indonésia.[1] Puspa (tuwuhan utawa flora) kang dikukuhaké ya iku Puspa Bangsa, Puspa Pesona, lan Puspa Langka.[1] Déné kang dikukuhaké dadi Puspa Bangsa ya iku kembang mlathi utawa kang duwé jeneng latin Jasminum sambac.[1]
Kembang mlathi bisa kanggo bunga tabur lan indhustri tèh.[2] Saliyané iku kembang mlathi uga bisa dadi farfum, wewangen ruwang, bahan kosmétik, obat utawa farmasi, lan dadi aroma terapi.[2]
Tèh mlathi uga diarani tèh wangi.[3] Diarani tèh wangi amarga ambuné kang wangi amarga duwé aroma saka godhong tèh kang pancén wis wangi lan ketambahan aroma kembang mlathi kang sangsaya wangi.[3] Tèh mlathi kalebu tèh kang populér ing Indonésia.[3] Tuladhané tèh ijo kang dicampur kembang mlathi lan kembang gambir saéngga wangi mlathi lan wangi kang kas sangsaya krasa nalika tèh digawé wédang tèh lan dicongi banyu panas.[3]
Saka hasil riset nerangaké yèn tèh mlathi bisa ngurangi kolésterol lan nggawé seger awak.[3]
Mlathi bisa didol dadi kembang roncén utawa didol nalika kembang isih seger.[4] Didol roncén lumrahé kanggo rerenggan ngantén lan kanggo asesoris jogèd.[4] Yèn didol nalika dadi kembang kang isih séger iku lumrahé kanggo kembang tabur.[4]
Saliyané iku, mlathi uga bisa diolah dadi Essential Jasmine Oil.[2] Kanggo nyuling kembang mlathi mbutuhaké tèknologi mirunggan.[4] Kembang mlathi ora kena diékstrak ing suhu kang dhuwur, amarga ékstrak kembang mlathi gampang nguap.[4]
Kembang mlathi kang diolah kudu kembang mlathi kang isih seger.[4] Mulané indhustri kanggo ngolah mlathi supaya bisa dadi ekstrak kudu cerak karo sentra budidaya mlathi.[4]
Ékstraksi lenga mlathi ya iku prosés kanggo ngéntoké lenga mlathi saka kembang mlathi.[5] Ana rong cara utawa métodhe ékstraksi kanggo njupuk ékstrak mlathi.[5] Kang sapisan kanthi cara nglarutaké ing pelarut kang gampang nguap utawa kang diarani solvent extraction lan ekstraksi nganggo lemak padat kang diarani enfleurasi.[5]
Teknologi ekstraksi duwé divérsifikasi aji tambah tumrap pamanfaatan kembang mlathi.[2] Mlathi ora mung bisa didol nalika dadi kembang kang isih seger nanging uga bisa diolah lan bisa awét suwé.[2] Saliyané iku mlathi luwih migunani.[2] Mlathi kang bisa diolah dadi ékstrak mlathi kanggo digawé lenga mlathi utawa farfum ya iku kembang melati putih utawa kang duwé jeneng latin Jasmimum sambac.[2] Kejaba iku kembang melati gambir utawa Jasmimum officinale uga kena diolah dadi lenga atsiri kembang mlathi.[2] Indonésia dadi nagara kang mroduksi lenga atsiri kanggo nagara-nagara donya cacahé 60 persén kanggo kabéh panduduk sadonya.[6]
kembang mlathi
teh mlathi
mlathi mekar
mlathi akèh cacahé
orange jasmine
mlathi winter
mlathi
mlathi makutha cilik
mlathi bintang
wit mlathi
Mlathi (Jasminum sambac) iki kalebu kaluwarganing Jasminum. Tuwuhan iki kasebar ing saindhenging donya, ing tlatah tropis nganti tlatah sub-tropis. Lan duluré uga ana 300 rupa sing dikénal ing donya. Iki kalebu jinis tetuwuhan sing thukulé ngerambat lan bisa ditandur ning endi-endi papan panggonan.
Kembang mlathi lumrahé wernané putih, lan ana sing rada semu kuning. Mlathi ana sing makuthané manunggal uga ana kang makuthané rangkep dadi katone kaya tumpuk tinumpuk. Karana ambuné sing arum lan kuwat, mila kembang iku akèh gunané. Saliyané kanggo wangen-wangen, mlati uga didadèkaké rerenggan kanggo temantén wadon ing Asia Kidul lan Asia Tenggara, kalebu Tanah Jawa. Mlathi lumrahé urip ing laladan tropis.
Nanging saliyané iku, mlati uga didadékaké campuran kanggo unjukan tèh, sing lumrahé dijupuk saka tèh ijo.
Ang sampaga, hasmin, sampaka o tsampaka (Ingles: jasmin shrub o jasmine) ay anumang uri ng mababango at mapuputing mga bulaklak, kabilang na ang sampagita. May mas maliliit na mga bulaklak ang sampagita.[1]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Agham ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang sampaga, hasmin, sampaka o tsampaka (Ingles: jasmin shrub o jasmine) ay anumang uri ng mababango at mapuputing mga bulaklak, kabilang na ang sampagita. May mas maliliit na mga bulaklak ang sampagita.
Ko e tutuʻuli ko e fuʻu ʻakau totolo ia. ʻOku lava fai vaitohi mei he foʻi fua ʻoku ʻuliʻuli.
Ko e tutuʻuli ko e fuʻu ʻakau totolo ia. ʻOku lava fai vaitohi mei he foʻi fua ʻoku ʻuliʻuli.
Yasemîn an asimîn (Jasminum officinale) kulîlkek ji famîleya darzeytûnan (Olaceae) e.
Tê payîn ku ev kulîlk ji Mezopotamya belav bûye li başûrê Ewropa bêhtir şîn bûye. Hin cureyên wê gelek bilind dibin, digihên 4–5 m. Ji vê kulîlkê rûneke taybet tê çêkirin ku piranî di warê dermanan de tê bikaranîn. Ji dusedî zêdetir cureyên yasemînê hene.
Yasemîn an asimîn (Jasminum officinale) kulîlkek ji famîleya darzeytûnan (Olaceae) e.
Tê payîn ku ev kulîlk ji Mezopotamya belav bûye li başûrê Ewropa bêhtir şîn bûye. Hin cureyên wê gelek bilind dibin, digihên 4–5 m. Ji vê kulîlkê rûneke taybet tê çêkirin ku piranî di warê dermanan de tê bikaranîn. Ji dusedî zêdetir cureyên yasemînê hene.
Το γιασεμί ή ίασμος[1][2] είναι γένος αγγειόσπερμων, δικότυλων φυτών που ανήκει στην οικογένεια των Ελαιίδων (ή Ελαιοειδών) (Oleaceae). (αρχ. ελλ. επίθετο ιάσμινον (εξ ιάσμης) και Ιάσμη[3][4]) (λατ. Jasminum) . Σύμφωνα με πηγή, πιστεύεται ότι προέρχεται από τα Ιμαλάια, το ΘΙβέτ και την Κίνα.
Η λατινική λέξη Jasminum προέρχεται από την ελληνική λέξη ιάσμινον[3] (μύρον)[5][6] που σημαίνει ιασμέλαιο. Η ελληνική αυτή λέξη προέρχεται από την περσική λέξη yâsamin (یاسمین)[4][7] ή yāsam.[8]
Υπάρχουν 300 περίπου είδη που απαντώνται στις εύκρατες και θερμές χώρες της γης.
Είναι αναρριχώμενο φυτό (θάμνος, τις περισσότερες φορές αειθαλής και φυλλοβόλος). Η ευωδία του είναι ευχάριστη και γλυκιά.
Τα φύλλα του εναλλάσσονται, είναι απλά ή τρίφυλλα και πτερωτά. Τα άνθη του είναι λευκά στα περισσότερα είδη αλλά και κίτρινα, λευκά-ροζ, ροζ, γαλάζια και μπλε. Είναι αρωματικά και αναδύουν ένα γλυκό, πολύ ευχάριστο άρωμα. Ο καρπός του γιασεμιού είναι ράγα με δύο λοβούς. Είναι διακοσμητικό φυτό και καλλιεργείται σε γλάστρες και κήπους.
Το γιασεμί πολλαπλασιάζεται με εμβολιασμό, με μοσχεύματα ή με καταβολάδες. Είναι ευαίσθητο στο δυνατό κρύο και τον παγετό ενώ αγαπά τη ζέστη και τη μεγάλη ηλιοφάνεια.
Εκτός από διακοσμητικά, μερικά είδη του καλλιεργούνται για βιομηχανικούς σκοπούς και χρησιμοποιούνται ευρέως στην αρωματοποιία. Η καλλιέργεια των ειδών αυτών γίνεται κοντά σε παραθαλάσσιες περιοχές, γιατί η θαλάσσια αύρα είναι ευεργετική για την ανάπτυξη τους.
Από το γιασεμί εξάγεται ένα αιθέριο έλαιο γνωστό με την ονομασία ιασμέλαιο. Για την εξαγωγή αυτού του ελαίου χρησιμοποιούνται 2 μέθοδοι, η απόσταξη και η εκχύλιση.
Το αιθέριο έλαιο αυτό χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία. Περιέχει λινολικό οξύ, γερανιόλη, βενζυλικό οξύ, ευγενόλη, τερπινεόλη και λιναλοόλη. Είναι απαραίτητο συστατικό σχεδόν όλων των αρωμάτων.
Η Γαλλία είναι πρώτη στον κόσμο στην παραγωγή ιασμελαίου. Ακολουθούν η Κίνα, η Ιταλία, η Αίγυπτος και η Ελλάδα.
Συγκεκριμένα υπάρχουν αναφορές του βλαστού αυτού σε αιγιπτιακά κείμενα, περσικά, καθώς σαφώς και κινεζικά.
Πραγματοποιείται σε παραθαλάσσιες περιοχές γιατί η αύρα βοηθά στην ανάπτυξή τους. Οι ρίζες του γιασεμιού δεν αναπτύσσονται πολύ ούτε διεισδύουν βαθιά στο έδαφος. Είναι πολυετές φυτό και χρησιμοποιεί το έδαφος μακροχρόνια. Η καλλιέργειά του διαρκεί γύρω στα 15 χρόνια. Τα άνθη του αναπτύσσονται από τον πρώτο χρόνο αλλά είναι λίγα ενώ σημαντική παραγωγή λουλουδιών έχουμε από τον τρίτο χρόνο. Τα είδη των γιασεμιών που φυτεύονται σε αγρούς χρειάζονται αρκετό πότισμα όταν η περίοδος των βροχών σταματήσει. Το έδαφος πρέπει να λιπαίνεται με διάφορα λιπάσματα και κοπριά, ενώ το φυτό χρειάζεται κλάδεμα και αφαίρεση των ξερών βλαστών και φύλλων. Η συλλογή των λουλουδιών γίνεται τις πρώτες πρωινές ώρες και τους μήνες Ιούνιο έως Οκτώβριο.
Μερικά από τα γνωστότερα είδη γιασεμιού είναι:
Παλαιότερα στο Σύστημα κατά Βέτσταϊν (1935) η οικογένεια των Ελαιοειδών υπάγετο στην τάξη των Λιγουστρωδών (Ligustrales).
Η πόλη Δαμασκός στη Συρία το έχει ως σύμβολό της το γιασεμί και ονομάζεται "πόλη του γιασεμιού". Από την άλλη είναι σύμβολο της μητρότητος στην Ταϊλάνδη. Ακόμη στην Τυνησία ονομάστηκαν "επανάσταση των γιασεμιών" η αλλαγή προέδρου το 1987 και μια επανάσταση το 2011. Τέλος, στην Κίνα οι αγώνες υπέρ της δημοκρατίας το 2011 είχαν ως σύμβολο τους το λουλούδι αυτό.
Το γιασεμί ή ίασμος είναι γένος αγγειόσπερμων, δικότυλων φυτών που ανήκει στην οικογένεια των Ελαιίδων (ή Ελαιοειδών) (Oleaceae). (αρχ. ελλ. επίθετο ιάσμινον (εξ ιάσμης) και Ιάσμη) (λατ. Jasminum) . Σύμφωνα με πηγή, πιστεύεται ότι προέρχεται από τα Ιμαλάια, το ΘΙβέτ και την Κίνα.
Η λατινική λέξη Jasminum προέρχεται από την ελληνική λέξη ιάσμινον (μύρον) που σημαίνει ιασμέλαιο. Η ελληνική αυτή λέξη προέρχεται από την περσική λέξη yâsamin (یاسمین) ή yāsam.
Υπάρχουν 300 περίπου είδη που απαντώνται στις εύκρατες και θερμές χώρες της γης.
Είναι αναρριχώμενο φυτό (θάμνος, τις περισσότερες φορές αειθαλής και φυλλοβόλος). Η ευωδία του είναι ευχάριστη και γλυκιά.
Шаблон:Taxobox end[[Гурӯҳ:Plantae аз рӯи алифбо]] ЁСУМАН, ёсамин, ёсмин, с у-мав (Jasminum), буттаи хазонрез ё ҳамешасабзи печанда. Барги содда, мураккаб аз баргчаҳо иборат аст) ё себарга, гули сафед, зард, сурхтоби хушбӯй ва тоза дорад. Қариб 200 намуди ёсуман маълум буда, асосан дар минтақаҳои тропикӣ ва субтропикии Осиё, Африқо ва Амрикои Ҷанубӣ мерӯяд. Дар собиқ Иттиҳоди Шӯравӣ се намуди ёсуман. (J. officinale — дар Кавказ ва Тоҷикистон; J. revolutum — танҳо дар қаторкуҳҳои Дарвоз; J. fruti-cans — Қрим ва Кавказ вомехурад.
Аз гули шоҳсуман — Jasminum grandiflorum (Ҳимолой) ва ёсумани хушбуй — Jasminum odoratissimus (ҷазираи Мадейра) равғани эфир мегиранд, ки дар атриёт фаровон истифода мешавад. Ёсумани ҳамешасабзи печактана — Jasminum sambac чун гули хонагӣ маъмул аст. Ёсумани сафед (Jasminum officinale) буттаест, ки навдаҳои хазанда ё печанда дорад. Қадаш то 1 м. Шохчаҳояш камбарг, баргаш пармонанд (дарозиаш то 10 см, бараш то 7 см) буда, тамоми зимистон сабз мемонад; гули қадаҳшакли сафед (қутраш то 2,5—3,5 см), хӯшагули 2—4-гула ва ғӯзаи ғуҷуммевашакл дорад. Дар шароити табиии ҷумҳурӣ миёнаҳои июн гул мекунад. Ёсумани сафеди худрӯй танҳо дар нишебиҳои ч,ан. ц-куз;и Ҳисори ҳавзаи д. Варзоб вомехӯрад.
Ёсумани зард ё зарсуман (Jasminum revolutum) буттаи ҳамешасабз (баландиаш 2,5. м). Баргаш аз як ё се ҷуфт баргча таркиб ёфтааст; дарозиаш то 8—10 см, бараш 5 см. Гули қадаҳшакли зард, хӯшагули 15— 19-гула, ғӯзаи дутухма дорад. Дар шароити табии июл — август гул мекунад. Танҳо дар Дарвоз мерӯяд. Ёсуман сифатҳои хуби ороишӣ дорад ва бесабаб нест, ки аз замонҳои қадим ҳамчун гули писандидаи шарқиён маъмул гаштааст.
Шаблон:Taxobox end[[Гурӯҳ:Plantae аз рӯи алифбо]] ЁСУМАН, ёсамин, ёсмин, с у-мав (Jasminum), буттаи хазонрез ё ҳамешасабзи печанда. Барги содда, мураккаб аз баргчаҳо иборат аст) ё себарга, гули сафед, зард, сурхтоби хушбӯй ва тоза дорад. Қариб 200 намуди ёсуман маълум буда, асосан дар минтақаҳои тропикӣ ва субтропикии Осиё, Африқо ва Амрикои Ҷанубӣ мерӯяд. Дар собиқ Иттиҳоди Шӯравӣ се намуди ёсуман. (J. officinale — дар Кавказ ва Тоҷикистон; J. revolutum — танҳо дар қаторкуҳҳои Дарвоз; J. fruti-cans — Қрим ва Кавказ вомехурад.
Аз гули шоҳсуман — Jasminum grandiflorum (Ҳимолой) ва ёсумани хушбуй — Jasminum odoratissimus (ҷазираи Мадейра) равғани эфир мегиранд, ки дар атриёт фаровон истифода мешавад. Ёсумани ҳамешасабзи печактана — Jasminum sambac чун гули хонагӣ маъмул аст. Ёсумани сафед (Jasminum officinale) буттаест, ки навдаҳои хазанда ё печанда дорад. Қадаш то 1 м. Шохчаҳояш камбарг, баргаш пармонанд (дарозиаш то 10 см, бараш то 7 см) буда, тамоми зимистон сабз мемонад; гули қадаҳшакли сафед (қутраш то 2,5—3,5 см), хӯшагули 2—4-гула ва ғӯзаи ғуҷуммевашакл дорад. Дар шароити табиии ҷумҳурӣ миёнаҳои июн гул мекунад. Ёсумани сафеди худрӯй танҳо дар нишебиҳои ч,ан. ц-куз;и Ҳисори ҳавзаи д. Варзоб вомехӯрад.
Ёсумани зард ё зарсуман (Jasminum revolutum) буттаи ҳамешасабз (баландиаш 2,5. м). Баргаш аз як ё се ҷуфт баргча таркиб ёфтааст; дарозиаш то 8—10 см, бараш 5 см. Гули қадаҳшакли зард, хӯшагули 15— 19-гула, ғӯзаи дутухма дорад. Дар шароити табии июл — август гул мекунад. Танҳо дар Дарвоз мерӯяд. Ёсуман сифатҳои хуби ороишӣ дорад ва бесабаб нест, ки аз замонҳои қадим ҳамчун гули писандидаи шарқиён маъмул гаштааст.
Жасмин (латин кылын Jasminum ) – тӧдьы сяськаё, ческыт зыно коркан но садын будӥсь куак.
Жасмин (латин кылын Jasminum ) – тӧдьы сяськаё, ческыт зыно коркан но садын будӥсь куак.
Йәсмин (лат. Jasmínum, фарс. یاسمین — ясемин) — матур сәскәле ҡыуаҡ, эфир майлы һәм декоратив үҫемлек.
Мәңге йәшел ҡыуаҡ. Зәйтүн ағасы һымаҡтар ғаиләһенә керә. Ап-аҡ сәскәләрн хуш еҫле, һулый башлағанда аҙ ғына ҡыҙғылт төҫкә керә. Эре сәскәле ғәрәп йәсминен өйҙә үҫтерәләр. Һары йәсмин һыуыҡтарҙы ауыр кисерә, эҫе ҡояшта ла бирешә. Эрерәк аҡ сәскәле ялбыр(махровый) йәсминдең ҡайһы бер төрҙәрен баҡсасылар Башҡортостанда ла үҫтерә. Үрмәләп үҫкән йәсминдәр ҙә бар.
Ике ярымшарҙың йылы бүлкәттәрендә, субтропик бүлкәтте керетеп, барлығы 197 төрө билдәле.
Киң таралған төрҙәре:
Йәсмин (лат. Jasmínum, фарс. یاسمین — ясемин) — матур сәскәле ҡыуаҡ, эфир майлы һәм декоратив үҫемлек.
Яьсма (лаьт: Jasmínum, фаьр: یاسمین, эрс: Жасми́н) —- даим баьца котарг я, зейтгабаьцай дезала.
चमेली (/ˈdʒæzmɪnəm/),[५] ओलिभ परिवार (ओलेसिया)मा पर्ने एक वास्नादार फूल हो । यसको उपयोग माला बनाउन र अत्तर उत्पादनमा विशेष प्रयोगमा ल्याइन्छ ।
चमेली' (Jasmine) का फूल झाड़ी या बेल जाति से संबंधित है, इसकी लगभग २०० प्रजाति पाई जती हैं। "चमेली" नाम पारसी शब्द "यासमीन" से बना है, जिसका मतलब "प्रभु की देन" है।[कृपया उद्धरण जोड़ें]
चमेली, जैस्मिनम (Jasminum) प्रजाति के ओलिएसिई (Oleaceae) कुल का फूल है। भारत से यह पौधा अरब के मूर लोगों द्वारा उत्तर अफ्रीका, स्पेन और फ्रांस पहुँचा। इस प्रजाति की लगभग 40 जातियाँ और 100 किस्में भारत में अपने नैसर्गिक रूप में उपलब्ध हैं। यह भारत में प्रमुख रूप से पाया जाता है।जिनमें से निम्नलिखित प्रमुख और आर्थिक महत्व की हैं:
1. जैस्मिनम ऑफिसनेल लिन्न., उपभेद ग्रैंडिफ्लोरम (लिन्न.) कोबस्की जै. ग्रैंडिफ्लारम लिन्न. (J. officinale Linn. forma grandiflorum (Linn.) अर्थात् चमेली।
2. जै. औरिकुलेटम वाहल (J. auriculatum Vahl) अर्थात् जूही।
3. जै. संबक (लिन्न.) ऐट. (J. sambac (Linn.) ॠत्द्य.) अर्थात् मोगरा, वनमल्लिका।
4. जै. अरबोरेसेंस रोक्स ब.उ जै. रॉक्सबर्घियानम वाल्ल. (J. Arborescens Roxb. syn. J. roxburghianum Wall.) अर्थात् बेला।
हिमालय का दक्षिणावर्ती प्रदेश चमेली का मूल स्थान है। इस पौधे के लिये गरम तथा समशीतोष्ण दोनों प्रकार की जलवायु उपयुक्त है। सूखे स्थानों पर भी ये पौधे जीवित रह सकते हैं। भारत में इसकी खेती तीन हजार मीटर की ऊँचाई तक ही होती है। यूरोप के शीतल देशों में भी यह उगाई जा सकती है। इसके लिये भुरभुरी दुमट मिट्टी सर्वोत्तम है, किंतु इसे काली चिकनी मिटृटी में भी लगा सकते हैं। इसे लिए गोबर पत्ती की कंपोस्ट खाद सर्वोत्तम पाई गई है। पौधों को क्यारियों में 1.25 मीटर से 2.5 मीटर के अंतर पर लगाना चाहिए। पुरानी जड़ों की रोपाई के बाद से एक महीने तक पौधों की देखभाल करते रहना चाहिए। सिंचाई के समय मरे पौधों के स्थान पर नए पौधों को लगा देना चाहिए। समय-समय पर पौधों की छँटाई लाभकर सिद्ध हुई है। पौधे रोपने के दूसरे वर्ष से फूल लगन लगते हैं। इस पौधे की बीमारियों में फफूँदी सबसे अधिक हानिकारक है।
आजकल चमेली के फूलों से सौगंधिक सार तत्व निकालकर बेचे जाते हैं। आर्थिक दृष्टि से इसका व्यवसाय विकसित किया जा सकता है। चमेली एक सुगंधित फूल है, जिसके महक मात्र से लोग मोहित हो जाते हैं़ इस फूल से बहुत सारी दवाइयां बनायी जाती हैं, जो सिर दर्द, चक्कर, जुकाम आदि में काम आता है़
_Jasminum_grandiflorum_02.jpg)
.jpg)
.jpg)
_in_Talakona_forest,_AP_W_IMG_8323.jpg)
|publisher= (मदद)सीएस1 रखरखाव: एक से अधिक नाम: authors list (link) चमेली' (Jasmine) का फूल झाड़ी या बेल जाति से संबंधित है, इसकी लगभग २०० प्रजाति पाई जती हैं। "चमेली" नाम पारसी शब्द "यासमीन" से बना है, जिसका मतलब "प्रभु की देन" है।[कृपया उद्धरण जोड़ें]
चमेली, जैस्मिनम (Jasminum) प्रजाति के ओलिएसिई (Oleaceae) कुल का फूल है। भारत से यह पौधा अरब के मूर लोगों द्वारा उत्तर अफ्रीका, स्पेन और फ्रांस पहुँचा। इस प्रजाति की लगभग 40 जातियाँ और 100 किस्में भारत में अपने नैसर्गिक रूप में उपलब्ध हैं। यह भारत में प्रमुख रूप से पाया जाता है।जिनमें से निम्नलिखित प्रमुख और आर्थिक महत्व की हैं:
1. जैस्मिनम ऑफिसनेल लिन्न., उपभेद ग्रैंडिफ्लोरम (लिन्न.) कोबस्की जै. ग्रैंडिफ्लारम लिन्न. (J. officinale Linn. forma grandiflorum (Linn.) अर्थात् चमेली।
2. जै. औरिकुलेटम वाहल (J. auriculatum Vahl) अर्थात् जूही।
3. जै. संबक (लिन्न.) ऐट. (J. sambac (Linn.) ॠत्द्य.) अर्थात् मोगरा, वनमल्लिका।
4. जै. अरबोरेसेंस रोक्स ब.उ जै. रॉक्सबर्घियानम वाल्ल. (J. Arborescens Roxb. syn. J. roxburghianum Wall.) अर्थात् बेला।
हिमालय का दक्षिणावर्ती प्रदेश चमेली का मूल स्थान है। इस पौधे के लिये गरम तथा समशीतोष्ण दोनों प्रकार की जलवायु उपयुक्त है। सूखे स्थानों पर भी ये पौधे जीवित रह सकते हैं। भारत में इसकी खेती तीन हजार मीटर की ऊँचाई तक ही होती है। यूरोप के शीतल देशों में भी यह उगाई जा सकती है। इसके लिये भुरभुरी दुमट मिट्टी सर्वोत्तम है, किंतु इसे काली चिकनी मिटृटी में भी लगा सकते हैं। इसे लिए गोबर पत्ती की कंपोस्ट खाद सर्वोत्तम पाई गई है। पौधों को क्यारियों में 1.25 मीटर से 2.5 मीटर के अंतर पर लगाना चाहिए। पुरानी जड़ों की रोपाई के बाद से एक महीने तक पौधों की देखभाल करते रहना चाहिए। सिंचाई के समय मरे पौधों के स्थान पर नए पौधों को लगा देना चाहिए। समय-समय पर पौधों की छँटाई लाभकर सिद्ध हुई है। पौधे रोपने के दूसरे वर्ष से फूल लगन लगते हैं। इस पौधे की बीमारियों में फफूँदी सबसे अधिक हानिकारक है।
आजकल चमेली के फूलों से सौगंधिक सार तत्व निकालकर बेचे जाते हैं। आर्थिक दृष्टि से इसका व्यवसाय विकसित किया जा सकता है। चमेली एक सुगंधित फूल है, जिसके महक मात्र से लोग मोहित हो जाते हैं़ इस फूल से बहुत सारी दवाइयां बनायी जाती हैं, जो सिर दर्द, चक्कर, जुकाम आदि में काम आता है़
चमेली (/ˈdʒæzmɪnəm/), ओलिभ परिवार (ओलेसिया)मा पर्ने एक वास्नादार फूल हो । यसको उपयोग माला बनाउन र अत्तर उत्पादनमा विशेष प्रयोगमा ल्याइन्छ ।
ਚੰਬੇਲੀ ਜਾਂ ਚਮੇਲੀ (Jasmine) ਦਾ ਫੁੱਲ ਝਾੜੀ ਜਾਂ ਬੇਲ ਜਾਤੀ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੈ, ਇਸ ਦੀ ਲੱਗਭੱਗ 200 ਪ੍ਰਜਾਤੀਆਂ[1] ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ।[2] ਚਮੇਲੀ ਲਈ ਫਾਰਸੀ ਸ਼ਬਦ ਯਾਸਮੀਨ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਅਰਥ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਦੇਣ ਹੈ।
ਚਮੇਲੀ, ਜੈਸਮਿਨਮ (Jasminum) ਪ੍ਰਜਾਤੀ ਦੇ ਓਲੇਸੀਆ (Oleaceae) ਕੁਲ ਦਾ ਫੁਲ ਹੈ। ਭਾਰਤ ਤੋਂ ਇਹ ਪੌਦਾ ਅਰਬ ਦੇ ਮੂਰ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਉਤਰੀ ਅਫਰੀਕਾ, ਸਪੇਨ ਅਤੇ ਫ਼ਰਾਂਸ ਪੁਜਿਆ। ਇਸ ਪ੍ਰਜਾਤੀ ਦੀਆਂ ਲੱਗਭੱਗ 40 ਜਾਤੀਆਂ ਅਤੇ 100 ਕਿਸਮਾਂ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਕਿਰਤਕ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ ਜਿਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਹੇਠ ਲਿਖੀਆਂ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਅਤੇ ਆਰਥਕ ਮਹੱਤਵ ਦੀਆਂ ਹਨ:
ਹਿਮਾਲਾ ਦਾ ਦੱਖਣੀ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਚਮੇਲੀ ਦਾ ਮੂਲ ਸਥਾਨ ਹੈ। ਇਸ ਬੂਟੇ ਲਈ ਗਰਮ ਅਤੇ ਸਮਸ਼ੀਤੋਸ਼ਣ ਦੋਨਾਂ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੀ ਜਲਵਾਯੂ ਅਨੁਕੂਲ ਹੈ। ਸੁੱਕੇ ਸਥਾਨਾਂ ਉੱਤੇ ਵੀ ਇਹ ਬੂਟੇ ਜਿੰਦਾ ਰਹਿ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਇਸ ਦੀ ਖੇਤੀ ਤਿੰਨ ਹਜਾਰ ਮੀਟਰ ਦੀ ਉੱਚਾਈ ਤੱਕ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਯੂਰਪ ਦੇ ਸੀਤਲ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇਹ ਉਗਾਈ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਲਈ ਭੁਰਭੁਰੀ ਦੁਮਟ ਮਿੱਟੀ ਸਰਵੋੱਤਮ ਹੈ, ਪਰ ਇਸਨੂੰ ਕਾਲੀ ਚੀਕਣੀ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਵੀ ਲਗਾ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਇਸਨੂੰ ਲਈ ਗੋਬਰ ਪੱਤੀ ਦੀ ਕੰਪੋਸਟ ਖਾਦ ਸਰਵੋੱਤਮ ਪਾਈ ਗਈ ਹੈ। ਬੂਟਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿਆਰੀਆਂ ਵਿੱਚ 1.25 ਮੀਟਰ ਵਲੋਂ 2.5 ਮੀਟਰ ਦੇ ਅੰਤਰ ਉੱਤੇ ਲਗਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਜੜਾਂ ਦੀ ਰੋਪਾਈ ਦੇ ਬਾਅਦ ਵਲੋਂ ਇੱਕ ਮਹੀਨੇ ਤੱਕ ਬੂਟਿਆਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਸਿੰਚਾਈ ਸਮੇਂ ਮਰੇ ਬੂਟਿਆਂ ਦੇ ਸਥਾਨ ਉੱਤੇ ਨਵੇਂ ਬੂਟੇ ਲਗਾ ਦੇਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ। ਸਮੇਂ ਸਮੇਂ ਬੂਟਿਆਂ ਦੀ ਛੰਗਾਈ ਲਾਭਦਾਇਕ ਸਿੱਧ ਹੋਈ ਹੈ। ਬੂਟੇ ਰੋਪਣ ਦੇ ਦੂਜੇ ਸਾਲ ਤੋਂ ਫੁਲ ਲਗਣ ਲੱਗਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਬੂਟੇ ਦੀਆਂ ਬੀਮਾਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਉੱਲੀ ਸਭ ਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਨੁਕਸਾਨਦਾਇਕ ਹੈ।
ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਚਮੇਲੀ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਇਤਰ ਕੱਢ ਕੇ ਵੇਚਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਚਮੇਲੀ ਦਾ ਤੇਲ ਵੀ ਇੱਕ ਵਪਾਰਕੀ ਪੈਦਾਵਾਰ ਹੈ ਜੋ ਚਮੇਲੀ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਤੋਂ ਕੱਢਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਚਮੇਲੀ ਦਾ ਰਸ ਪੀਣ ਨਾਲ਼ ਵਾਤ ਅਤੇ ਬਲਗ਼ਮ ਵਿੱਚ ਕਾਫ਼ੀ ਆਰਾਮ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਚੁਸਤ-ਦਰੁਸਤ ਅਤੇ ਮਨ ਨੂੰ ਖ਼ੁਸ਼ ਰੱਖਦੀ ਹੈ।
|access-date= (help) |access-date= (help) இக்கட்டுரை மல்லிகைத் தாவரம் பற்றியது. இப்பெயரில் வெளிவரும் இதழ் பற்றி அறிய மல்லிகை (சஞ்சிகை) பக்கத்துக்குச் செல்லுங்கள்.
மல்லிகை (Jasminum sambac) ஒரு மருத்துவ மூலிகைப் பயன்பாடுடைய ஒரு தாவரமாகும். இது இந்தியா, இலங்கை, தாய்லாந்து, மியான்மர் போன்ற நாடுகளில் காணப்படுகிறது. இதன் பூக்கள் நறுமணமுடையவை. பெண்கள் தலையில் சூடும் மாலைகளாகவும் கோயில்களில் பூசையிலும் பயன்படுகிறது. மூலிகை மருத்துவத்தில் பால் சுரப்பு நிற்க, மார்பக வீக்கம் குறைய இது பயன்படுகிறது. இது பிலிப்பைன்ஸ் நாட்டின் தேசிய மலராகும்.
தமிழில் "மல்லி" என்பதன் பொருள் பருத்தது, உருண்டது மற்றும் தடித்தது. இதன் காரணமாக, இம்மலர் "மல்லிகை" எனப் பெயர் பெற்றிருக்கலாம். மதுரை மல்லிகை மிகவும் புகழ் பெற்றது. தமிழ் இலக்கியத்தில் முல்லை எனச் சுட்டப்படும் இது ஒரு வகை காட்டு மல்லிகை. தற்போது குண்டு மல்லி, அடுக்குமல்லி மற்றும் இருவாச்சி எனப் பல வகை மல்லிகைப் பூக்களைக் காணலாம். தமிழ்நாட்டில் மல்லிகை பெரும்பாலும் மதுரை மாவட்டத்தில் பயிராகிறது. உள்ளூர்த் தேவைகளுக்காகவும் அங்கிருந்து வெளி நாடுகளுக்கு ஏற்றுமதிக்காகவும் இது மும்பை வரை கொண்டு செல்லப்படுகிறது. மதுரை நகரம் "மல்லிகை மாநகரம்" என்றே அழைக்கப்படுகிறது.
ஜாஸ்மினம்[1] என்று பண்டைய ஃபிரஞ்சு[2] மொழியிலும் அரபியில் ஜாஸ்மின் என்றும் பாரசீக மொழியில் யாஸ்மின் என, அதாவது "கடவுளின் பரிசு"[3][4][5] எனப் பொருள்படுவதாக, அழைக்கப்படும் மல்லிகை ஒரு ஆலிவ் குடும்பமான ஒலிசியே என்னும் புதர்கள் மற்றும் கொடிகள் சார்ந்த ஒரு பேரினம். இதில் மொத்தமாக 200 இனங்கள் உள்ளன. இவை பண்டைய உலகில் (அதாவது அமெரிக்கா என்னும் நாடு கண்டுபிடிக்கப்பட்டதற்கு முன்னர் ஐரோப்பியர்கள் அறிந்திருந்த உலகப் பகுதிகள்) மிதமானது முதல் அதிகரித்த வெப்ப மண்டலங்களில் வளரும் இனமாகும். இதில் பல இனங்களும் பிற செடிகளின் மீதாகப் பற்றிப் படரும் கொடிகளாகவும் தோட்டங்களில் கம்பிகளின் மீதாகப் படர்ந்தோ அல்லது கதவுகள் அல்லது வேலிகள் மீதான வேலிப்பந்தலாகவோ அல்லது திறந்த வெளிகளில் புதர்களாகவோ உள்ளன. இவற்றின் இலைகள் என்றும் பசுமை மாறாமலோ (அதாவது வருடம் முழுதும் பச்சையாகவே) அல்லது (கூதிர்ப் பருவத்தில் உதிரும்) உதிரிலைகளாகவோ இருக்கலாம்.
இதில் பின்வரும் இனங்கள் அடங்கும்:
வணிக ரீதியாக மலர்களுக்காகப் பரவலாகப் பயிரிடப்படும் மல்லிகையை வீட்டுத்தோட்டத்தில் பூசைக்காகவும் பெண்கள் தலையில் சூடிக்கொள்ளவும் வளர்க்கப்படுகிறது.
சீனாவில் ஜாஸ்மின் தேநீரைப் பருகுகின்றனர். அங்கு இதனை மல்லிகைப் பூ தேநீர் (茉莉花茶; பின்யின்: மோ லி ஹுவா ச்சா) என்றழைக்கிறார்கள். ஜாஸ்மினம் சாம்பாக் மலர்களும் மல்லிகைத் தேநீர் உருவாக்கப் பயன்படுகின்றன. இது பெரும்பாலும், பச்சைத் தேநீர் என்பதன் அடிப்படையில் அமைந்தது. ஆனால், சில நேரங்களில் ஓலாங்க் அடிப்படையும் பயன்படுகிறது. வெப்பம் மற்றும் காற்றின் ஈரப்பசை ஆகியவற்றைக் கட்டுப்படுத்தும் இயந்திரங்களில் மலர்கள் மற்றும் தேயிலை ஆகியவை "இணைவுறுத்தப்படுகின்றன". மல்லிகை மலரின் வாசம் மற்றும் நறுமணம் ஆகியவற்றை உட்கிரகிப்பதற்குத் தேயிலைக்கு நான்கு மணி நேரங்கள் பிடிக்கும். மிக உயர் தரங்களுக்கு இந்த செய்முறையானது ஏழு முறைகள் வரையிலும் மீண்டும் மீண்டும் செய்யப்படும். காரணம், மலர்களின் உள்ளார்ந்த ஈரப்பசையை தேயிலை உட்கிரகித்து விட்டால், அது கெடாதிருக்க அதனை மறுதீயிட வேண்டும். பயனபட்டு விட்ட மலர்களை இறுதிப் பொருளிலிருந்து நீக்கலாம் அல்லது நீக்காமலும் விடலாம். காரணம் இந்த மலர்கள் முழுதும் வறண்டு வாசமற்றே இருக்கும். அடர்த்தி மிகுதியான தேயிலைகளிலிருந்து இதழ்களை ஊதி நீக்குவதற்கு ராட்சசக் காற்றாடிகள் பயன்படுகின்றன. தேயிலையில் இவை இருந்தாலும் பார்வைக்கு அதன் அழகைக் கூட்டுவதைத் தவிர, தேயிலையின் தரத்திற்கு எந்த விதமான சுட்டிக்காட்டலையும் வழங்குவதில்லை.
ஃபிரெஞ்சு நாட்டில் மல்லிகை இனிப்புக் கூழ் புகழ் பெற்றது. பெரும்பாலும், மல்லிகை மலர்ச் சாறிலிருந்தே இதனைச் செய்கிறார்கள். ஐக்கிய அமெரிக்க நாடுகளில் இந்த ஃபிரெஞ்சு மல்லிகை இனிப்புக் கூழ் சிறு ரொட்டி மற்றும் இனிப்பு மிட்டாய்களை உருவாக்கப் பயன்படுகிறது.
மல்லிகைச் சார எண்ணெய் பொதுவான பயன்பாடுகள் கொண்டுள்ளது.
தொழிலாளர்கள் மிக அதிகமாகத் தேவைப்படும் உறிஞ்சு முறைமையிலோ அல்லது வேதிப் பிழிவு முறைமையிலோ இதன் மலர்களைப் பிழிகின்றனர். ஒரு சிறு அளவிலான எண்ணெய்க்கும் மிக அதிகமான அளவில் மலர்கள் தேவைப்படுவதால், இது மிகவும் விலை உயர்ந்ததாக உள்ளது. மலர்களை இரவிலேயே கொய்ய வேண்டும். காரணம், மல்லிகையின் வாசம் இருள் கவிந்த பின்னர் மேலும் வலிமை கொள்வதாகும். மலர்களை ஆலிவ் எண்ணெயில் தோய்த்துப் பருத்தி ஆடைகளின் மீது பல நாட்களுக்குக் காய வைத்துப் பிறகு மெய்யான மல்லிகைச் சாறைப் பெறுவதற்குப் பிழிந்தெடுக்கின்றனர். இத்தகைய மல்லிகைச் சார எண்ணெய் தயாரிக்கும் நாடுகளில் சில இந்தியா, எகிப்து, சீனா மற்றும் மொரோக்கோ ஆகியவை.
இதன் வேதியியல் உட்பொருட்கள் மெதில் ஆந்த்ரனிலேட், இன்டோல், பென்ஜில் ஆல்கஹால், லினாலூல் மற்றும் சிகேடோல் ஆகியவற்றை உள்ளடக்கும். மல்லிகையின் பல இனங்கள் ஒரு தனிமானியையும் நல்குகின்றன. இது வாசனைத் திரவியங்கள் மற்றும் நறுமணப் பொருட்கள் உருவாக்கப் பயன்படுகிறது.
பின்வரும் நாடுகளில் மல்லிகை தேசிய மலர் என விளங்குகிறது.
சிரியா நாட்டில் இது டமாஸ்கஸ் நகரின் குறியீட்டு மலராகும். இந்த நகரே மல்லிகை நகர் என அழைக்கப்படுகிறது.
ஜே.ஃபிளூமினென்ஸ் , ஹவாய் நாட்டில் ஒரு ஊடுருவி இனம் என்பதாக உள்ளது. இங்கு இது சில நேரங்களில், அவ்வளவாகத் துல்லியமற்றதான, "பிரேசிலியன் மல்லிகை" என்ற பெயரிலும் அழைக்கப்படுகிறது.
ஜே.டிகோட்டம் என்பது ஃபுளோரிடாவிலும் ஊடுருவியுள்ளது.
தாய்லாந்து நாட்டில், மல்லிகை மலர்கள் அன்னை என்னும் கருத்துருவின் சின்னமாகப் பயன்படுகின்றன.
ஜப்பான் நாட்டின் ஓகினாவாவில், மல்லிகைத் தேநீர் சன்பின் ச்சா (さんぴん茶) எனப்படுகிறது.
"மோத்தி " என்னும் சொல், (சமிஸ்கிருத மொழியில் "முக்தா " அல்லது "முக்தாமணி " அல்லது "மௌடிகா " எனப்படுகிறது. (முக்தா என்பதற்கு சுதந்திரமான, தளைகளற்ற என்னும் ஒரு பொருளும் உண்டு). இந்தி மொழியில் இது முத்து எனப் பொருள்படும். இந்த மலர் வெண் நிறம் கொண்டு, வட்ட வடிவமாக, அழகு மிகுந்து பார்வையிலும் அழகிலும் முத்துக்களை ஒத்திருப்பதால் "மோத்தியா " என்னும் பெயர் பெற்றது.
வங்காள மொழியில் "ஜூயி "
தெலுங்கு மொழியில் "மல்லே "
இந்தியாவின் ஆந்திரப் பிரதேச மாநிலத்தில் சித்தூர் மாவட்ட தலக்கோணாக் காட்டில் மல்லிகை முல்லை.
இந்தியாவின் ஆந்திரப் பிரதேச மாநிலத்தில் சித்தூர் மாவட்ட தலக்கோணாக் காட்டில் மல்லிகை முல்லை.
சென்னையில் மல்லிகை மொட்டுஇந்த வகையானது, பெரும் மலர்களை உருவாக்குகிறது. ஆனால், இவற்றில் வெகு சிலவே வணிக ரீதியான பயனுற்றுள்ளன்.
வேனிற்கால மல்லிகை மலர்கிறது - தாய்மு மலையிலிருந்து புத்தம் புதிதான மல்லிகை மலர்கள்
மல்லிகை மலர் பச்சைத் தேநீர் - டிராகன் முத்துத் தேநீரை உருவாக்க பச்சைத் தேயிலையில் மலர்கள் இடப்படுகின்றன.
இக்கட்டுரை மல்லிகைத் தாவரம் பற்றியது. இப்பெயரில் வெளிவரும் இதழ் பற்றி அறிய மல்லிகை (சஞ்சிகை) பக்கத்துக்குச் செல்லுங்கள்.
மல்லிகை (Jasminum sambac) ஒரு மருத்துவ மூலிகைப் பயன்பாடுடைய ஒரு தாவரமாகும். இது இந்தியா, இலங்கை, தாய்லாந்து, மியான்மர் போன்ற நாடுகளில் காணப்படுகிறது. இதன் பூக்கள் நறுமணமுடையவை. பெண்கள் தலையில் சூடும் மாலைகளாகவும் கோயில்களில் பூசையிலும் பயன்படுகிறது. மூலிகை மருத்துவத்தில் பால் சுரப்பு நிற்க, மார்பக வீக்கம் குறைய இது பயன்படுகிறது. இது பிலிப்பைன்ஸ் நாட்டின் தேசிய மலராகும்.
தமிழில் "மல்லி" என்பதன் பொருள் பருத்தது, உருண்டது மற்றும் தடித்தது. இதன் காரணமாக, இம்மலர் "மல்லிகை" எனப் பெயர் பெற்றிருக்கலாம். மதுரை மல்லிகை மிகவும் புகழ் பெற்றது. தமிழ் இலக்கியத்தில் முல்லை எனச் சுட்டப்படும் இது ஒரு வகை காட்டு மல்லிகை. தற்போது குண்டு மல்லி, அடுக்குமல்லி மற்றும் இருவாச்சி எனப் பல வகை மல்லிகைப் பூக்களைக் காணலாம். தமிழ்நாட்டில் மல்லிகை பெரும்பாலும் மதுரை மாவட்டத்தில் பயிராகிறது. உள்ளூர்த் தேவைகளுக்காகவும் அங்கிருந்து வெளி நாடுகளுக்கு ஏற்றுமதிக்காகவும் இது மும்பை வரை கொண்டு செல்லப்படுகிறது. மதுரை நகரம் "மல்லிகை மாநகரம்" என்றே அழைக்கப்படுகிறது.
ஜாஸ்மினம் என்று பண்டைய ஃபிரஞ்சு மொழியிலும் அரபியில் ஜாஸ்மின் என்றும் பாரசீக மொழியில் யாஸ்மின் என, அதாவது "கடவுளின் பரிசு" எனப் பொருள்படுவதாக, அழைக்கப்படும் மல்லிகை ஒரு ஆலிவ் குடும்பமான ஒலிசியே என்னும் புதர்கள் மற்றும் கொடிகள் சார்ந்த ஒரு பேரினம். இதில் மொத்தமாக 200 இனங்கள் உள்ளன. இவை பண்டைய உலகில் (அதாவது அமெரிக்கா என்னும் நாடு கண்டுபிடிக்கப்பட்டதற்கு முன்னர் ஐரோப்பியர்கள் அறிந்திருந்த உலகப் பகுதிகள்) மிதமானது முதல் அதிகரித்த வெப்ப மண்டலங்களில் வளரும் இனமாகும். இதில் பல இனங்களும் பிற செடிகளின் மீதாகப் பற்றிப் படரும் கொடிகளாகவும் தோட்டங்களில் கம்பிகளின் மீதாகப் படர்ந்தோ அல்லது கதவுகள் அல்லது வேலிகள் மீதான வேலிப்பந்தலாகவோ அல்லது திறந்த வெளிகளில் புதர்களாகவோ உள்ளன. இவற்றின் இலைகள் என்றும் பசுமை மாறாமலோ (அதாவது வருடம் முழுதும் பச்சையாகவே) அல்லது (கூதிர்ப் பருவத்தில் உதிரும்) உதிரிலைகளாகவோ இருக்கலாம்.
మల్లిక (మల్లె) (ఆంగ్లం:Jasmine) (వర్గీకరణ నామం: Jasminum /ˈjæsmᵻnəm/)[5] పొదల ప్రజాతికి చెందిన, ఆలివ్ కుటుంబానికి (ఒలకేసి) చెందిన తీగలా పెరిగే మొక్క. ఇది సుమారు 200 రకాల జాతులుగా ఉష్ణమండల, వెచ్చని ఉష్ణోగ్రతలు కలిగిన యూరేషియా, ఆస్ట్రేలియా, ఓసియానియా ప్రాంతాలలో ఉంది. మల్లె లేదా మల్లిక మంచి సువాసనలిచ్చే పూల మొక్క. వేసవి రాగానే మల్లి మొగ్గల వాసన గుప్పు మంటుంది. ఈ కుటుంబానికి చెందిన మొక్క జాజి. ఇది కూడా సువాసననిచ్చే మొక్క.
ఈ మొక్క ఆకురార్చే మొక్కగాగానీ (శరదృతువులో) లేదా పచ్చగా గానీ (సంవత్సరమంతా) నిలువుగా ద్రాక్ష తీగల వలెనే పైకి ప్రాకి వ్యాపించి ఉంటుంది. దీని పుష్పాలు సుమారు 2.5 సెం.మీ (0.93 అంగుళాలు) వ్యాసాన్ని కలిగి ఉంటాయి. ఇవి పసువు లేదా తెలుపు రంగులతో ఉంటాయి. కొన్ని పరిస్తితులలో అవి కొంచెం ఎరుపు రంగులో కూడా ఉంటాయి. ఈ పువ్వులు సైమోజ్ క్లస్టర్లలో మూడుపువ్వులుగా వ్యాపించి పుంటాయి. ప్రతీ పువ్వు సుమారు నాలుగు నుండి తొమ్మిది రేకులను కలిగి ఉంటుంది.[6] మల్లెల్లో నలభై రకాలవరకు ఉంటాయి. అయితే మన రాష్ట్రంలో అధికంగా పందిరిమల్లె, తుప్పమల్లె, జాజిమల్లి, కాగడామల్లె, నిత్యమల్లెవంటివాటిని విరివిగా సాగుచేస్తుంటారు.[7]
మల్లెలు మాఘ మాసంలో పూయటం మొదలుపెడతాయి. అందుకని వీటిని ‘మాఘ్యం’ అంటారు.[8]
ప్రపంచవ్యాప్తంగా మల్లెల జాతులు చాలా ఉన్నప్పటికీ మనకు తెలిసిన మల్లె జాతి మాత్రం జాస్మినమ్ సంబక్ మాత్రమే. దీన్నే అరేబియన్ జాస్మిన్, మల్లిక, కుండమల్లిగై, మోగ్రా... ఇలా ఒక్కో ప్రాంతంలో ఒక్కోలా పిలుస్తారు. పూలరేకులూ పరిమాణాన్ని బట్టి ఇందులోనూ రకాలున్నాయి. ఒకే వరుసలో ఐదు లేదా అంతకన్నా ఎక్కువ రేకలతో ఉండేదే మెయిడ్ ఆఫ్ ఓర్లియాన్స్. వీటినే రేక మల్లె, గుండు మల్లె అంటారు. గుండుమల్లెలానే ఉంటాయికానీ వాటికన్నా కాస్త బొద్దుగా ముద్దుగా ఉండేవే అరేబియన్ నైట్స్. కాడ సన్నగా ఉండి గుండ్రని మొగ్గల్లా ఉండే బొడ్డు మల్లెల్నే బెల్లె ఆఫ్ ఇండియాగా పిలుస్తారు. వీటినే మైసూర్ మల్లెలనీ అంటారు. ఎండ తగులుతుంటే ఏడాది పొడవునా పూస్తుంటాయి. వీటిల్లోనే మరోరకం సన్నని పొడవాటి రేకలతో ఉంటుంది. దీన్ని బెల్లె ఆఫ్ ఇండియా ఎలాంగేటా అంటారు. చూడ్డానికి చిట్టి గులాబీల్లా ముద్దగా ఉండే రోజ్ జాస్మిన్ లేదా సెంటుమల్లె అనేది మరోరకం. ఇందులో రెండు రకాలు. గ్రాండ్ డ్యూక్ ఆఫ్ టస్కనీ, గ్రాండ్ డ్యూక్ ఆఫ్ సుప్రీమ్. పొడవాటి పొదగా పెరిగే ఈ రకాల్లో ఒకేచెట్టుకి ఒకే సమయంలో రకరకాల పరిమాణాల్లో పూలు పూస్తాయి. ఈ పూలు ఒక్కరోజుకే రాలిపోకుండా కొన్నిరోజులపాటు చెట్టుకే ఉండి సుగంధాలు వెదజల్లుతాయి. దొంతరమల్లె అనే మరో రకం ఉంది. ఇందులో పూరేకులు అరలుఅరలుగా అమరి ఉంటాయి. మాఘమాసంలో ఎక్కువగా పూసేదే జాస్మినమ్ మల్టీఫ్లోరమ్. మాఘ మల్లిక, స్టార్ జాస్మిన్ అని పిలిచే ఈ పూలు ఎక్కడా ఆకు అన్నది కనిపించకుండా పూసి మొక్క మొత్తం తెల్లగా కనిపిస్తుంది.[9]
మల్లికను సంస్కృతంలో మల్ల లేదా మల్లి అంటారు. వసంతర్తువు ముగిసి గ్రీష్మ ఋతువు ఆరంభమవుతున్న సంధి సమయంలో పూస్తాయి కనుక ‘వార్షికి’ అంటారని, గ్రీష్మంలో విర్రవీగిన మల్లెలు శీతాకాలాన్ని చూస్తే భీరువులైపోతాయి కనుక ‘శీతభీరువు’ అంటారనీ అమర కోశం చెబుతోంది.[8]
_in_Talakona_forest,_AP_W_IMG_8325.jpg)
_001.jpg)
_in_Talakona_forest,_AP_W_IMG_8326.jpg)
_in_Talakona_forest,_AP_W_IMG_8323.jpg)
|website= (help); Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)CS1 maint: multiple names: authors list (link) |accessdate= (help) |website= (help) మల్లిక (మల్లె) (ఆంగ్లం:Jasmine) (వర్గీకరణ నామం: Jasminum /ˈjæsmᵻnəm/) పొదల ప్రజాతికి చెందిన, ఆలివ్ కుటుంబానికి (ఒలకేసి) చెందిన తీగలా పెరిగే మొక్క. ఇది సుమారు 200 రకాల జాతులుగా ఉష్ణమండల, వెచ్చని ఉష్ణోగ్రతలు కలిగిన యూరేషియా, ఆస్ట్రేలియా, ఓసియానియా ప్రాంతాలలో ఉంది. మల్లె లేదా మల్లిక మంచి సువాసనలిచ్చే పూల మొక్క. వేసవి రాగానే మల్లి మొగ్గల వాసన గుప్పు మంటుంది. ఈ కుటుంబానికి చెందిన మొక్క జాజి. ఇది కూడా సువాసననిచ్చే మొక్క.
ಮಲ್ಲಿಗೆಯು ಗತಪ್ರಪಂಚದ ಉಷ್ಣವಲಯ ಮತ್ತು ಸುಖೋಷ್ಣ ಪ್ರದೇಶಗಳಿಗೆ ಸ್ಥಳೀಯವಾದ ಸುಮಾರು ೨೦೦ ಜಾತಿಗಳಿರುವ ಆಲಿವ್ ಕುಟುಂಬವಾದ ಓಲಿಯಾಸೀದಲ್ಲಿನ ಪೊದೆ ಮತ್ತು ಬಳ್ಳಿಗಳ ಒಂದು ಪ್ರಜಾತಿ. ಬಹುತೇಕ ಜಾತಿಗಳು ಇತರ ಸಸ್ಯಗಳು ಹಾಗೂ ಗೇಟುಗಳು ಅಥವಾ ಬೇಲಿಗಳಂತಹ ರಚನೆಗಳ ಮೇಲೆ ಬಳ್ಳಿಗಳಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ಎಲೆಗಳು ನಿತ್ಯಹರಿದ್ವರ್ಣ ಅಥವಾ ಪರ್ಣಪಾತಿಯಾಗಿರಬಹುದು.
ಮಲ್ಲಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಹಲವು ವಿಧಗಳಿವೆ. ಕಾಡುಮಲ್ಲಿಗೆ, ಸೂಜಿಮಲ್ಲಿಗೆ, ಜಾಜಿಮಲ್ಲಿಗೆ, ದುಂಡುಮಲ್ಲಿಗೆ, ಮೈಸೂರು ಮಲ್ಲಿಗೆ, ಮಂಗಳೂರು ಮಲ್ಲಿಗೆ, ಮುತ್ತುಮಲ್ಲಿಗೆ.
ಮಲ್ಲಿಗೆ ಇದೊಂದು ದೀರ್ಘಕಾಲಿಕ ಪುಷ್ಪ ಬೆಳೆ. ಒಮ್ಮೆ ನಾಟಿ ಮಾಡಿದರೆ, ಕನಿಷ್ಠ 20 ವರ್ಷದವರೆಗೆ ಹೂವನ್ನು ಪಡೆಯಬಹುದು. ಮೊದಲು ಜಮೀನನ್ನು ಹದಗೊಳಿಸಿದ ಬಳಿಕ 8 ್ಢ 8 ಅಡಿ ಅಂತರದಲ್ಲಿ ಗಿಡ ನಾಟಿ ಮಾಡಬೇಕು. ನಂತರ 3-4 ದಿನಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ನೀರು ಹಾಯಿಸಬೇಕು. ಇದು ಗಿಡ ನೆಟ್ಟ 2 ವರ್ಷದ ನಂತರ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಹೂವು ಬಿಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕಿಂತ ಮೊದಲೇ ಹೂ ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಆದರೆ, ಇಳುವರಿ ಪ್ರಮಾಣ ಕಡಿಮೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಇನ್ನು ಹೂವು ಬಿಡಿಸಲು ಆಳುಗಳು ಹೆಚ್ಚು ಬೇಕಾಗುತ್ತವೆ. ನಿತ್ಯವೂ ಹೂ ಬಿಡಿಸಬೇಕು. ಒಂದು ದಿನ ಹೂ ಬಿಡಿಸದಿದ್ದರೆ ಅವು ಹಾನಿಯಾದಂತೆ ಸರಿ. ಮಲ್ಲಿಗೆ ಕೃಷಿ ಕೈಗೊಳ್ಳಲು ಮಳೆಗಾಲದ ಆರಂಭ ಅಂದರೆ ಜೂನ್ ಪ್ರಶಸ್ತ. ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಇದರ ಇಳುವರಿ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತದೆ. ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ಹೂವು ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಗಿಡವನ್ನು 2 ಅಡಿ ಬಿಟ್ಟು ಉಳಿದದ್ದನ್ನು ಕಟಾವು ಮಾಡಬೇಕು. ಚಳಿಗಾಲದ ನಂತರ ಚಿಗುರೊಡೆಯುತ್ತದೆ. ಬಳಿಕ ಹೂವು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ರೀತಿ ಪ್ರತಿ ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲೂ ಕಟಾವು ಮಾಡಬೇಕು.
ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಶ್ರೀಲಂಕಾ, ಸಿಂಗಪೂರ್, ಮಲೇಶಿಯಾ, ಅರಬ್ ದೇಶಗಳಿಗೆ ರಫ್ತಾಗುತ್ತದೆ. ಮಲ್ಲಿಗೆಯನ್ನು ಸುಗಂಧಿತ ತೈಲ ತಯಾರಿಸಲು ಮತ್ತು ಅತ್ತರ್ ತಯಾರಿಸಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ತೈಲವನ್ನು ಸಾಬೂನು ಮತ್ತು ಇತರ ಸೌಂದರ್ಯವರ್ಧಕ ಸಾಧನಗಳ ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲ ಸುಗಂಧದ್ರವ್ಯಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಮಲ್ಲಿಗೆ ತೈಲವಿದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಸುಗಂಧಕ್ಕೆ ಬದಲಿಯಾಗಿ ಯಾವುದೇ ರಾಸಾಯನಿಕಗಳನ್ನು ಬಳಸಲು ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಮಲ್ಲಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಸೂಜಿಮಲ್ಲಿಗೆ, ದುಂಡುಮಲ್ಲಿಗೆ, ಮಲ್ಲಿಕಾ, ನಿತ್ಯಮಲ್ಲಿಗೆ, ಜಾಜಿಮಲ್ಲಿಗೆ ಮುಂತಾದ ಅನೇಕ ವಿಧಗಳಿವೆ. ಆದರೆ ಜಾಜಿಮಲ್ಲಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಔಷಧೀಯ ಗುಣ ಅಧಿಕ. ಜಾಜಿಮಲ್ಲಿಗೆಯ ತವರೂರು ಭಾರತ. ಜಾಜಿಯ ಸುಗಂಧದೆಣ್ಣೆಗೆ ವಿಶ್ವದ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಅಧಿಕ ಬೇಡಿಕೆಯಿದೆ. ಎಣ್ಣೆಯಲ್ಲಿ ಔಷಧೀಯ ಗುಣವಿರುತ್ತದೆ. ಮಲ್ಲಿಗೆ ಮೊಗ್ಗುಗಳಲ್ಲಿ ಸುಗಂಧ ನೀಡುವ ಇಂಡೋಲ್ ಎಂಬ ರಾಸಾಯನಿಕ ಪದಾರ್ಥ ಇದೆ. ಪೂರ್ತಿ ಅರಳಿದ ಮತ್ತು ಆಗ ತಾನೆ ಬಿಡಿಸಿದ ಹೂಗಳನ್ನು ಎಣ್ಣೆ ತೆಗೆಯಲು ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಜಾಜಿಯಿಂದ ತಯಾರಾಗುವುದು ಜಾಸ್ಮಿನ್ ತೈಲ. ಈ ಹೂಗಳನ್ನು ಗಿಡದಿಂದ ಬೇರ್ಪಡಿಸಿದ ಕೆಲ ಸಮಯದವರೆಗೂ ಅದರ ಸುವಾಸನೆ ವೃದ್ಧಿಯಾಗುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಹೂಗಳನ್ನು ಮಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ, ಹಾರಗಳಲ್ಲೂ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ.
ಸಂಸ್ಕೃತ: ವಾರ್ಷಿಕಿ, ಮಲ್ಲಿಕಾ
ಹಿಂದಿ: ಮೊಗ್ರಾ, ಮಲ್ಲಿಕಾ
ತಮಿಳು: ಮಲ್ಲಿಗೈ
ಇಂಗ್ಲಿಷ್: ಅರೇಬಿಯನ್ ಜಾಸ್ಮಿನ್
ತೆಲುಗು: ಮಲ್ಲೆಪುಷ್ಪಲು
ಮಲಯಾಳಂ: ಚಿರು ಪಿಚ್ಚಕಂ, ನಲ್ಲ ಮುಲ್ಲೈ
ಕಿವಿ ಮತ್ತು ಮೂಗಿನ ರೋಗಗಳಲ್ಲಿ ಮಲ್ಲಿಗೆಯಿಂದ ತಯಾರಿಸಿದ ತೈಲವನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಬೇರು, ಹೂ ಮತ್ತು ಎಲೆಗಳು ಎದೆ ಹಾಲಿನ ಉತ್ಪತ್ತಿಯನ್ನು ತಗ್ಗಿಸುತ್ತವೆ. ಚೀನಾ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಚಹಾದಲ್ಲಿ ಸುಗಂಧ ಬರಿಸಲು ಮಲ್ಲಿಗೆ ಹೂಗಳನ್ನು ಹಾಕಿ ಟೀ ತಯಾರಿಸುತ್ತಾರೆ. ದೃಷ್ಟಿದೋಷದ ತೊಂದರೆಯಿರುವವರಿಗೆ ಮತ್ತು ಉನ್ಮಾದದಿಂದ ಬಳಲುವವರಿಗೆ ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಎಲೆಯ ರಸದಿಂದ ತಯಾರಿಸಿದ ತೈಲವನ್ನು ತಲೆಗೆ ಉಪಯೋಗಿಸಲು ಹೇಳಬೇಕು. ಗಾಯ ಹಾಗೂ ಹುಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ಒಣಗಿದ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಎಲೆಗಳನ್ನು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ನೆನೆಯಿಟ್ಟು ನಂತರ ಅರೆದು ಪೊಲ್ಟೀಸ್ ಮಾಡಿ ಕಟ್ಟಬೇಕು. ಮಲ್ಲಿಗೆಯು ವಿಷಹರವಾಗಿಯೂ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಅರುಚಿಯನ್ನು ಹೋಗಲಾಡಿಸಿ ರುಚಿ ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತದೆ. ಇದು ರಕ್ತವಿಕಾರ, ದಂತರೋಗ, ನೇತ್ರರೋಗ, ಶಿರೋರೋಗಗಳಲ್ಲಿ ಉಪಯುಕ್ತವಿದೆ. ಅಡವಿಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಬೇರು ಹುಳಕಡ್ಡಿ ತೊಂದರೆಯಿರುವವರಿಗೆ ತೊಗಟೆಯನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿದಾಗ ಬರುವ ಹಾಲಿನಂತಹ ರಸವನ್ನು ಲೇಪಿಸಲು ಉಪಯೋಗಿಸಬೇಕು.[೪]
ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಎಲ್ಲ ನಮೂನೆಯ ಮಣ್ಣಲ್ಲೂ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಮರಳು ಮಿಶ್ರಿತ ಕೆಂಪು ಮಣ್ಣು ಮತ್ತು ಮಸಾರೆ (ಕಲ್ಲುಮಿಶ್ರಿತ ಮಣ್ಣು) ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಇಳುವರಿ ಬರುತ್ತದೆ.
ಮಲ್ಲಿಗೆ ಹೂ
ಮಲ್ಲಿಗೆ ಗಿಡ
ಮಧುರೈಯ ಮಲ್ಲಿಗೆ
ಮಲ್ಲಿಗೆ ಗೊಂಚಲು
ಮುತ್ತುಮಲ್ಲಿಗೆ
ಪುಷ್ಪೌಷಧಿ
ಮಲ್ಲಿಗೆಯು ಗತಪ್ರಪಂಚದ ಉಷ್ಣವಲಯ ಮತ್ತು ಸುಖೋಷ್ಣ ಪ್ರದೇಶಗಳಿಗೆ ಸ್ಥಳೀಯವಾದ ಸುಮಾರು ೨೦೦ ಜಾತಿಗಳಿರುವ ಆಲಿವ್ ಕುಟುಂಬವಾದ ಓಲಿಯಾಸೀದಲ್ಲಿನ ಪೊದೆ ಮತ್ತು ಬಳ್ಳಿಗಳ ಒಂದು ಪ್ರಜಾತಿ. ಬಹುತೇಕ ಜಾತಿಗಳು ಇತರ ಸಸ್ಯಗಳು ಹಾಗೂ ಗೇಟುಗಳು ಅಥವಾ ಬೇಲಿಗಳಂತಹ ರಚನೆಗಳ ಮೇಲೆ ಬಳ್ಳಿಗಳಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ಎಲೆಗಳು ನಿತ್ಯಹರಿದ್ವರ್ಣ ಅಥವಾ ಪರ್ಣಪಾತಿಯಾಗಿರಬಹುದು.
ಮಲ್ಲಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಹಲವು ವಿಧಗಳಿವೆ. ಕಾಡುಮಲ್ಲಿಗೆ, ಸೂಜಿಮಲ್ಲಿಗೆ, ಜಾಜಿಮಲ್ಲಿಗೆ, ದುಂಡುಮಲ್ಲಿಗೆ, ಮೈಸೂರು ಮಲ್ಲಿಗೆ, ಮಂಗಳೂರು ಮಲ್ಲಿಗೆ, ಮುತ್ತುಮಲ್ಲಿಗೆ.
စံပယ်ပင်မှာ ချုံပင်တစ်မျိုး ဖြစ်၏။ ရုက္ခဗေဒ အမည်မှာ 'ဂျက်စမင်နမ်ဆမ်ဗက်'ဖြစ်သည်။ အိမ်စံပယ်၊ တောစံပယ်၊ စံပယ်အိ၊ စံပယ်နွဲ့ဟူ၍ စံပယ်အမျိုးမျိုးရှိသည်။ စံပယ်သည် မွှေးကြိုင်သော အဖြူရောင်ပန်း ပွင့်၏။ ရှေးအခါကပင် စံပယ် များများကို စိုက်ပျိုးခဲ့ကြရာ၊ ယခုအခါ ကမ္ဘာအရပ်ရပ်၌ စံပယ် များကို စိုက်ပျိုးလျက်ရှိသည်။ အများအားဖြင့် စံပယ်ပန်းများ ကို ပန်းကုံးများပြုလုပ်၍ အလှအပ ဆင်မြန်းကြ၏။ စံပယ်မှ စံပယ်ဆီခေါ် အဆီတစ်မျိုးကို ထုတ်ယူကြသည်။ ထိုအဆီကို အမွှေးအကြိုင်များ ပြုလုပ်ရာတွင် အသုံးပြုကြ၏။ တရုတ်နိုင်ငံ တွင် စံပယ်ပန်းများကို လက်ဖက်ခြောက်အနံ့မွှေးရန် အသုံးပြု ကြ၏။ ယင်းကို အနာအုံဆေး အဖြစ်ဖြင့်လည်း အသုံးပြုကြ သည်။
စံပယ်ပန်းကို မြန်မာစာပေတွင် အမြတ်တနိုး ဖွဲ့နွဲ့ရေးစပ်ကြ သည်။ အချင်းလှခြင်းနှင့် အဆင်းလှခြင်းကို စာဆိုကဝိတို့က စံပယ်ပန်းနှင့် နှိုခိုင်းနှိုင်းဖွဲ့ဆိုတတ်ကြသည်။ ကောက်စိုက်မ တေးသံတစ်ခုတွင် ချစ်စကား၊ ကြိုက်စကား ဆိုလာသော လယ်ထွန်မောင်ကြီးအား၊ ကျေးတောသူ ကောက်စိုက်မက မိမိမှာ ချစ်သူရှိပြီဖြစ်ကြောင်း၊ အလာနှောင်းပြီဖြစ်ကြောင်းကို 'ပျို့ခေါင်းက စံပယ်ဖြူ၊ ပန်သူနှင့်လေး'ဟုသီလိုက်ပြီးနောက်၊ လယ်ထွန်မောင်ကြီး၏ စိတ်ပျက်သွားဟန်ကို 'စံပယ်ခိုင် ဖူးတိုင် လှဲ့ရာ၊ လွဲရော့ကွဲ့လေး'ဟု စပ်ဆိုထားလေသည်။ ထိုပြင် ဤ ဘဒ္ဒကမ္ဘာ၌ ဘုရားလေးဆူပွင့်ပြီးဖြစ်ကြောင်း၊ ဘုရား တစ်ဆူ သာ ပွင့်ရန်ကျန်သေးကြောင်းကို စံပယ်လေးရုံနှင့် နှိုင်းခိုင်းကာ ပဟေဠိလုပ်၍ စကားဝှက်ခဲ့သည့် 'စံပယ်တဲ့လေးရုံ၊ မလေးကွယ် မပန်ထိုက်တယ်၊ ပန်းမြတ်ခိုက်ကြုံ၊ အပွင့်ရယ်ကုန်၊ အငုံဖြင့် ကျန်ပါသေး၊ ပန်ချင်သူ ပျို့မောင်ကြီးရယ်၊ ခေါင်းဖြီးခဲ့လေး။' ဟူသောကဗျာကိုလည်း တွေ့ရလေသည်။ ထိုနောက် မိမိအား ခေတ္တယာယီမျှသာ ချစ်ကြိုက်၍ နောင်အခါ၌ အသစ်မြင်သော အခါ ပစ်ပယ်လေ့ရှိကြောင်းကို ခံပန်းနှင့်စံပယ်ပန်းကို နှိုင်းယှဉ်၍ ရေးသားသောကဗျာလည်း ရှိလေသည်။ စလေဦးပုည စပ်ဆိုခဲ့သော ထိုကဗျာမှာ 'ပန်းစံပယ် နန်းအလယ် မပေါ်ခိုက် တာမို့၊ အလိုက်တော်တန်သင့်ရုံ၌၊ ခံပွင့်ကိုကုံး။ ။နန်းရဝေ၊ မန်းမြေ စံပယ်လှိုင်တော့၊ ခံပန်းခိုင် ယာယီရွေ့တယ်၊ တောလေ့ ရွာသုံး။'ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ရတုဘုရင်နတ်သျှင်နောင်ကမူ ပန်းရာ သီ ရောက်သော်ငြားလည်း စစ်ထွက်နေရသဖြင့် ကြင်သူအား ကိုယ်တိုင် ဆင်မပေးရပုံကို ရေးဖွဲ့ရာတွင် 'စံပယ်ပျံ့မွှေး၊ စကား သေးကို၊ မြတ်လေးစုံမက်၊ ကျွန်ုပ်လက်ဖြင့်၊ ရွေးလျက်ရွရွ၊ မဆင်ရတည့်'ဟု စံပယ်ပန်းကို အမြတ်တနိုး ထည့်သွင်း ရေးဖွဲ့ ခဲ့ပေသည်။
စံပယ်ဟူသော ရေးထုံးကိုကား ဝဏ္ဏဗောဓနသတ်အင်းကျမ်း တွင် 'စမ္ပယ်'ဟူ၍၎င်း၊ ရတုစာဆို နဝဒေးကြီးကမူသူ၏ 'ပတ် စက်ဝန်းလည်' ချီရတု ဒုတိယပိုဒ်၌ 'စလည်းဆင်မှ၊ ပတွင် ယသတ်၊ ဖြူဆွတ်ဆွတ်ကို'ဟု မသတ်နိဂ္ဂဟိတ်မဲ့ 'စပယ်'ဟူ၍ ၎င်း၊ ဦးဝန်ပြုစုသော မြန်မာသတ်ညွှန်းကျမ်းတွင် 'စံပယ်' ဟူ၍၎င်း အမျိုးမျိုး ရေးကြသည်ကို တွေ့ရပေသည်။
Jasminum auriculatum at Talakona forest, in Chittoor District of Andhra Pradesh, India.
Jasminum auriculatum at Talakona forest, in Chittoor District of Andhra Pradesh, India.
Jasmine bud in Chennai. This variety produces large flowers, but too few to be commercially viable.
Summer Jasmine Blossoms - fresh jasmine flowers from Taimu Mountain.
Jasmine Flower Green Tea - blossoms are poured onto green tea to make dragon pearl tea.
စံပယ်ပင်မှာ ချုံပင်တစ်မျိုး ဖြစ်၏။ ရုက္ခဗေဒ အမည်မှာ 'ဂျက်စမင်နမ်ဆမ်ဗက်'ဖြစ်သည်။ အိမ်စံပယ်၊ တောစံပယ်၊ စံပယ်အိ၊ စံပယ်နွဲ့ဟူ၍ စံပယ်အမျိုးမျိုးရှိသည်။ စံပယ်သည် မွှေးကြိုင်သော အဖြူရောင်ပန်း ပွင့်၏။ ရှေးအခါကပင် စံပယ် များများကို စိုက်ပျိုးခဲ့ကြရာ၊ ယခုအခါ ကမ္ဘာအရပ်ရပ်၌ စံပယ် များကို စိုက်ပျိုးလျက်ရှိသည်။ အများအားဖြင့် စံပယ်ပန်းများ ကို ပန်းကုံးများပြုလုပ်၍ အလှအပ ဆင်မြန်းကြ၏။ စံပယ်မှ စံပယ်ဆီခေါ် အဆီတစ်မျိုးကို ထုတ်ယူကြသည်။ ထိုအဆီကို အမွှေးအကြိုင်များ ပြုလုပ်ရာတွင် အသုံးပြုကြ၏။ တရုတ်နိုင်ငံ တွင် စံပယ်ပန်းများကို လက်ဖက်ခြောက်အနံ့မွှေးရန် အသုံးပြု ကြ၏။ ယင်းကို အနာအုံဆေး အဖြစ်ဖြင့်လည်း အသုံးပြုကြ သည်။
စံပယ်ပန်းကို မြန်မာစာပေတွင် အမြတ်တနိုး ဖွဲ့နွဲ့ရေးစပ်ကြ သည်။ အချင်းလှခြင်းနှင့် အဆင်းလှခြင်းကို စာဆိုကဝိတို့က စံပယ်ပန်းနှင့် နှိုခိုင်းနှိုင်းဖွဲ့ဆိုတတ်ကြသည်။ ကောက်စိုက်မ တေးသံတစ်ခုတွင် ချစ်စကား၊ ကြိုက်စကား ဆိုလာသော လယ်ထွန်မောင်ကြီးအား၊ ကျေးတောသူ ကောက်စိုက်မက မိမိမှာ ချစ်သူရှိပြီဖြစ်ကြောင်း၊ အလာနှောင်းပြီဖြစ်ကြောင်းကို 'ပျို့ခေါင်းက စံပယ်ဖြူ၊ ပန်သူနှင့်လေး'ဟုသီလိုက်ပြီးနောက်၊ လယ်ထွန်မောင်ကြီး၏ စိတ်ပျက်သွားဟန်ကို 'စံပယ်ခိုင် ဖူးတိုင် လှဲ့ရာ၊ လွဲရော့ကွဲ့လေး'ဟု စပ်ဆိုထားလေသည်။ ထိုပြင် ဤ ဘဒ္ဒကမ္ဘာ၌ ဘုရားလေးဆူပွင့်ပြီးဖြစ်ကြောင်း၊ ဘုရား တစ်ဆူ သာ ပွင့်ရန်ကျန်သေးကြောင်းကို စံပယ်လေးရုံနှင့် နှိုင်းခိုင်းကာ ပဟေဠိလုပ်၍ စကားဝှက်ခဲ့သည့် 'စံပယ်တဲ့လေးရုံ၊ မလေးကွယ် မပန်ထိုက်တယ်၊ ပန်းမြတ်ခိုက်ကြုံ၊ အပွင့်ရယ်ကုန်၊ အငုံဖြင့် ကျန်ပါသေး၊ ပန်ချင်သူ ပျို့မောင်ကြီးရယ်၊ ခေါင်းဖြီးခဲ့လေး။' ဟူသောကဗျာကိုလည်း တွေ့ရလေသည်။ ထိုနောက် မိမိအား ခေတ္တယာယီမျှသာ ချစ်ကြိုက်၍ နောင်အခါ၌ အသစ်မြင်သော အခါ ပစ်ပယ်လေ့ရှိကြောင်းကို ခံပန်းနှင့်စံပယ်ပန်းကို နှိုင်းယှဉ်၍ ရေးသားသောကဗျာလည်း ရှိလေသည်။ စလေဦးပုည စပ်ဆိုခဲ့သော ထိုကဗျာမှာ 'ပန်းစံပယ် နန်းအလယ် မပေါ်ခိုက် တာမို့၊ အလိုက်တော်တန်သင့်ရုံ၌၊ ခံပွင့်ကိုကုံး။ ။နန်းရဝေ၊ မန်းမြေ စံပယ်လှိုင်တော့၊ ခံပန်းခိုင် ယာယီရွေ့တယ်၊ တောလေ့ ရွာသုံး။'ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ရတုဘုရင်နတ်သျှင်နောင်ကမူ ပန်းရာ သီ ရောက်သော်ငြားလည်း စစ်ထွက်နေရသဖြင့် ကြင်သူအား ကိုယ်တိုင် ဆင်မပေးရပုံကို ရေးဖွဲ့ရာတွင် 'စံပယ်ပျံ့မွှေး၊ စကား သေးကို၊ မြတ်လေးစုံမက်၊ ကျွန်ုပ်လက်ဖြင့်၊ ရွေးလျက်ရွရွ၊ မဆင်ရတည့်'ဟု စံပယ်ပန်းကို အမြတ်တနိုး ထည့်သွင်း ရေးဖွဲ့ ခဲ့ပေသည်။
စံပယ်ဟူသော ရေးထုံးကိုကား ဝဏ္ဏဗောဓနသတ်အင်းကျမ်း တွင် 'စမ္ပယ်'ဟူ၍၎င်း၊ ရတုစာဆို နဝဒေးကြီးကမူသူ၏ 'ပတ် စက်ဝန်းလည်' ချီရတု ဒုတိယပိုဒ်၌ 'စလည်းဆင်မှ၊ ပတွင် ယသတ်၊ ဖြူဆွတ်ဆွတ်ကို'ဟု မသတ်နိဂ္ဂဟိတ်မဲ့ 'စပယ်'ဟူ၍ ၎င်း၊ ဦးဝန်ပြုစုသော မြန်မာသတ်ညွှန်းကျမ်းတွင် 'စံပယ်' ဟူ၍၎င်း အမျိုးမျိုး ရေးကြသည်ကို တွေ့ရပေသည်။
ጠንበለል ወይም ጠምበለል (Jasminum spp.) ኢትዮጵያ ውስጥ የሚገኝ አበባ ተክል ወገን ነው።
በባህል መድሃኒት፣ የትኩስ ሥሩ ጫፍ ለአንቃር ብግነት ይኘካል። ቅጠሉም እንደ ሳሙና ይጠቀማል።[1] ቅጠሉም ቡቃያም ተደቅቆ ለቁስል ይለጠፋል።[2]
ቅጠሉም ለእባብ ነከስ ይኘካል። ቅጠሉም ተደቅቆ ለኮሶ ትል በውሃ ይጠጣል።[3]
Menuh (Latin: Jasminum sambac) inggih punika silih sinunggil soroh punya sané madué akah mawarna putih kacoklatan. Punyan puniki madué canggah sané tegehnyané siki ngantos tigang méter. Punyan Menuh puniki madué katik sané mawarna coklat dawannyané kirang-langkung pitung sentiméter, madiaméter lima ngantos kutus méli méter. Menuh puniki madué don sané mawarna gadang. Menuh puniki mawarna putih sentak. Menuh puniki madué kasidian pinaka tamba anggén nambanin sané madué sungkan kebet-kebet ring waduk miwah dados kaangén lakar kosmétik. Menuh puniki taler madaging minyak atsiri, taler don miwah akahnyané madaging saponim, flavonoida miwah polifenol.[1] Punyan menuh kakayunin saantukan sekarnyané miik, punika mawinan sekar menuh puniki prasida kaanggén parfum.[2]
Menuh (Latin: Jasminum sambac) inggih punika silih sinunggil soroh punya sané madué akah mawarna putih kacoklatan. Punyan puniki madué canggah sané tegehnyané siki ngantos tigang méter. Punyan Menuh puniki madué katik sané mawarna coklat dawannyané kirang-langkung pitung sentiméter, madiaméter lima ngantos kutus méli méter. Menuh puniki madué don sané mawarna gadang. Menuh puniki mawarna putih sentak. Menuh puniki madué kasidian pinaka tamba anggén nambanin sané madué sungkan kebet-kebet ring waduk miwah dados kaangén lakar kosmétik. Menuh puniki taler madaging minyak atsiri, taler don miwah akahnyané madaging saponim, flavonoida miwah polifenol. Punyan menuh kakayunin saantukan sekarnyané miik, punika mawinan sekar menuh puniki prasida kaanggén parfum.
चमेली (/ˈdʒæzmᵻnəm/),[५] ओलिभ परिवार (ओलेसिया) अन्तर्गतक एक सुगन्धित फूल छी । एकर उपयोग माला बनाबैक लेल आ अत्तर उत्पादनमे विशेष प्रयोगमे लाबल जाइत अछि ।
ಇಂದೊಂಜಿ ತುಳುತ ನಾಮಪದೊ. ಅಂಚನೆ ಎದ್ರೋಳಿ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಪದೊ. ಉಂದು ಬಲ್ಲ್ದ ಜಾತಿಗ್ ಸೇರ್ನವು. ಉಂದು ಪುದೆಲ್ದಂಚನೆ ಬುಲೆಪ್ಪುನೆ. ಸುಳ್ಯ, ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯೊ, ಪುತ್ತೂರು ಪ್ರದೇಸೊಡು ಉಂದು ಬೊಡಿತ್ತಿನಾತ್ ಉಂಡು.
ಎದ್ರೋಳಿನ್ ತುಳುನಾಡ್ಡ್ ನಾಟಿ ವೈದ್ಯೆರ್ ಮರ್ದ್ಗ್ ಉಪಯೋಗಿಸಬೆರ್.
Jasmine (taxonomic name: Jasminum; /ˈjæsmɪnəm/, YASS-min-əm[5]) is a genus of shrubs and vines in the olive family of Oleaceae.[4][6][7]: 193 It contains around 200 species native to tropical and warm temperate regions of Eurasia, Africa, and Oceania.[7]: 194 Jasmines are widely cultivated for the characteristic fragrance of their flowers. A number of unrelated plants contain the word "jasmine" in their common names (see Other plants called "jasmine").
Jasmine can be either deciduous (leaves falling in autumn) or evergreen (green all year round), and can be erect, spreading, or climbing shrubs and vines. Their leaves are borne in opposing or alternating arrangement and can be of simple, trifoliate, or pinnate formation.
The flowers are typically around 2.5 cm (0.98 in) in diameter. They are white or yellow, although in rare instances they can be slightly reddish. The flowers are borne in cymose clusters with a minimum of three flowers, though they can also be solitary on the ends of branchlets. Each flower has about four to nine petals, two locules, and one to four ovules. They have two stamens with very short filaments. The bracts are linear or ovate. The calyx is bell-shaped. They are usually very fragrant.[7]
The fruits of jasmines are berries that turn black when ripe.
The basic chromosome number of the genus is 13, and most species are diploid (2n=26). However, natural polyploidy exists, particularly in Jasminum sambac (triploid 3n=39), Jasminum flexile (tetraploid 4n=52), Jasminum mesnyi (triploid 3n=39), and Jasminum angustifolium (tetraploid 4n=52).[7]
Jasmines are native to tropical and subtropical regions of Eurasia, Africa, Australasia and Oceania, although only one of the 200 species is native to Europe.[8][9][10] Their center of diversity is in South Asia and Southeast Asia.[11]
Several jasmine species have become naturalized in Mediterranean Europe. For example, the so-called Spanish jasmine (Jasminum grandiflorum) was originally from West Asia, the Indian subcontinent, Northeast Africa, and East Africa, and is now naturalized in the Iberian peninsula.[7][12]
Jasminum fluminense (which is sometimes known by the inaccurate name "Brazilian Jasmine") and Jasminum dichotomum (Gold Coast Jasmine) are invasive species in Hawaii and Florida.[13][14] Jasminum polyanthum, also known as White Jasmine, is an invasive weed in Australia.[15]
The name comes from Old French jessemin, from Persian: یاسمن, romanized: yāsamin[16] which is derived from the Middle Persian word yāsaman. After the Muslim conquest of Persia it was borrowed as yāsamīn (يَاسَمِين) in Arabic. Through Arabic the name entered Ottoman Turkish and then to Middle French around 1570.[17][18] The word was first used in English in the 16th century.[18]
The Persian name is also where the genus name Jasminum comes from.[19]
Species belonging to the genus are classified under the tribe Jasmineae of the olive family (Oleaceae).[7] Jasminum is divided into five sections—Alternifolia, Jasminum, Primulina, Trifoliolata, and Unifoliolata.[20]
Species include:[21]
Jasminum sambac "Grand Duke of Tuscany"
A double-flowered cultivar of Jasminum sambac in flower with an unopened bud.
Jasmine buds
Lifecycle of Arabian jasmine flower
Jasmine flowers
Jasmine lends its name to jasmonate plant hormones, as methyl jasmonate isolated from the oil of Jasminum grandiflorum led to the discovery of the molecular structure of jasmonates.[22] Jasmonates occur ubiquitously across the plant kingdom, having key roles in responses to environmental cues, such as heat or cold stress, and participate in the signal transduction pathways of many plants.[23]
Jasmine is cultivated commercially for domestic and industrial uses, such as the perfume industry.[24] It is used in rituals like marriages, religious ceremonies, and festivals.[25] Jasmine flower vendors sell garlands of jasmine, or in the case of the thicker motiyaa (in Hindi) or mograa (in Marathi) varieties, bunches of jasmine are common.[26] They may be found around entrances to temples, on major thoroughfares, and in major business areas.
A change in presidency in Tunisia in 1987[27][28] and the Tunisian Revolution of 2011 are both called "Jasmine revolutions" in reference to the flower.[29]
"Jasmine" is a common female given name.
surface of Jasmine tea
_001.jpg)
The White Jasmine Branch, painting of ink and color on silk by Chinese artist Zhao Chang, early 12th century
Jasmine used as garland
Jasmine flower blooming
Several countries and states consider jasmine as a national symbol.
_in_Talakona_forest,_AP_W_IMG_8326.jpg)
_in_Talakona_forest,_AP_W_IMG_8323.jpg)
{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) 
Common jasmine Jasmine (taxonomic name: Jasminum; /ˈjæsmɪnəm/, YASS-min-əm) is a genus of shrubs and vines in the olive family of Oleaceae.: 193 It contains around 200 species native to tropical and warm temperate regions of Eurasia, Africa, and Oceania.: 194 Jasmines are widely cultivated for the characteristic fragrance of their flowers. A number of unrelated plants contain the word "jasmine" in their common names (see ).
Jasmeno (science: jasminum) estas genro de dukotiledonaj plantoj el la familio de oleacoj. La termino originas de la araba-hispana yas[a]mín, derivata de la klasika araba yāsamīn kaj de la orienta mezpersa lingvo yāsaman[2]. Ili estas daŭr- aŭ fal-foliaj arbustoj kaj grimpoplantoj kun tigoj staraj aŭ iom volviĝantaj, kun folioj simplaj aŭ plume kunmetaj, kun 5-sepalaj, 5-petalaj floroj blankaj, flavaj aŭ rozaj, plejofte odoraj. La floroj kreskas unuopaj, aŭ en cumoj aŭ grapoloj. Ili produktas karnajn fruktoj (berojn) nigraj[3]. Ekzistas pli ol 200 specioj el la mezvarmaj, subtropikaj kaj tropikaj regionoj de la Malnova mondo, pluraj kultivataj por ornamo, parfumo aŭ medicino, ekz. la grandflora jasmeno (jasminum grandiflorum, alinomata hispania jasmeno) kaj la oficina jasmeno (jasminum officinale, alinomata blanka jasmeno).
Dum jarcentoj, jasmenon konsideras Azio kiel simbolon de beleco kaj ina tento.
En Barato, Kamadevo, la dio de amo, atingis siajn viktimojn per sagoj ligitaj al jasmenaj floroj.
Blanka jasmeno estas ankaŭ flora emblemo de tunizia kulturo: donaci ĝin estas pruvo de amo.
Kleopatro estus irinta renkonti Marko Antonio en ŝipo, kies veloj estis kovritaj kun esenco de jasmeno.
En Sirio, jasmeno estas la simbola floro de Damasko, kiu estas nomata la Urbo de jasmeno.
En Tajlando, jasmeno estas uzata kiel simbolo de la patrineco.
"Jasmino" estas ankaŭ populara ina antaŭnomo donita en multaj landoj.
La geedzeco de jasmeno estas la simbolo de 66 jaroj de geedzeco en la franca folkloro.
Pluraj landoj kaj ŝtatoj konsideras jasmenon kiel nacian simbolon. Ili estas la sekvaj:
Jasmenoj, kutime blankaj, kvankam ekzistas kelkaj flavaj specioj (i.a. jasminum fruticans), ofte havas agrablan kaj intensan aromon. Tiuj plantoj estas ĉefe kultivataj pro siaj floroj en ĝardeno, aŭ hejme. Floroj de tranĉitaj tigoj daŭras ĉirkaŭ 24 horojn.
Jasmenoj povas esti ĉu falfoliaj (folioj falas en aŭtuno) ĉu ĉiamverdaj (verdaj tutjare), kaj povas esti rektaj, etendantaj, aŭ grimpantaj arbustoj kaj grimpoplantoj. Sur palisaro ili povas atingi alton je pluraj metroj. Iliaj folioj estas portataj kontraŭe aŭ alternative unu al aliaj. Ili povas esti unuopaj, triopaj, aŭ plumearanĝaj.
La floroj malfermiĝas nokte, kaj kiam la temperaturo estas pli alta ol 17°C. La floroj estas tipe ĉirkaŭ 2,5 cm je diametro. Ili estas blankaj aŭ flavaj en koloro, kvankam en maloftaj okazoj ili povas esti iomete ruĝetaj. La floroj estas portataj en cumaj amasoj kun minimumo de tri floroj, kvankam ili povas ankaŭ esti solaj ĉe la finoj de branĉetoj. Ĉiu floro havas proksimume kvar ĝis naŭ petalojn, kaj unu ĝis kvar ovoloj. Ili havas du stamenojn kun tre mallongaj filamentoj. La brakteoj estas liniaj aŭ ovoformaj. La kaliko havas formon de sonorilo.
En suda kaj sudorienta Azio, virinoj ofte portas ilin en siaj haroj. Ili estas ankaŭ uzataj por fari teon, kies bazo estas verda teo. Per multaj specioj, distiliĝas oleo, kiu produktas parfumojn. En aromoterapio, jasmeno estas uzata pri la emocia aspekto kiel afrodizio, malstreĉigo de la muskoloj kaj kontraŭ angoro.
Jasmeno (science: jasminum) estas genro de dukotiledonaj plantoj el la familio de oleacoj. La termino originas de la araba-hispana yas[a]mín, derivata de la klasika araba yāsamīn kaj de la orienta mezpersa lingvo yāsaman. Ili estas daŭr- aŭ fal-foliaj arbustoj kaj grimpoplantoj kun tigoj staraj aŭ iom volviĝantaj, kun folioj simplaj aŭ plume kunmetaj, kun 5-sepalaj, 5-petalaj floroj blankaj, flavaj aŭ rozaj, plejofte odoraj. La floroj kreskas unuopaj, aŭ en cumoj aŭ grapoloj. Ili produktas karnajn fruktoj (berojn) nigraj. Ekzistas pli ol 200 specioj el la mezvarmaj, subtropikaj kaj tropikaj regionoj de la Malnova mondo, pluraj kultivataj por ornamo, parfumo aŭ medicino, ekz. la grandflora jasmeno (jasminum grandiflorum, alinomata hispania jasmeno) kaj la oficina jasmeno (jasminum officinale, alinomata blanka jasmeno).
El género Jasminum, cuyas alrededor de 200 especies reciben el nombre común de jazmín, son oriundas de las regiones tropicales y subtropicales del Viejo Mundo y ampliamente cultivadas. Crecen como arbustos y otras como trepadoras sobre otras plantas o guiadas sobre estructuras.[4]
Plantas de porte arbustivo o trepador perennifolias, caducifolias o semicaducifolias. Los tallos son cuadrangulares, de color verde o grisáceo, profusamente ramificados. Hojas dispuestas de forma alterna u opuesta; pueden ser trifoliadas o imparipinnadas. Las inflorescencias son racimosas, normalmente surgen de las axilas de las hojas.
Las flores, comúnmente blancas –si bien hay algunas especies amarillas y rojizas–, son hermafroditas. Tienen un cáliz tubular, con cinco pétalos y dos estambres unidos al tubo de la corola con anteras amarillas. Los frutos son bayas de color negro al madurar con 1 a 4 semillas.[4] La fragancia que exhalan las flores es muy intensa y se percibe como un aroma dulce.
Estas plantas se cultivan principalmente por sus flores, en el jardín, como planta de interior o para flor cortada. La flor dura alrededor de 24 horas. En Málaga (Andalucía) son muy apreciadas, se recogen dos horas antes de abrirse el capullo para confeccionar biznagas.
En aromaterapia, se emplean como un afrodisíaco, analgésico y antidepresivo, así como un relajante muscular y promueve el sueño.[5]
Necesitan luz en abundancia, sobre todo si están en el interior; en el exterior pueden estar a pleno sol o semisombra.
Algunas especies son más resistentes al frío que otras pero, en general, soportan mal las heladas.
Crecen bien en diferentes tipos de suelo, siempre que sean ricos y bien drenados. Necesitan riegos regulares aunque también son más abundantes en la estación calurosa.[6]
Del árabe hispánico yas[a]mín, a su vez del árabe clásico yāsamīn y este del pelvi yāsaman,[7] "regalo de Dios".[8]
El género Jasminum, cuyas alrededor de 200 especies reciben el nombre común de jazmín, son oriundas de las regiones tropicales y subtropicales del Viejo Mundo y ampliamente cultivadas. Crecen como arbustos y otras como trepadoras sobre otras plantas o guiadas sobre estructuras.
Jasmiin (Jasminum) on taimede perekond õlipuuliste sugukonnast.
Perekonda kuulub ligi 200 liiki enamasti igihaljaid põõsaid ning ronitaimi. Liikide looduslikuks levilaks on Euroopa, Aasia ja Aafrika lõunapoolne parasvööde ning troopiline vöönd. Mitmeid jasmiiniliike kasvatatakse kultuuris nende meeldivalõhnaliste õite saamiseks.
Tõelisi jasmiine saab Eestis kasvatada vaid siseoludes, sest need taimed on meie kliimas liiga külmaõrnad. Meil aedades ja parkides üsna laialt levinud lõhnavad valgete õitega põõsad on botaaniliselt tegelikult ebajasmiinid.[1]
Mitut liiki jasmiinid on eri riikide rahvuslilled või -taimed. Suureõieline jasmiin on Pakistani rahvuslill, selle taime oksi on kujutatud ka Pakistani vapil.[1] Valgeõieline jasmiin on saanud rahvuslille staatuse Filipiinidel ja Indoneesias. Rahvuslikuks sümboliks peetakse jasmiini ka Tuneesias. Samuti on jasmiiniõied üks Süüria linna Damaskuse sümboleid.[1]
on ka lõhn
Jasmiin (Jasminum) on taimede perekond õlipuuliste sugukonnast.
Perekonda kuulub ligi 200 liiki enamasti igihaljaid põõsaid ning ronitaimi. Liikide looduslikuks levilaks on Euroopa, Aasia ja Aafrika lõunapoolne parasvööde ning troopiline vöönd. Mitmeid jasmiiniliike kasvatatakse kultuuris nende meeldivalõhnaliste õite saamiseks.
Tõelisi jasmiine saab Eestis kasvatada vaid siseoludes, sest need taimed on meie kliimas liiga külmaõrnad. Meil aedades ja parkides üsna laialt levinud lõhnavad valgete õitega põõsad on botaaniliselt tegelikult ebajasmiinid.
Mitut liiki jasmiinid on eri riikide rahvuslilled või -taimed. Suureõieline jasmiin on Pakistani rahvuslill, selle taime oksi on kujutatud ka Pakistani vapil. Valgeõieline jasmiin on saanud rahvuslille staatuse Filipiinidel ja Indoneesias. Rahvuslikuks sümboliks peetakse jasmiini ka Tuneesias. Samuti on jasmiiniõied üks Süüria linna Damaskuse sümboleid.
Jasmina edo urkitza (Jasminum) generoa Oleaceae familiako bat da, bere usain eta zuhaixka balio landare handikoa, lore erabilita zein botanika edo bestelakoetan.
Jasmina edo urkitza (Jasminum) generoa Oleaceae familiako bat da, bere usain eta zuhaixka balio landare handikoa, lore erabilita zein botanika edo bestelakoetan.
Jasmiinit (Jasminum) on oliivikasvien heimoon kuuluva kasvisuku, johon kuuluu noin kaksisataa köynnöstä tai pensasta. Ne ovat kotoisin Euroopan, Aasian ja Afrikan lämpimiltä ja trooppisilta alueilta. Tyypillinen kasvutapa on köynnöstävä. Useimmilla lajeilla on valkoiset, joillakin keltaiset kukat, joissa on viisi tai kuusi terälehteä ja voimakas, aromaattinen tuoksu.
Jasmiineja viljellään tuoksunsa takia. Joistakin lajeista tehdään Aasiassa teetä. Varsinkin vihreä tee voidaan hajustaa lisäämällä siihen jasmiininkukkaa.[1]
Jasmiinit (Jasminum) on oliivikasvien heimoon kuuluva kasvisuku, johon kuuluu noin kaksisataa köynnöstä tai pensasta. Ne ovat kotoisin Euroopan, Aasian ja Afrikan lämpimiltä ja trooppisilta alueilta. Tyypillinen kasvutapa on köynnöstävä. Useimmilla lajeilla on valkoiset, joillakin keltaiset kukat, joissa on viisi tai kuusi terälehteä ja voimakas, aromaattinen tuoksu.
Jasmiineja viljellään tuoksunsa takia. Joistakin lajeista tehdään Aasiassa teetä. Varsinkin vihreä tee voidaan hajustaa lisäämällä siihen jasmiininkukkaa.
Jasminum
Le mot jasmin désigne les plantes dicotylédones appartenant au genre Jasminum.
Le jasmin est, avec la rose, pour ce qui est des espèces odorantes et capiteuses, une des deux fleurs reines de la parfumerie. Son nom vient du moyen perse (yāsaman)[1]. La fleur généralement jaune ou blanche pousse sur un arbuste appartenant à la famille des Oléacées, surtout cultivé en Chine, dont beaucoup d'espèces sont originaires. Parmi plus de 200 espèces, les jasmins les plus utilisés en parfumerie sont Jasminum grandiflorum, Jasminum officinale et Jasminum odoratissimum. Les autres espèces sont pour la plupart cultivées dans les jardins comme arbustes d'ornement.
Outre l'Inde (où le premier État producteur est le Tamil Nadu), l'un des principaux producteurs de jasmin a toujours[Quand ?] été la Chine, où il est parfois utilisé pour aromatiser le thé. Mais l'arbre s'est aussi adapté en Europe méditerranéenne : Jasminum grandiflorum est appelé couramment jasmin d'Espagne, et la ville de Grasse, depuis le milieu du XVIIe siècle, s'est lancée dans la culture du jasmin. La récolte du jasmin de Grasse (aujourd'hui devenu rare) se déroule pendant le mois d'août. Les fleurs doivent être cueillies juste avant l'aube et traitées le plus rapidement possible.
Pour obtenir un kilogramme d'essence absolue de jasmin, il faut recueillir environ sept millions de fleurs. Autant dire que le jasmin naturel est cher, réservé aux parfums de luxe, dont la plupart eux-mêmes préfèrent employer une version synthétique. La maison Patou continue malgré tout de l'utiliser. Il faut dire que le jasmin, mêlé à la rose, avait fait le grand succès du parfum Joy (1930), pour lequel Jean Patou disait qu'il fallait 10 600 fleurs de jasmin pour produire une once de parfum.
Le jasmin, issu du persan yassaman ياسمن, est à l'origine du prénom persan Yassaman ou Yasaman (et également Yasmine et Yassamine Yassmine) ce prénom, sous ses différentes formes, est aussi utilisé dans d'autres langues telles que l’arabe, l’hébreu et même le français.
Dans le langage des fleurs, le jasmin symbolise l'amour voluptueux[2].
Depuis des siècles, le jasmin est considéré en Orient comme le symbole de la beauté.[réf. nécessaire]
Le jasmin blanc est d'ailleurs la fleur emblématique de la Tunisie, qu'on appelle aussi "pays du jasmin": en offrir est une preuve d'amour.[réf. nécessaire]
Le jasmin est également très répandu dans la culture Algérienne principalement dans la culture Algéroise et les environs d'Alger (Blida, Médéa, Miliana). Dans toutes les habitations mauresques, le basilic (habaca) faisant foi d'un majestueux ornement est souvent accompagné d'un chapelet de jasmin pour jeter le baume sur une assistance acquise à une causerie culturelle.Les habitations algéroises et fahses continuent de pérenniser jalousement la culture du jasmin et du basilic.[3] Yasmina est le nom d'un gâteau connu de la patisserie Algérienne. Cette pâtisserie est originaire de la ville d'Alger. Son nom provient de l'arabe algérien et signifie « le jasmin ». [1]
En Inde, Kâma, le dieu de l'amour, atteignait ses victimes par des flèches auxquelles il attachait des fleurs de jasmin.[réf. nécessaire]
Cléopâtre serait allée à la rencontre de Marc Antoine dans un bateau dont les voiles étaient enduites d'essence de jasmin.[réf. nécessaire]
Les noces de jasmin sont le symbole des 66 ans de mariage dans le folklore français.[réf. nécessaire]
Les deux molécules jouant un rôle majeur dans la senteur du jasmin naturel sont la jasmone sous sa forme cis, ainsi que le cis-jasmonate de méthyle[4]. D'autres composés participent à la senteur, notamment l’acétate de benzyle, l'alcool benzylique, le benzoate de benzyle, le benzoate de cis-3-hexényle, le N-acétylanthranilate de méthyle, le crésol, l'indole, l'eugénol et le linalol[4].
La cis-jasmone et le cis-jasmonate de méthyle, les deux principaux composés odorants du jasmin, augmentent l'activité des récepteurs A du GABA et agissent donc comme des anxiolytiques et des sédatifs, même quand ils sont absorbés par inhalation[5]. Le jasmin a aussi des propriétés calmantes et apaisantes[réf. souhaitée]. Certaines pratiques paramédicales comme la phytothérapie affirment qu'il est possible de ressentir ces différents effets grâce aux tisanes, thés, huiles essentielles et macérations à base de jasmin[6].
Selon World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) (7 mars 2012)[7] :
Selon World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) (15 mars 2012)[8] :
Feuilles de Jasminum grandiflorum
Jasminum
Le mot jasmin désigne les plantes dicotylédones appartenant au genre Jasminum.
Le jasmin est, avec la rose, pour ce qui est des espèces odorantes et capiteuses, une des deux fleurs reines de la parfumerie. Son nom vient du moyen perse (yāsaman). La fleur généralement jaune ou blanche pousse sur un arbuste appartenant à la famille des Oléacées, surtout cultivé en Chine, dont beaucoup d'espèces sont originaires. Parmi plus de 200 espèces, les jasmins les plus utilisés en parfumerie sont Jasminum grandiflorum, Jasminum officinale et Jasminum odoratissimum. Les autres espèces sont pour la plupart cultivées dans les jardins comme arbustes d'ornement.
Outre l'Inde (où le premier État producteur est le Tamil Nadu), l'un des principaux producteurs de jasmin a toujours[Quand ?] été la Chine, où il est parfois utilisé pour aromatiser le thé. Mais l'arbre s'est aussi adapté en Europe méditerranéenne : Jasminum grandiflorum est appelé couramment jasmin d'Espagne, et la ville de Grasse, depuis le milieu du XVIIe siècle, s'est lancée dans la culture du jasmin. La récolte du jasmin de Grasse (aujourd'hui devenu rare) se déroule pendant le mois d'août. Les fleurs doivent être cueillies juste avant l'aube et traitées le plus rapidement possible.
Pour obtenir un kilogramme d'essence absolue de jasmin, il faut recueillir environ sept millions de fleurs. Autant dire que le jasmin naturel est cher, réservé aux parfums de luxe, dont la plupart eux-mêmes préfèrent employer une version synthétique. La maison Patou continue malgré tout de l'utiliser. Il faut dire que le jasmin, mêlé à la rose, avait fait le grand succès du parfum Joy (1930), pour lequel Jean Patou disait qu'il fallait 10 600 fleurs de jasmin pour produire une once de parfum.
Le jasmin, issu du persan yassaman ياسمن, est à l'origine du prénom persan Yassaman ou Yasaman (et également Yasmine et Yassamine Yassmine) ce prénom, sous ses différentes formes, est aussi utilisé dans d'autres langues telles que l’arabe, l’hébreu et même le français.
Tom caol nó dreapaire adhmadach, uaireanta síorghlas. Na bláthanna feadánach, le liopaí ag leathadh amach. Caor an toradh uirthi. Sa tseasmain geimhridh, tom síorghlas de dhúchas Síneach, tá 3 dhuilleoigín ar gach duilleog is bláthanna geala, buí sa gheimhreadh. Ar sheasmain an tsamhraidh, dreapaire duillsilteach de dhúchas Áiseach, tá duilleoga cleiteacha is bláthanna bána, cumhra sa samhradh.
Jasminum, os xasmíns é un xénero con arredor de 300 especies de arbustos gateadores. É oriundo das rexións tropicais e subtropicais de Europa e Asia, sendo amplamente cultivado. A maioría das especies medran como rubideiras sobre doutras plantas ou guiadas en estruturas.
En Galiza atopamos as especies principalmente na xardinaxe, sendo a máis frecuente o xasmín común, rubideira de flores moi recendentes. Con todo tense descrito a especie Jasminum fruticans espontánea nas provincias de Lugo e Ourense.
O termo galego xasmín provén do árabe clásico yāsamīn e este do pelvi yāsaman,[4] "agasallo de Deus".[5]
As flores dos xasmíns, comunmente brancas – se ben hai algunhas especies amarelas–, posúen a miúdo un doce e intenso recendo que lembra ao da flor da laranxeira. Estas plantas cultívanse principalmente polas súas flores, no xardín, coma planta de interior ou para flor cortada. A flor dura arredor de 24 horas.
No sur e sueste de Asia as mulleres adoitan levar as flores no pelo. Empréganse tamén en infusións, cuxa base é o té verde e moitas destilan un aceite co que se elaboran perfumes. En aromaterapia, empréganse no aspecto emocional coma un afrodisíaco, e pola parte física coma relaxante muscular e analxésico.
Cómpren de abondosa luz, especialmente se fican nun interior; no exterior non é conveniente que se expoñan directamente aos raios do sol, porque se han tornar murchos.
Cómpre protexelos das xeadas. Non aturan o exceso de frío no invierno xa que non deixa que a planta floreza, uns 13 graos son o ideal. No verán aturan ben, sempre e cando haxa humidade no ambiente, poden aturrar os 25 °C sen problemas.
A respecto da rega, cando están a medrar no verán cómpre regalos cada dous días, e no inverno, cando están coa flor, cada 4 ou 5 días.
Cómpre espallar auga sobre a planta cando estea nun interior, mais sen mollar as flores, que ficarían manchadas.
Jasminum, os xasmíns é un xénero con arredor de 300 especies de arbustos gateadores. É oriundo das rexións tropicais e subtropicais de Europa e Asia, sendo amplamente cultivado. A maioría das especies medran como rubideiras sobre doutras plantas ou guiadas en estruturas.
En Galiza atopamos as especies principalmente na xardinaxe, sendo a máis frecuente o xasmín común, rubideira de flores moi recendentes. Con todo tense descrito a especie Jasminum fruticans espontánea nas provincias de Lugo e Ourense.
Jasmin (lat. Jasminum), rod listopadnih i vazdazelenih grmova i penjačica iz porodice Oleaceae. Postoji preko 180 vrsta[1] autohtonih po Aziji, Africi i Australiji. Pravi jasmin (J. officinale) udomaćen je u Europi
Jasmin (lat. Jasminum), rod listopadnih i vazdazelenih grmova i penjačica iz porodice Oleaceae. Postoji preko 180 vrsta autohtonih po Aziji, Africi i Australiji. Pravi jasmin (J. officinale) udomaćen je u Europi
Melati merupakan tanaman bunga hias berupa perdu berbatang tegak yang hidup menahun. Melati merupakan genus dari semak dan tanaman merambat dalam keluarga zaitun (Oleaceae). Terdiri dari sekitar 200 spesies tumbuhan asli daerah beriklim tropis dan hangat dari Eurasia, Australasia dan Oseania, melati secara luas dibudidayakan untuk aroma khas bunganya yang harum. Di Indonesia, salah satu jenis melati telah dipilih menjadi "puspa bangsa" atau bunga simbol nasional yaitu melati putih (Jasminum sambac), karena bunga ini melambangkan kesucian dan kemurnian, serta dikaitkan dengan berbagai tradisi dari banyak suku di negara ini. Bunga ini merupakan bagian yang tidak terpisahkan dari hiasan rambut pengantin perempuan dalam upacara perkawinan berbagai suku di Indonesia, terutama suku Jawa dan Sunda. Jenis lain yang juga populer adalah melati gambir (J. officinale). Di Indonesia nama melati dikenal oleh masyarakat di seluruh wilayah Nusantara. Nama-nama daerah untuk melati adalah Menuh (Bali), Meulu atau Riwat (Aceh)[1], Menyuru (Banda), Melur (Gayo dan Batak Karo), Manduru (Menado), Mundu (Bima dan Sumbawa) dan Manyora (Timor), Melati Salam (UMI), Malete (Madura) serta Beruq-beruq(Mandar).
Di Italia, melati casablanca (Jasminum officinalle), yang disebut Spanish Jasmine ditanam tahun 1692 untuk dijadikan parfum. Tahun 1665 di Inggris dibudidayakan melati putih (J. sambac) yang diperkenalkan oleh Duke Casimo de Medici. Dalam tahun 1919 ditemukan melati J. parkeri di kawasan India Barat Laut yang kemudian dibudidayakan di Inggris pada tahun 1923.
Di antara 200 jenis melati yang telah diidentifikasi oleh para ahli botani, baru sekitar 9 jenis melati yang umum dibudidayakan dan terdapat delapan jenis melati yang potensial untuk dijadikan tanaman hias. Sebagian besar jenis melati tumbuh liar di hutan-hutan karena belum terungkap potensi ekonomi dan sosialnya. Tanaman melati termasuk suku melati-melatian atau Oleaceae.
Jenis-jenis melati di antaranya adalah:
Bunga melati bermanfaat untuk bunga tabur, bahan industri minyak wangi, kosmetika, parfum, farmasi, penghias rangkaian bunga dan bahan campuran atau pengharum teh, seperti teh melati yang populer di Indonesia.
Bunga dan daun-daun dari beberapa spesies melati digunakan untuk mengurangi atau menghentikan keluarnya susu ibu[2][3], dalam rupa bunga yang diremukkan atau tapal daun-daunan yang ditempelkan di atas buah dada[4].
Tapal daun-daun dari beberapa jenis melati dipakai untuk mengobati bisul dan sakit kulit. Daun-daun ini juga digunakan sebagai obat kumur untuk mengobati seriawan dan pembengkakan gusi. Air rendaman bunga yang telah bermalam digunakan sebagai penyegar untuk mencuci muka.[4]
Ekstrak akar beberapa jenis melati dimanfaatkan sebagai penurun demam. Rebusan akar melati atau rendaman bunganya dipakai untuk mengatasi radang peparu, bronkitis, dan juga asthma. Akar yang ditumbuk dijadikan tapal untuk menyembuhkan keseleo atau patah tulang. Tingtur (ekstrak dalam alkohol) akar J. sambac memiliki khasiat kuat sebagai penenang (sedativa), anestetik, dan penyembuh luka.[4]
Beberapa jenis melati juga ditanam sebagai penghias taman.[5].
Melati merupakan tanaman bunga hias berupa perdu berbatang tegak yang hidup menahun. Melati merupakan genus dari semak dan tanaman merambat dalam keluarga zaitun (Oleaceae). Terdiri dari sekitar 200 spesies tumbuhan asli daerah beriklim tropis dan hangat dari Eurasia, Australasia dan Oseania, melati secara luas dibudidayakan untuk aroma khas bunganya yang harum. Di Indonesia, salah satu jenis melati telah dipilih menjadi "puspa bangsa" atau bunga simbol nasional yaitu melati putih (Jasminum sambac), karena bunga ini melambangkan kesucian dan kemurnian, serta dikaitkan dengan berbagai tradisi dari banyak suku di negara ini. Bunga ini merupakan bagian yang tidak terpisahkan dari hiasan rambut pengantin perempuan dalam upacara perkawinan berbagai suku di Indonesia, terutama suku Jawa dan Sunda. Jenis lain yang juga populer adalah melati gambir (J. officinale). Di Indonesia nama melati dikenal oleh masyarakat di seluruh wilayah Nusantara. Nama-nama daerah untuk melati adalah Menuh (Bali), Meulu atau Riwat (Aceh), Menyuru (Banda), Melur (Gayo dan Batak Karo), Manduru (Menado), Mundu (Bima dan Sumbawa) dan Manyora (Timor), Melati Salam (UMI), Malete (Madura) serta Beruq-beruq(Mandar).
Di Italia, melati casablanca (Jasminum officinalle), yang disebut Spanish Jasmine ditanam tahun 1692 untuk dijadikan parfum. Tahun 1665 di Inggris dibudidayakan melati putih (J. sambac) yang diperkenalkan oleh Duke Casimo de Medici. Dalam tahun 1919 ditemukan melati J. parkeri di kawasan India Barat Laut yang kemudian dibudidayakan di Inggris pada tahun 1923.
Jasminum L. è un genere di piante (che include varie specie del gelsomino) appartenente alla famiglia Oleaceae.[1]
Comprende circa 200 specie arbustive e rampicanti alte fino a 4-6 metri, tra cui le più note e coltivate come piante ornamentali sono il Gelsomino comune, il Gelsomino di Spagna, il Gelsomino trifogliato e il Gelsomino marzolino; specie più rustiche, a fiore giallo e fioritura a fine inverno sui rami nudi, sono il Gelsomino di san Giuseppe e il Gelsomino primulino.
I fiori sono comunemente piccoli e di colore bianco, però esistono anche specie i cui fiori hanno sfumature di rosa sulla pagina inferiore dei petali.
Con il termine gelsomino ci si può riferire anche a piante di altre famiglie e generi quali:
Le specie più commercializzate sono:
Oggi il genere Jasminum è utilizzato a scopi ornamentali, in piena terra nei giardini, come arbusti isolati o per rivestire muri, recinzioni e pergolati. Un tempo si credeva avesse innumerevoli virtù officinali. Il famoso olio di gelsomino, che i Persiani offrivano agli invitati nei banchetti, si arricchisce da Dioscoride a Linneo d'una quantità di potenzialità terapeutiche legate alla sessualità. Per quanto lo Jasminum officinalis d'origine persiana fosse noto anche agli antichi Greci e Romani, il primo a coltivarlo davvero in Italia fu Cosimo I de Medici, che naturalmente ne aveva proibito la diffusione fuori dai giardini granducali[1][4]; l'Inghilterra dovrà addirittura aspettare il 1730, quando riceverà una pianta dal Malabar.
Nel frattempo si era diffuso anche lo Jasminum sambac di più facile coltura, che resta tranquillamente all'aperto nelle zone temperate. Ecco dunque coltivazioni industriali in Calabria e Sicilia (se ne ricavano profumi) e una discreta presenza in tanti altri giardini italiani.
Nel trapanese è tradizionalmente utilizzato in infuso per una delicata granita, chiamata Scursunera, inserita tra i prodotti agroalimentari tradizionali.
Secondo l'aromaterapia, il profumo di gelsomino sarebbe euforizzante e stimolerebbe direttamente l'ipotalamo a produrre encefaline, sostanze che oltre a inibire il dolore procurano uno stato di benessere e di felicità. Il gelsomino dissolve le paure e le tensioni legate alla sessualità ed è tradizionalmente usato per curare i disturbi uterini e per facilitare il parto.
Le sue virtù officinali sono tuttavia state smentite dalla farmacopea moderna.
Pur essendo piante rustiche preferiscono posizioni soleggiate, clima fresco e devono essere coltivate in vaso nelle zone a clima sfavorevole; richiedono terreno di medio impasto, sciolto e ben concimato nella bella stagione fino all'autunno e la somministrazione mensile di un fertilizzante liquido[5].
Nelle regioni a clima invernale rigido le specie meno rustiche vengono coltivate in vaso con appositi sostegni circolari, assumendo la forma di piccolo cespuglio alto circa 1 m, utilizzato per decorare terrazzi o appartamenti.
Per i soggetti coltivati in vaso, bisogna rinvasare o negli esemplari più grandi interrare nuovamente in primavera, utilizzando terriccio universale; nella bella stagione si giovano dell'esposizione all'aperto.
La moltiplicazione avviene facilmente per mezzo di talea e propaggine, grazie al rapido radicamento.
Jasminum L. è un genere di piante (che include varie specie del gelsomino) appartenente alla famiglia Oleaceae.
Comprende circa 200 specie arbustive e rampicanti alte fino a 4-6 metri, tra cui le più note e coltivate come piante ornamentali sono il Gelsomino comune, il Gelsomino di Spagna, il Gelsomino trifogliato e il Gelsomino marzolino; specie più rustiche, a fiore giallo e fioritura a fine inverno sui rami nudi, sono il Gelsomino di san Giuseppe e il Gelsomino primulino.
I fiori sono comunemente piccoli e di colore bianco, però esistono anche specie i cui fiori hanno sfumature di rosa sulla pagina inferiore dei petali.
Con il termine gelsomino ci si può riferire anche a piante di altre famiglie e generi quali:
gelsomino rampicante o gelsomino sempreverde, detto anche "falso gelsomino": Trachelospermum jasminoides gelsomino notturno (Cestrum nocturnum): della famiglia delle SolanaceaeJasminum (ex Arabico یسمین yasmīn, a Persico یاسمین yāsamīn 'donum Dei') est genus fruticum et hederarum floriferarum in familia Oleacearum. Huic generi sunt 200 fere species, natae in tropica subtropicaque Asiae, Africae, et Europae zonis.
Jasminum (ex Arabico یسمین yasmīn, a Persico یاسمین yāsamīn 'donum Dei') est genus fruticum et hederarum floriferarum in familia Oleacearum. Huic generi sunt 200 fere species, natae in tropica subtropicaque Asiae, Africae, et Europae zonis.
Jasmīni (Jasminum) ir olīvu dzimtas ģints, kura apvieno aptuveni 200 krūmu un vīteņaugu sugas. To dabiskais izplatības areāls ir Vecās pasaules tropu un siltās zemes. Tie tiek plaši kultivēti kā krāšņumaugi. No to ziediem gatavo arī tējas. No dažām sugām iegūst eļļu, smaržas un vīraku. Ziedi galvenokārt ir balti vai dzelteni.
Latvijā par jasmīniem mēdz kļūdaini saukt filadelfus jeb neīstos jasmīnus.
Melur (Bahasa Inggeris: Jasmine, bahasa Indonesia: Melati) merupakan pokok jenis belukar renek dan ia juga dikatakan pokok yang jenis merayap dan menjalar. Pokok melur ini mempunyai kira-kia 200 jenis dan boleh didapati dikawasan tropika dan beriklim panas. Pokok ini hidup membesar dalam keadaan menjalar pada pokok-pokok lain atau pada sesuatu bahan yang ia boleh berpaut.
Bentuk daun pokok ini nampak ringkas dan mudah, bercabang tiga, sedikit berlilin dan warna hijau tua. Manakala, warna bunga, pada amnya, ia mudah didapati dengan warna putih, namun spesis yang lain mempunyai bunga warna kuning. Satu bunga melur boleh dijumpai dengan 5 ke 6 kelopak. Bauan bunga ini kuat dan harum. Musim pembungaan bunga melur disekitar musim bunga dan sejuk pada kebanyakkan jenisnya, tetapi, J.nudiflorum dalam musim sejuk boleh dilihat pada dahan-dahannya.
Di Malaysia, jenis bunga melur yang banyak didapati dan ditanam sebagai pokok hiasan laman ialah jenis Jasminum sambac.
Melur dalam bahasa-bahasa lain seperti (Itali:jasminum), (Portugis: jasmim), (Sepanyol: Jasminum), (Perancis: Jasmin), (Hawaii: pikake atau pikaki), (Indonesia:Melati), (Tamil: Mallipu), (Hindi: Mogra), (Tagalog: Sampaguita), (Sanskrit: Mallika).
Manakala panggilan Melur dalam etnik-etnik di Indonesia ialah Menuh (Bali), Meulu cut atau Meulu China (Aceh), Menyuru (Banda), Melur (Gayo dan Batak Karo), Manduru (Menado), Mundu (Bima dan Sumbawa) dan Manyora (Timor), serta Malete (Madura).
Kebanyakan pokok ini boleh didapati dijadikan sebagai tanaman hiasan dilaman rumah terutamanya di benua Asia.
Di sesetengah negara di dunia, esen haruman bunga melur ini dijadikan dan dicampur untuk bahan minuman. Di China, bunga melur disatukan untuk dijadikan teh herba. Melur jenis jasminum sambac, selalunya diguna sebagai bahan bauan bersama dengan teh, dimana ia dijadikan bahan haruman bauan teh hijau dan kekadang untuk teh Oolong. Penggunaan teh Melur sesuai dipasangkan dengan makanan seperti makanan pedas dan tenusu [1]
Pati bunga melur kebanyakannya dijadikan bahan wangian badan seperti Donna Karan Cashmere Mist dari DKNY. Di Itali, melur casablanca (jasmine officinalle) yang disebut Spansish Jasmine ditanam pada 1692 untuk dijadikan wangian badan. Pada 1665 bunga melur putih (jasminum sambac) pula diperkenalkan oleh Duke Casimo de’ Meici di England. Pada 1919 pula, ditemukan melur jenis jasminum parkeri di kawasan barat laut India.
Kebanyakan penganut Hindu, akan memberi kalungan bunga melur sebagai tanda pemberian dan pengorbanan diri kepada tuhan-tuhan mereka. Bunga-bunga melur ini, akan dijadikan satu bentuk kalungan dan kemudiannya dikalungkan pada berhala mereka.
Pada tahun 1937, Filipina mengambil bunga melur jenis jasminum sambac dijadikan bunga kebangsaan , dan Indonesia pada tahun 1990. Semasa pemilihan bunga kebangsaan Malaysia, bunga melur juga disenaraikan, namun bunga raya telah memenangi undian ramai sebagai bunga kebangsaan Malaysia.
Di Thailand, bunga melur melambangkan keibuan.
Di Malaysia, bunga melur dijadikan selitan didalam lagu kanak-kanak Air Pasang Dalam dan menjadi ilham kepada satu lagu ciptaaan P.Ramlee iaitu Bunga Melor. Melur juga digunakan sebagai nama wirawati dalam cerita klasik Batu Belah Batu Bertangkup, bersama adiknya Pekan (juga nama sejenis bunga).
Bagi India dan sesetengah Melayu (dahulu), terutamanya wanita dan gadis, penggunaan bunga melur diselitkan di bahagian sangul rambut sebagai perhiasan kepala pada upacara dan majlis tertentu.
Melur (Bahasa Inggeris: Jasmine, bahasa Indonesia: Melati) merupakan pokok jenis belukar renek dan ia juga dikatakan pokok yang jenis merayap dan menjalar. Pokok melur ini mempunyai kira-kia 200 jenis dan boleh didapati dikawasan tropika dan beriklim panas. Pokok ini hidup membesar dalam keadaan menjalar pada pokok-pokok lain atau pada sesuatu bahan yang ia boleh berpaut.
Bentuk daun pokok ini nampak ringkas dan mudah, bercabang tiga, sedikit berlilin dan warna hijau tua. Manakala, warna bunga, pada amnya, ia mudah didapati dengan warna putih, namun spesis yang lain mempunyai bunga warna kuning. Satu bunga melur boleh dijumpai dengan 5 ke 6 kelopak. Bauan bunga ini kuat dan harum. Musim pembungaan bunga melur disekitar musim bunga dan sejuk pada kebanyakkan jenisnya, tetapi, J.nudiflorum dalam musim sejuk boleh dilihat pada dahan-dahannya.
Di Malaysia, jenis bunga melur yang banyak didapati dan ditanam sebagai pokok hiasan laman ialah jenis Jasminum sambac.
Jasminum is een geslacht uit de olijffamilie.
De naam is afkomstig van het Perzische Yasmin, dat 'geschenk van God' betekent.
Het geslacht bestaat uit ongeveer 200 soorten, waaronder:
Verschillende jasminumsoorten worden gekweekt. De grootbloemige jasmijn en de Arabische jasmijn worden gekweekt voor het maken van absolues die worden gebruikt in parfums. Jasmijnbloemen worden gebruikt in jasmijnthee.
Jasminum is een geslacht uit de olijffamilie.
De naam is afkomstig van het Perzische Yasmin, dat 'geschenk van God' betekent.
Sjasminslekta (Jasminum) er ei planteslekt i oljetrefamilien som omfattar rundt 200 artar. Namnet på slekta kjem via fransk jasmin og arabisk yas(a)min frå persisk yasmin.
Plantane i slekta er oppretta eller klatrande buskar eller tre, og kan vera lauvfellande eller eviggrøne. Stengelen er glatt, kanta eller fura. Blada er motsette eller spreidde, eller ein sjeldan gong kransstilte; av form er dei enkle, trekopla eller finna. Blomane er kvite eller gule og har ofte ei sterk, behageleg duft. Krona er trakt- eller klokkeforma med 4–16 flikar. Alle artane har to pollenberarar. Frukta er eit bær.[1][2]
Slekta er utbreidd i Afrika, Asia, Australia og på stillehavsøyene. Ein art, Jasminum fruticans, veks i store delar av middelhavsområdet.[1] Fleire andre artar, mellom anna den asiatiske Jasminum officinale, er naturalisert i middelhavslanda.[2][3] Jasminum odoratissimum finnes på Kanariøyene og Madeira.[4]
Fylogenetiske studium har vist at sjasminartane med gule blomar og spreidde blad utgjer ei eiga gruppe som utgjer ei systergruppe til både dei andre Jasminum-artene og til slekta Menodora, som er utbreidd i Amerika og Sør-Afrika. Ein artikkel frå 2014 føreslo å flytta desse 15 artane til ei ny slekt, Chrysojasminum.[5]
Ein dyrkar sjasmin både som hage- og husplante på grunn av dei duftande blomane. Sjasminolje blir hovudsakleg laga av storsjasmin (J. grandiflorum), og blir brukt til parfyme og som smakstilsetjing i te. Den vanlegaste stoveplanten er Jasminum polyanthum. I Noreg er klimaet stort sett for kaldt til at sjasmin kan brukast utandørs, men vintersjasmin (J. nudiflorum) blir planta i dei mildaste delane av landet. Slekta må ikkje forvekslast med skjærsmin (Philadelphus), som er utbreidde og temmeleg hardføre hagebuskar.[6][4]
Sjasminslekta (Jasminum) er ei planteslekt i oljetrefamilien som omfattar rundt 200 artar. Namnet på slekta kjem via fransk jasmin og arabisk yas(a)min frå persisk yasmin.
Plantane i slekta er oppretta eller klatrande buskar eller tre, og kan vera lauvfellande eller eviggrøne. Stengelen er glatt, kanta eller fura. Blada er motsette eller spreidde, eller ein sjeldan gong kransstilte; av form er dei enkle, trekopla eller finna. Blomane er kvite eller gule og har ofte ei sterk, behageleg duft. Krona er trakt- eller klokkeforma med 4–16 flikar. Alle artane har to pollenberarar. Frukta er eit bær.
Slekta er utbreidd i Afrika, Asia, Australia og på stillehavsøyene. Ein art, Jasminum fruticans, veks i store delar av middelhavsområdet. Fleire andre artar, mellom anna den asiatiske Jasminum officinale, er naturalisert i middelhavslanda. Jasminum odoratissimum finnes på Kanariøyene og Madeira.
Fylogenetiske studium har vist at sjasminartane med gule blomar og spreidde blad utgjer ei eiga gruppe som utgjer ei systergruppe til både dei andre Jasminum-artene og til slekta Menodora, som er utbreidd i Amerika og Sør-Afrika. Ein artikkel frå 2014 føreslo å flytta desse 15 artane til ei ny slekt, Chrysojasminum.
Ein dyrkar sjasmin både som hage- og husplante på grunn av dei duftande blomane. Sjasminolje blir hovudsakleg laga av storsjasmin (J. grandiflorum), og blir brukt til parfyme og som smakstilsetjing i te. Den vanlegaste stoveplanten er Jasminum polyanthum. I Noreg er klimaet stort sett for kaldt til at sjasmin kan brukast utandørs, men vintersjasmin (J. nudiflorum) blir planta i dei mildaste delane av landet. Slekta må ikkje forvekslast med skjærsmin (Philadelphus), som er utbreidde og temmeleg hardføre hagebuskar.
Sjasmin (Jasminum) er en slekt i oljetrefamilien med rundt 200 arter. Navnet på slekten kommer via fransk jasmin og arabisk yas(a)min fra persisk yasmin.
De er opprette eller klatrende busker eller trær, og kan være løvfellende eller eviggrønne. Stengelen er glatt, kantet eller furet. Bladene er motsatte eller spredte, eller en sjelden gang kransstilte; de er enkle, trekoblete eller finnete. Blomstene er hvite eller gule og har ofte en sterk, men behagelig duft. Kronen er trakt- eller klokkeformet med 4–16 fliker. Alle arter har to pollenbærere. Frukten er et bær.[1][2]
Slekta er utbredt i Afrika, Asia, Australia og på stillehavsøyene og én art, Jasminum fruticans, vokser i store deler av middelhavsområdet.[1] Flere andre arter, blant annet den asiatiske Jasminum officinale, er naturalisert i middelhavslandene.[2][3] Jasminum odoratissimum finnes på Kanariøyene og Madeira.[4]
Fylogenetiske studier viser at sjasminartene med gule blomster og spredte blad utgjør en egen gruppe, som er søstergruppen til både de øvrige Jasminum-artene og til slekten Menodora, som er utbredt i Amerika og Sør-Afrika. I en artikkel fra 2014 blir det foreslått å flytte disse 15 artene til en ny slekt, Chrysojasminum.[5] Wikipedia på bokmål/riksmål bruker en mer tradisjonell systematikk.
Sjasmin dyrkes både som hage- og stueplante på grunn av de duftende blomstene. Sjasminolje fremstilles hovedsakelig av storsjasmin (J. grandiflorum) og brukes til parfyme og som smakstilsetning i te. Den vanligste stueplanten er Jasminum polyanthum. I Norge er klimaet stort sett for kaldt til at sjasmin kan brukes utendørs, men vintersjasmin (J. nudiflorum) plantes i de mildeste områdene. Slekta må ikke forveksles med skjærsmin (Philadelphus) som er vanlige og temmelig hardføre hagebusker.[6][4]
Sjasmin (Jasminum) er en slekt i oljetrefamilien med rundt 200 arter. Navnet på slekten kommer via fransk jasmin og arabisk yas(a)min fra persisk yasmin.
De er opprette eller klatrende busker eller trær, og kan være løvfellende eller eviggrønne. Stengelen er glatt, kantet eller furet. Bladene er motsatte eller spredte, eller en sjelden gang kransstilte; de er enkle, trekoblete eller finnete. Blomstene er hvite eller gule og har ofte en sterk, men behagelig duft. Kronen er trakt- eller klokkeformet med 4–16 fliker. Alle arter har to pollenbærere. Frukten er et bær.
Slekta er utbredt i Afrika, Asia, Australia og på stillehavsøyene og én art, Jasminum fruticans, vokser i store deler av middelhavsområdet. Flere andre arter, blant annet den asiatiske Jasminum officinale, er naturalisert i middelhavslandene. Jasminum odoratissimum finnes på Kanariøyene og Madeira.
Fylogenetiske studier viser at sjasminartene med gule blomster og spredte blad utgjør en egen gruppe, som er søstergruppen til både de øvrige Jasminum-artene og til slekten Menodora, som er utbredt i Amerika og Sør-Afrika. I en artikkel fra 2014 blir det foreslått å flytte disse 15 artene til en ny slekt, Chrysojasminum. Wikipedia på bokmål/riksmål bruker en mer tradisjonell systematikk.
Sjasmin dyrkes både som hage- og stueplante på grunn av de duftende blomstene. Sjasminolje fremstilles hovedsakelig av storsjasmin (J. grandiflorum) og brukes til parfyme og som smakstilsetning i te. Den vanligste stueplanten er Jasminum polyanthum. I Norge er klimaet stort sett for kaldt til at sjasmin kan brukes utendørs, men vintersjasmin (J. nudiflorum) plantes i de mildeste områdene. Slekta må ikke forveksles med skjærsmin (Philadelphus) som er vanlige og temmelig hardføre hagebusker.
Jaśmin (Jasminum L.) – rodzaj roślin z rodziny oliwkowatych. Według niektórych ujęć taksonomicznych należy do niego ok. 200 gatunków pochodzących głównie z Azji i Afryki[2]. Gatunkiem typowym jest Jasminum officinale L.[3].
Pnącza lub krzewy. Liście pojedyncze lub pierzaste. Kwiaty rurkowe (o długiej rurce), białe, żółte lub różowe, czasami wonne. Owoce: jagody.
Jacksonia hort. ex Schltdl., Jasminium Dumort., orth. var., Mogorium Juss., Noldeanthus Knobl.
Należy do rodziny oliwkowatych (Oleaceae) Hoffmanns. & Link, która jest jednym z kladów w obrębie rzędu jasnotowców (Lamiales) Bromhead z grupy astrowych spośród roślin okrytonasiennych[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa jasnotowe (Lamiidae Takht. ex Reveal), nadrząd Oleanae Takht., rząd oliwkowce (Oleales Lindl.), podrząd Oleineae Engl., rodzina oliwkowate (Oleaceae Hoffmanns. & Link), podrodzina Jasminoideae (Adans.) Arn., plemię JasmineaeLam. & DC., rodzaj jaśmin (Jasminum L.)[5].
Niektóre gatunki są uprawiane jako rośliny ozdobne.
Jaśmin (Jasminum L.) – rodzaj roślin z rodziny oliwkowatych. Według niektórych ujęć taksonomicznych należy do niego ok. 200 gatunków pochodzących głównie z Azji i Afryki. Gatunkiem typowym jest Jasminum officinale L..
Jasminum L. é um género de plantas com flor da família Oleaceae que agrupa cerca de 200 espécies com distribuição natural nas regiões tropicais e subtropicais da Eurásia, Australásia e Oceania. A maior parte das espécies são arbustos ou lianas, com folhas simples ou compostas, que produzem flores tubulares, quase sempre muito perfumadas, raramente com mais de 2,5 cm de diâmetro e com pétalas patentes. Embora a maioria das espécies produza flores brancas, há algumas com flores amarelas ou rosadas. Embora algumas espécies conhecidas por «jasmim» pertencem a outros géneros, Jasminum agrupa a maioria das espécies conhecidas pelo nome comum de jasmim[5] (do persa através do árabe ياسمين ; yassemine).[6] Algumas espécies são extensamente cultivadas pela característica fragrância das suas flores.
As espécies do género Jasmine são maioritariamente arbustos ou lianas plantas perenes, embora se conheçam algumas espécies caducifólias. Predominam os microfanerófitos, raramente mesofanerófitos, de hábito erecto, embora ocorram numerosos caméfitos largamente escandentes, lianas e trepadeiras, em geral crescendo apoiadas na vegetação ou pendentes em taludes ou rochedos.
As folhas, de coloração verde intenso, podem ser simples trifoliadas ou pinadas, com filotaxia que produz arranjos opostos ou alternados. Os folíolos são em geral lanceolados e com pecíolo curto.
As flores são tubulares, tipicamente com menos de 2,5 cm de diâmetro. As flores aglomeram-se em inflorescências do tipo cimoso com um mínimo de três flores, embora também existem espécies com flores solitárias nas extremidades de ramos secundários. As brácteas são lineares ou ovais. O cálice é em forma de sino. Cada flor tem de 4-9 pétalas de cor branca ou amarela, embora em raros casos possam ser ligeiramente avermelhadas ou rosadas, e dois lóculos, cada um com de 1-4 óvulos. Apresentam dois estames com filamentos muito curtos. As flores são geralmente muito perfumadas, com uma fragrância característica, apresentando numerosos osmóforos que formam permanentemente vacuolos com óleos essenciais muito voláteis nas células da epiderme e mesófilo das pétalas.
Os frutos de jasmim são bagas ligeiramente carnudas que ficam de púrpura a roxo-escuro, ou mesmo negras, quando maduras. As sementes são 1-4 por baga, escuras, com tegumento irregular, de difícil germinação.
O número cromossómico básico do género é n = 13, mas a maioria das espécies é diplóide (2n = 26). A poliploidia natural é frequente, sendo característica de espécies como Jasminum sambac (2n = 39), Jasminum flexile (2n = 52), Jasminum mesnyi (2n = 39) e Jasminum angustifolium (2n = 52).[7]
Os jasmonatos são um conjunto de compostos assim designados por terem sido inicialmente isolados a partir do óleo de Jasminum grandiflorum. O composto então isolado, o metil-jasmonato, conduziu à descoberta da estrutura molecular de um conjunto de compostos que têm funções de regulação nas plantas, funcionando como hormonas vegetais.[8]
Os jasmonatos têm ocorrência ubíqua em todo o reino vegetal, assumindo funções chave na resposta a estímulos ambientais, entre os quais o stress induzido pelo calor e o frio, fazendo parte dos mecanismo de transdução de sinal de muitas plantas.[9]
As espécies do género Jasminum são nativas das regiões tropicais e subtropicais da Eurásia, Australásia e Oceania, mas apenas uma das cerca de 200 espécies é nativa da Europa.[10][11] O centro de diversidade do género está localizado no sul e sueste da Ásia.[12]
Algumas espécies de Jasminum estão naturalizadas nas regiões mediterrânicas da Europa, entre elas Jasminum grandiflorum, oriundo da Ásia Ocidental e do subcontinente indiano, agora naturalizada na Península Ibérica e incorrectamente conhecida na Europa por «jasmim-espanhol».[7]
Jasminum fluminense (que é por vezes conhecido pelo erróneo nome de «jasmim-brasileiro») e Jasminum dichotomum são espécies invasoras no Hawaii e na Flórida.[13][14] Jasminum polyanthum, também conhecida por «jasmim-branco», é uma erva daninha na Austrália.[15]
As espécies que integram o género Jasminum são consideradas como fazendo parte da tribo Jasmineae da família Oleaceae (a mesma que integra a oliveira).[7] O género Jasminum está na sua presente circunscrição taxonómica dividido em cinco secções: Alternifolia, Jasminum, Primulina, Trifoliolata e Unifoliolata.[4]
O nome genérico tem como etimologia a palavra persa yasameen ("dádiva de Deus"), chegada através da língua árabe (ياسمين ; yassemine) e do latim.[16][6][17]
Entre muitas outras, o género Jasminum inclui as seguintes espécies:[18]
Amplamente cultivadas pelas suas flores, para além dos usos industriais em perfumaria e na produção de chás e tisanas, as espécies de Jasminum são frequentemente usadas na construção de jardins, como plantas de interior e para a produção de flores de corte.
O aroma das flores de Jasminum é adocicado, constituindo, conjuntamente com o aroma das rosas, um dos aromas pilares da perfumaria.
Para além dos usos em perfumaria, na China misturam-se flores de jasmim com folhas de chá (Camellia sinensis), produzindo tisanas cuja resultante combinação de sabores e aromas é muito apreciada.
As «bodas de jasmim» simbolizam os 66 anos de casamento no folclore francês.
Desde há muitos séculos que o jasmim é considerado no Médio Oriente como o símbolo da beleza e da tentação das mulheres. Cleópatra teria ido ao encontro de Marco António velejando num barco cujas velas foram perfumadas com essência de jasmim.
No sul e sudeste da Ásia, as flores são muito usadas pelas mulheres para enfeitar os cabelos.
Na Índia, Kama, o deus do amor, chegava até às suas vítimas por setas acompanhadas de flores de jasmim. Vendedores de flores de jasmim vendem grinaldas de jasmim, ou no caso das variedades mais espessas (conhecidas por "motiyaa" em hindi ou "mograa" em marathi) é comum a venda em cachos ou ramos. Estes vendedores concentram-se frequentemente em torno de entradas para os templos, nas principais vias públicas e nas principais áreas de negócios.
O «jasmim-indiano» (Jasminum auriculatum) é cultivado principalmente em Uttar Pradesh, Bengala Ocidental, Ghats Ocidentais e sul da Índia. É conhecido como juhi (hindi), jui (bengali), usimalligai (tamil) e yuthika (sânscrito), tendo grande significado na cultura indiana.
Madurai, uma cidade em Tamil Nadu, é famosa por sua produção de jasmim. Na Índia, o jasmim é cultivado para uso em lares, culto e enfeites de cabelo. O jasmim é cultivado comercialmente, para uso doméstico e industrial, como a indústria de perfumes. É usado em rituais como casamentos, cerimónias religiosas e festivais.
É muito popular na região norte do Brasil; além de comercializada na maior feira da América Latina,
[19][20][21] na banca de cheiro das erveiras do Mercado do Ver-o-peso (na cidade de Belém do Pará), é o principal ingrediente do Banho de Cheiro encantado, usado na comemoração da festa junina e do reveion no estado do Pará.[22] Prática ritualística que ocorre desde o século XIX, ao qual se atribui o poder de atrair a felicidade, reatar amores e, abrir as portas da prosperidade ao bebedor.[23]
Também presente no Cheiro de Papel, produzido com a infusão de essências vegetais, comercializado no cesto de palha da Vendedora de cheiro, usados para aromatizar roupas guardadas em gavetas e armários.[23] Uma combinação de raízes e paus aromáticos ralados; os ingredientes mais conhecidos são: arruda, cipó-catinga, patexuli, japana, cumaru, alecrim, baunilha, manjerona, açucena, casca preciosa, louro amarelo, alfazema, priprioca e, jasmim.[23]
O chá-de-jasmim é frequentemente consumido na China, onde é designado por «chá-de-flor-de-jasmim» (茉莉花茶; pinyin: mò-lì-huā-chá). As flores de Jasminum sambac são também utilizadas para fazer uma tisana conhecida por chá de jasmim, em cuja confecção é comum usar uma base de chá verde ou chá branco, embora por vezes se utilize uma base de oolong.
Na confecção desses chás, as flores de jasmim são colocadas em máquinas que controlam a temperatura e a humidade. Demora cerca de quatro horas para o chá absorver a fragrância e o sabor das flores de jasmim. Para os mais requintados tipos de chá de jasmim, este processo pode ser repetido até sete vezes. Como o chá absorve a humidade das flores de jasmim frescas, deve ser voltado a secar ao calor para evitar a deterioração.
As flores usadas podem ser removidas do produto final, pois as flores após o processo de secagem não contêm mais aroma. Ventoinhas gigantes são usados para soprar gentilmente o produto e separar as pétalas secas das folhas de chá mais densas.
Em Okinawa, Japão, o chá de jasmim é conhecido por sanpin cha.
Vários Estados e regiões usam o jasmim como seu símbolo heráldico ou como «flor nacional». Entre esses contam-se:
A subida ao poder do presidente tunisino Zine El Abidine Ben Ali em 1987[27][28] e a sua deposição pela revolução tunisina de 2011 são ambas conhecidas por «revolução de jasmim», uma referência à flor.
A plantação de jasmim é geralmente feita por reprodução vegetativa usando uma estaca retirada do caule de uma planta existente, ou um com recurso à divisão de raízes. Em raras ocasiões, deixam as flores produzir os frutos roxos escuros com sementes. As sementes germinam quando semeadas e alimentadas adequadamente, mas requerem escarificação do solo e elevada humidade.
Os arbustos floridos são geralmente aparados antes do verão, pois os ramos juvenis crescem melhor e dão flores mais abundantes durante a época de floração.
Os maiores produtores mundiais de jasmins são a Índia e a China. Entre as espécies mais populares de jasmim, destacam-se:
Em alguns lugares do Brasil, outras plantas com flores tubulares e cinco pétalas patentes, com forte perfume, são também conhecidas como jasmim.
Outras plantas possuindo flores de cor pálida, aroma adocicado e folhas verde-escuro, não relacionadas com o género Jasminum, também são conhecidas pelo nome comum de «jasmim». Exemplos incluem:
Aspecto de um chá de jasmim.
O ramo de jasmim-branco, pintura a tinta e cor sobre seda do artista chinês Zhao Chang, dos princípios do século XII.
Grinalda de jasmim.
Jasmim em flor em Hyderabad (Índia)
Folhas de Jasminum grandiflorum
Jasminum L. é um género de plantas com flor da família Oleaceae que agrupa cerca de 200 espécies com distribuição natural nas regiões tropicais e subtropicais da Eurásia, Australásia e Oceania. A maior parte das espécies são arbustos ou lianas, com folhas simples ou compostas, que produzem flores tubulares, quase sempre muito perfumadas, raramente com mais de 2,5 cm de diâmetro e com pétalas patentes. Embora a maioria das espécies produza flores brancas, há algumas com flores amarelas ou rosadas. Embora algumas espécies pertencem a outros géneros, Jasminum agrupa a maioria das espécies conhecidas pelo nome comum de jasmim (do persa através do árabe ياسمين ; yassemine). Algumas espécies são extensamente cultivadas pela característica fragrância das suas flores.
Iasomia este un gen de arbuști din familia Oleaceae, cu aproximativ 200 de specii, originare din regiunile tropicale și temperat calde are Lumii vechi. Majoritatea speciilor cresc cățărându-se pe alte plante.
Principalele specii includ:
Iasomie se cultivă foarte mult pentru flori, în grădină, sau ca plantă de apartament.
În gradina se poate planta primăvara foarte devreme sau toamna, are nevoie de spațiu pentru a se dezvolta armonios, poate fi plantata individual sau în grupuri, în spații unde sa te bucuri de mireasma florilor. Nu este pretențioasa la tipul de sol, totuși se dezvoltă mult mai frumos în soluri bine drenate, ii merge bine și la umbra dar, în locurile luminoase și însorite înflorește abundent.
În China din florile de iasomie se face ceai, dar componenta principală este ceaiul verde sau Oolong.
Ceaiul de iasomie consumat în exces poate produce reacții adverse, pentru ca are în conținut cafeina, trebuie consumat cu precauție de cei care au hipertensiune arteriala, probleme cu inima sau pe baza nervoasa.
În Franța se face sirop de iasomie, în general dintr-un extract de iasomie.
Uleiurile esențiale de iasomie sunt folosite foarte mult, și se extrag fie prin extracție cu grăsimi (enfleurage) fie chimic. Florile trebuie adunate seara, când mirosul este mai puternic. Printre țările producătoare de esențe de iasomie sunt India, Egipt, China și Maroc.
Iasomia este simbolul național al următoarelor țări:
Jasminum auriculatum în pădurea Talakona, în Districtul Chittoor din Andhra Pradesh, India.
Jasminum auriculatum în pădurea Talakona, în Districtul Chittoor din Andhra Pradesh, India.
Muguri de iasomie în Chennai.
Iasomia este un gen de arbuști din familia Oleaceae, cu aproximativ 200 de specii, originare din regiunile tropicale și temperat calde are Lumii vechi. Majoritatea speciilor cresc cățărându-se pe alte plante.
Jasminsläktet (Jasminum) är ett växtsläkte i familjen syrenväxter med omkring 200 arter i Afrika, Asien, Australien, Oceanien och en art i Medelhavsområdet. Många arter har väldoftande blommor som bland annat används i parfymer och oljor. Jasmin är också vanligt i rökelse. Några arter används som kruk- och trädgårdsväxter i Sverige. Endast några få arter är härdiga nog att planteras utomhus, och då endast i landets mildaste odlingszoner. Jasmin förväxlas dock ofta med den betydligt vanligare trädgårdsbusken schersmin (Philadelphus). Bland annat i visan Dans på Sunnanö av Evert Taube förväxlas namnen. Frasen doft av syrener och jasmin i pensionatets sal... handlar troligen om schersmin.
Släktet består av träd, upprätta, klättrande eller överhängande buskar. Bladen är strödda, motsatta, sällan kransställda, de kan vara enkla eller parflikiga. Blommorna har 4-16 kronflikar, rörlika, ofta med utbrett bräm, vita eller gula, mer sällan röda eller purpur. Frukten är ett bär.
Jasmin används till att smaksätta te, oftast blandas det med grönt eller vitt te. Jasminblomman skördas under dagen och förvaras svalt till natten. Under natten, då blommorna ger ifrån sig mest doft, blandas de med te som får dra till sig doften. Teet får på så sätt smaken av jasmin. I finare blandningar brukar man plocka bort blommorna och har inte med det i den färdiga produkten.
Jasminsläktet (Jasminum) är ett växtsläkte i familjen syrenväxter med omkring 200 arter i Afrika, Asien, Australien, Oceanien och en art i Medelhavsområdet. Många arter har väldoftande blommor som bland annat används i parfymer och oljor. Jasmin är också vanligt i rökelse. Några arter används som kruk- och trädgårdsväxter i Sverige. Endast några få arter är härdiga nog att planteras utomhus, och då endast i landets mildaste odlingszoner. Jasmin förväxlas dock ofta med den betydligt vanligare trädgårdsbusken schersmin (Philadelphus). Bland annat i visan Dans på Sunnanö av Evert Taube förväxlas namnen. Frasen doft av syrener och jasmin i pensionatets sal... handlar troligen om schersmin.
Släktet består av träd, upprätta, klättrande eller överhängande buskar. Bladen är strödda, motsatta, sällan kransställda, de kan vara enkla eller parflikiga. Blommorna har 4-16 kronflikar, rörlika, ofta med utbrett bräm, vita eller gula, mer sällan röda eller purpur. Frukten är ett bär.
Jasmin används till att smaksätta te, oftast blandas det med grönt eller vitt te. Jasminblomman skördas under dagen och förvaras svalt till natten. Under natten, då blommorna ger ifrån sig mest doft, blandas de med te som får dra till sig doften. Teet får på så sätt smaken av jasmin. I finare blandningar brukar man plocka bort blommorna och har inte med det i den färdiga produkten.
Yasemin, zeytingiller (Oleaceae) familyasının Jasminum cinsinden 300 kadar tropik ve astropik çalımsı bitki türünün ortak adı. Hoş kokulu çiçekler açan bu çok yıllık bitkiler Kuzey Amerika dışındaki bütün kıtalarda yabani olarak yetişir.
Yasemin türlerinin çoğu tırmanıcı yapıdadır. Genellikle iki ya da daha çok sayıda yaprakçıktan oluşan bileşik yaprakları vardır. Ama bazı türlerinde basit yapraklarda rastlanır. Beyaz, sarı ender olarak da pembe renkli borumsu çiçekler açar. Meyveleri etli iki loplu ve siyahtır.
En çok yetiştirilen yasemin türlerinden biri adi yasemindir (Jasminum officinale). Anayurdu İran olan ve Akdeniz kıyılarındaki ülkelerde sıkça rastlanan bu bitki parlak yaprakları ve hoş kokulu beyaz çiçekleriyle park ve bahçeleri süsler. Yasemin çiçeklerinden parfüm sanayisinde kullanılan değerli bir uçucu bir yağ çıkartılır. Arap yasemini denen (Jasminum sambac) bitkisinin kokulu çiçeklerinden ise yasemin çayı yapılır. Çin kökenli bir tür olan kış yasemini (Jasminum nudiflorum) ve İtalya yasemini (Jasminum humile) süs olarak yatiştirilen, sarı çiçekli bitkilerdir.
Çiçek ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Yasemin, zeytingiller (Oleaceae) familyasının Jasminum cinsinden 300 kadar tropik ve astropik çalımsı bitki türünün ortak adı. Hoş kokulu çiçekler açan bu çok yıllık bitkiler Kuzey Amerika dışındaki bütün kıtalarda yabani olarak yetişir.
Yasemin türlerinin çoğu tırmanıcı yapıdadır. Genellikle iki ya da daha çok sayıda yaprakçıktan oluşan bileşik yaprakları vardır. Ama bazı türlerinde basit yapraklarda rastlanır. Beyaz, sarı ender olarak da pembe renkli borumsu çiçekler açar. Meyveleri etli iki loplu ve siyahtır.
En çok yetiştirilen yasemin türlerinden biri adi yasemindir (Jasminum officinale). Anayurdu İran olan ve Akdeniz kıyılarındaki ülkelerde sıkça rastlanan bu bitki parlak yaprakları ve hoş kokulu beyaz çiçekleriyle park ve bahçeleri süsler. Yasemin çiçeklerinden parfüm sanayisinde kullanılan değerli bir uçucu bir yağ çıkartılır. Arap yasemini denen (Jasminum sambac) bitkisinin kokulu çiçeklerinden ise yasemin çayı yapılır. Çin kökenli bir tür olan kış yasemini (Jasminum nudiflorum) ve İtalya yasemini (Jasminum humile) süs olarak yatiştirilen, sarı çiçekli bitkilerdir.
Жасми́н,[1][2][3] жасмі́н,[4][5] ясми́н (застаріле)[6], (Jasminum, від перс. یاسمین, ясемін) — рід вічнозелених чагарників із родини Маслинові[2].
Виткі або прямостоячі чагарники з простим, трійчастим або непарноперистим листям без прилистків і великими правильними квітками. Віночок квіток білий, жовтий або червонуватий роздільний, більшою частиною з вузькою довгою трубкою, усередині якої знаходяться дві тичинки з короткими нитками. Зав'язь верхня. Плід — ягода.
Деякі представники роду культивуються як декоративні рослини заради гарних запашних квітів у садах і як кімнатні рослини. У Південній і Південно-Східній Азії квіти жасмину широко використовуються як прикраси і ароматизатори зеленого чаю.
З квіток жасмину запашного (Jasminum odoratissimum), великоквіткового (Jasminum grandiflorum) та індійського (Jasminum sambac) добувають запашну ефірну олію, яка використовується у виробництві парфумів і ладану.
Крім того, жасмин індійський, або самбак є національною квіткою Індонезії, де його називають «мелатія», і Філіппін, де він називається «сампагіта»[7]. В Індонезії жасмин — головна квітка на весільних церемоніях етнічних індонезійців. Жасмин білий — національна квітка Пакистану, де він відомий як «чамбелі». Jasminum fluminense — широко поширений бур'ян на Гаваях, де його неточно називають «бразильський жасмин».
Рід налічує понад 200 видів, поширених у теплому поясі обох півкуль, включаючи субтропіки. З них найвідоміші:
Жасми́н, жасмі́н, ясми́н (застаріле), (Jasminum, від перс. یاسمین, ясемін) — рід вічнозелених чагарників із родини Маслинові.
'Chi Nhài hay chi Lài hay còn gọi là hoa Lài (danh pháp khoa học: Jasminum) là một chi cây leo có 200 loài thuộc họ Nhài (Oleaceae).
Cây nhỡ có khi leo, cao 0,5-3m, có nhiều cành mọc xoà ra. Lá hình trái xoan bầu dục, bóng cả hai mặt, có lông ở dưới, ở kẽ những gân phụ. Cụm hoa ở ngọn, thưa hoa. Lá bắc hình sợi. Hoa màu trắng, thơm ngát. Quả hình cầu, màu đen bao bởi đài tồn tại, có 2 ngăn.
Hoa, lá và rễ - Flos, Folium et Radix Jasmini.
Cây gốc ở Ấn Độ, được trồng làm cảnh khắp nơi. Hoa thường dùng để ướp trà hoặc để làm thơm thức ăn. Vào mùa thu đông, đào lấy rễ, rửa sạch, thái nhỏ, phơi hay sấy khô. Lá thu hái quanh năm. Hoa thu hái vào hè thu, khi mới nở, dùng tươi hay phơi khô.
Chỉ mới biết trong hoa có một chất béo thơm, hàm lượng 0,08%. Thành phần chủ yếu của chất béo này là parafin, ester formic acetic-benzoic-linalyl và este anthranylic metyl và indol.
Hoa và lá nhài có vị cay và ngọt, tính mát; có tác dụng trấn thống, thanh nhiệt giải biểu, lợi thấp. Rễ có vị cay ngọt, tính mát, hơi có độc; có tác dụng trấn thống, gây tê, an thần.
Jasminum L., 1753
Синонимы
Жасми́н (лат. Jasmínum, от перс. یاسمین — ясемин) — род вечнозелёных кустарников из семейства Маслиновые (Oleaceae ).
Не следует путать его с кустарником чубушник (Philadelphus), который в России часто неправильно называют жасмином[3].
Представители рода встречаются в тёплом поясе обоих полушарий, включая субтропики.
Вьющиеся или прямостоячие кустарники с простыми, тройчатыми или непарноперистыми листьями без прилистников и крупными правильными цветками.
Венчик цветков белый, жёлтый или красноватый раздельный, большей частью с узкой длинной трубкой, внутри которой сидят две тычинки с короткими нитями; завязь верхняя, обращающаяся при созревании в ягоду.
Жасмин культивируют как декоративное растение ради красивых цветов в садах и как домашнее растение.
В Южной и Юго-Восточной Азии цветы жасмина широко используют как украшение. В Индонезии жасмин — главный цветок на свадебных церемониях этнических индонезийцев.
Цветки жасмина используют также в качестве ароматической добавки к зелёному чаю.
Из цветков жасмина душистого (Jasminum odoratissimum), жасмина крупноцветного (Jasminum grandiflorum) и жасмина индийского (Jasminum sambac) добывают душистое эфирное масло (точнее, абсолю), которое используется в производстве духов и ладана).
Жасмин индийский, или самбак (Jasminum sambac) — национальный цветок Индонезии, где он называется «Мелати», и Филиппин, где он называется «Сампагита».
Жасмин белый (Jasminum officinale) — национальный цветок Пакистана, где он известен как «Чамбели».
Jasminum fluminense — широко распространённый сорняк на Гавайях, где он называется неточным названием «бразильский жасмин».
По информации базы данных The Plant List, род включает 198 видов[4]. Некоторые из них:
Летом 2011 года китайское правительство, напуганное волнениями в странах арабского мира, решило запретить продавать жасмин и подвергает название этого цветка цензуре в интернете (китайский интернет стали наполнять анонимные призывы к протестам против насилия со стороны властей и за свободу слова — бунтовщики призывали китайцев молча выходить на улицы каждое воскресенье с цветами жасмина в руке)[5].
Жасми́н (лат. Jasmínum, от перс. یاسمین — ясемин) — род вечнозелёных кустарников из семейства Маслиновые (Oleaceae ).
Не следует путать его с кустарником чубушник (Philadelphus), который в России часто неправильно называют жасмином.
Представители рода встречаются в тёплом поясе обоих полушарий, включая субтропики.
「茉莉花」重定向至此。關於与此名称相似的其他条目，詳見「茉莉花 (消歧义)」。茉莉，为木樨科素馨属又名茉莉屬、茉莉花屬（Jasminum）常绿灌木或藤本植物的统称。茉莉花色洁白，香气浓郁，是最常见的芳香性盆栽花木。最著名的一种是双瓣茉莉（Jasminum sambac），也就是人们平常俗称的茉莉花。中国福建省的福州市是著名的茉莉花产地。
茉莉一般株高0.5－3m，其枝细长。单叶对生，椭圆形或卵圆形，全缘，叶色翠绿，质薄有光泽。花多为白色，具有浓郁的清香，花期5－10月，7－8月开得最盛，有香气。
茉莉喜温暖湿润和阳光充足环境，原产于印度、巴基斯坦，中国早已引种，在廣泛地栽種 。
茉莉的花、叶、根可以入药，亦可泡茶，著名的茉莉花茶主要原料就是其花瓣。茉莉花可治外感发热，胃气不和，腹胀腹泻。
做為精油的芳香療法可用於抗憂鬱、殺菌、鎮定劑。對焦慮、情緒不穩等問題有幫助。對皮膚及頭皮很好。
选择茉莉为国花的国家有：
不是素馨属，但也被冠以茉莉之名：
_001.jpg)
_Jasminum_polyanthum_%E2%80%93_flowers_and_buds.jpg)
_in_Talakona_forest,_AP_W_IMG_8325.jpg)
_001.jpg)
_in_Talakona_forest,_AP_W_IMG_8326.jpg)
_in_Talakona_forest,_AP_W_IMG_8323.jpg)
_in_Talakona_forest,_AP_W_IMG_8325.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助)
|publisher=值左起第126位存在換行符 (帮助)[永久失效連結]
茉莉，为木樨科素馨属又名茉莉屬、茉莉花屬（Jasminum）常绿灌木或藤本植物的统称。茉莉花色洁白，香气浓郁，是最常见的芳香性盆栽花木。最著名的一种是双瓣茉莉（Jasminum sambac），也就是人们平常俗称的茉莉花。中国福建省的福州市是著名的茉莉花产地。
この項目では、植物について説明しています。その他の用法については「ジャスミン (曖昧さ回避)」をご覧ください。 
分類（APG III） 界 : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 Angiosperms 階級なし : 真正双子葉類 Eudicots 階級なし : コア真正双子葉類 Core eudicots 階級なし : キク類 Asterids 階級なし : 真正キク類I Euasterids I 目 : シソ目 Lamiales 科 : モクセイ科 Oleaceae 連 : Jasmineae 属 : ソケイ属 Jasminum 学名 Jasminumジャスミン（英語: jasmine [ˈdʒæzmɨn, ˈdʒæsmɨn]）は、モクセイ科ソケイ属（素馨属、学名: Jasminum）の植物の総称。ソケイ属の植物は世界で約300種が知られている。
ジャスミン（ヤースミーン）という語はペルシャ語に由来し、中近東から欧米では女性の名前としても用いられる（ジャスミン (曖昧さ回避)参照）。
ジャスミンとソケイ属の中国名はそれぞれ「素馨」「素馨属」。サンスクリットの mallikā（マリカー）を語源とする「茉莉」（まつり）はソケイ属の数種に用いられる。ソケイ（素馨、中国名：素馨花）やマツリカ（茉莉花、中国名：双瓣茉莉）はソケイ属の一種。
ほとんどの種は白色または黄色の花を咲かせる。いくつかの種では花は強い芳香を持ち、香水やジャスミン茶の原料として使用される。オウバイ（黄梅）もこれに含まれるが、香りはない。
主な香気成分は、ジャスモン酸メチルである。ジャスミンの花には幾つかの香気成分が含まれているが、その中でもジャスミンの香りを特徴付ける独特な香気成分であるcis-ジャスモンは、未だ工業的生産法は確立されておらず、自然の花から抽出し精製するしか方法が無いため、cis-ジャスモンを主原料とした香料は非常に高価である。それと比べ、工業的生産法が確立されているジャスモン酸メチル系の香料は、安価で入手可能で、香水やアロマオイルなどとして一般的に広く出回っている。
ほとんどの種が観賞用として栽培されている。栽培の歴史は古く、古代エジプトですでに行なわれていたといわれている。ソケイとマツリカの2種については、香料原料として大規模な栽培が行なわれている。
ソケイは16世紀中ごろからフランスのグラースで香料原料として大規模に栽培されるようになった。現在では、主な産地はエジプトやモロッコ、インドなどに移っている。花は夜間に開くので、開ききった明け方に人手により摘み取られ、有機溶媒による抽出が行なわれる。抽出後、溶媒を除去すると、コンクリートと呼ばれるワックス状の芳香を持つ固体が得られる。これをエタノールで再度抽出し、エタノールを除去したものが、香料として使用されるジャスミン・アブソリュートである。花約700kgからジャスミン・アブソリュート1kgが得られる。ジャスミン・アブソリュートを使った香水としては、ジャン・パトゥ（英語版）社の「Joy」が著名である。
マツリカは中国南部、台湾、インドネシアなどで栽培されており、ジャスミン茶の着香に使用される。マツリカも夜間に花が開くが、摘み取りはまだつぼみの状態の昼間のうちに行なわれる。これを夜間に花が開き始めたところで、茶葉と混合して着香する。
熱帯地方原産の植物であるため、中緯度以北では温室が必要な種が多いが、シロモッコウやハゴロモジャスミン、オウバイ（黄梅）は耐寒性があり、普通に露地栽培することができる。肥沃で水はけの良い土地を好む。ソケイやマツリカ、シロモッコウなどはつる植物であるので、支柱が必要である。支柱があると2 - 3m程度の高さまで伸びる。通常は挿し木で増やす。
ジャスミンと名の付く植物は多くの科にあり、本来のジャスミンとは系統の遠いものも多い。
ジャスミン（英語: jasmine [ˈdʒæzmɨn, ˈdʒæsmɨn]）は、モクセイ科ソケイ属（素馨属、学名: Jasminum）の植物の総称。ソケイ属の植物は世界で約300種が知られている。
ジャスミン（ヤースミーン）という語はペルシャ語に由来し、中近東から欧米では女性の名前としても用いられる（ジャスミン (曖昧さ回避)参照）。
ジャスミンとソケイ属の中国名はそれぞれ「素馨」「素馨属」。サンスクリットの mallikā（マリカー）を語源とする「茉莉」（まつり）はソケイ属の数種に用いられる。ソケイ（素馨、中国名：素馨花）やマツリカ（茉莉花、中国名：双瓣茉莉）はソケイ属の一種。
영춘화속(Jasminum)은 물푸레나무과의 속이다. 영춘화속 식물은 자스민(영어: jasmine ← 페르시아어: yasmin, "신의 선물"이라는 뜻) 또는 재스민으로 불린다. 200여 종으로 이루어져 있으며, 구세계의 열대와 온대 지역에 분포한다. 잎은 상록성인 경우도 있고, 낙엽성인 경우도 있다. 영춘화속 식물은 세계에서 약 300 종류가 알려져 있다.
아시아와 아프리카의 열대 또는 아열대 지역이 원산지이다. 대부분의 종은 백색 또는 황색 꽃을 피운다. 여러 종의 꽃은 강한 향기를 가지고 있어 향수와 재스민차의 원료로 사용된다. 황매화도 이에 포함되지만, 방향은 아니다.
한자로 말리(茉莉)라고 하며, 산스크리트의 말리카(mallikā)가 어원으로, 원래는 말리화(茉莉花)라고 불렀다.
향기의 주요 성분은 자스몬산 메틸이다. 재스민 꽃에는 몇 가지의 향 성분이 포함되어 있지만, 그 중에서도 재스민 향기를 성격을 나타내는 유일한 향기 성분인 cis - 자스몬은 아직 공업적 생산법이 확립되어 있지 않고, 자연의 꽃에서 추출 정제하는 방법 밖에 없기 때문에, cis - 자스몬을 주원료로 하는 향료는 매우 고가이다. 그것보다 공업적 생산법이 확립되어 있는 자스몬산 메틸 계의 향료는 비교적 싸게 구입할 수 있으며, 향수와 아로마 오일 등으로 일반적으로 널리 유통되고 있다.
종은 다음과 같다:
영춘화속(Jasminum)은 물푸레나무과의 속이다. 영춘화속 식물은 자스민(영어: jasmine ← 페르시아어: yasmin, "신의 선물"이라는 뜻) 또는 재스민으로 불린다. 200여 종으로 이루어져 있으며, 구세계의 열대와 온대 지역에 분포한다. 잎은 상록성인 경우도 있고, 낙엽성인 경우도 있다. 영춘화속 식물은 세계에서 약 300 종류가 알려져 있다.
아시아와 아프리카의 열대 또는 아열대 지역이 원산지이다. 대부분의 종은 백색 또는 황색 꽃을 피운다. 여러 종의 꽃은 강한 향기를 가지고 있어 향수와 재스민차의 원료로 사용된다. 황매화도 이에 포함되지만, 방향은 아니다.
한자로 말리(茉莉)라고 하며, 산스크리트의 말리카(mallikā)가 어원으로, 원래는 말리화(茉莉花)라고 불렀다.
향기의 주요 성분은 자스몬산 메틸이다. 재스민 꽃에는 몇 가지의 향 성분이 포함되어 있지만, 그 중에서도 재스민 향기를 성격을 나타내는 유일한 향기 성분인 cis - 자스몬은 아직 공업적 생산법이 확립되어 있지 않고, 자연의 꽃에서 추출 정제하는 방법 밖에 없기 때문에, cis - 자스몬을 주원료로 하는 향료는 매우 고가이다. 그것보다 공업적 생산법이 확립되어 있는 자스몬산 메틸 계의 향료는 비교적 싸게 구입할 수 있으며, 향수와 아로마 오일 등으로 일반적으로 널리 유통되고 있다.
_in_Talakona_forest,_AP_W_IMG_8326.jpg)
_in_Talakona_forest,_AP_W_IMG_8323.jpg)
_in_Talakona_forest,_AP_W_IMG_8325.jpg)
