nomes no trilho de navegação
Ayıdöşəyi (lat. Dryopteris)
Qıjının bir çox növlərindən gülçülükdə istifadə olunur. Erkək qıjı (Dryopteris filix-mas)- açıq sahələrdə yaxşı bitir, Vel (Pteridium aquilinum) bizim planetin ən qədim bitkilərindəndir, Braun cərgəvari (Polystichum braunii) yabanı halda Rusiyanın orta zolağında bitir. Pəncəşəkilli baldırıqara (Adiantum pedatum), skolopendra-şəkilli çalovcuq (Phyllitis scolopendrium) qıraqları dalğavari yarpaqlı bitkidir. Qıjının zəif inkişaf etmiş kök sistemindən ağacların gövdələrinin dekorasiyasında istifadə edilir. Qıjı sporlarla çoxalır. Sporları il ərzində torflu dibçəklərə əkmək olar. Dibçəkləri şüşə ilə örtmək lazımdır. Qıjını kökümsov gövdənin bölünməsi ilə də çoxaltmaq mümkündür. Azərbaycanda erkək qıjı və venera saçlı baldırıqaradan gülçülükdə uğurla istifadə olunur.
Ayıdöşəyi (lat. Dryopteris)
Qıjının bir çox növlərindən gülçülükdə istifadə olunur. Erkək qıjı (Dryopteris filix-mas)- açıq sahələrdə yaxşı bitir, Vel (Pteridium aquilinum) bizim planetin ən qədim bitkilərindəndir, Braun cərgəvari (Polystichum braunii) yabanı halda Rusiyanın orta zolağında bitir. Pəncəşəkilli baldırıqara (Adiantum pedatum), skolopendra-şəkilli çalovcuq (Phyllitis scolopendrium) qıraqları dalğavari yarpaqlı bitkidir. Qıjının zəif inkişaf etmiş kök sistemindən ağacların gövdələrinin dekorasiyasında istifadə edilir. Qıjı sporlarla çoxalır. Sporları il ərzində torflu dibçəklərə əkmək olar. Dibçəkləri şüşə ilə örtmək lazımdır. Qıjını kökümsov gövdənin bölünməsi ilə də çoxaltmaq mümkündür. Azərbaycanda erkək qıjı və venera saçlı baldırıqaradan gülçülükdə uğurla istifadə olunur.
Dryopteris és un gènere d'unes 250 espècies de plantes sense flors que es distribueixen per l'hemisferi nord temperat, amb la majoria de les espècies a l'Àsia de l'Est. Els rizomes formen una corona d'on surten les frondes com un ram de flors.
La hibridació és un fenomen ben conegut dins el grup, amb moltes espècies formades per hibridació.
left|188 px|thumb|Dryopteris erythrosora
Dryopteris és un gènere d'unes 250 espècies de plantes sense flors que es distribueixen per l'hemisferi nord temperat, amb la majoria de les espècies a l'Àsia de l'Est. Els rizomes formen una corona d'on surten les frondes com un ram de flors.
La hibridació és un fenomen ben conegut dins el grup, amb moltes espècies formades per hibridació.
Mangeløv-slægten (Dryopteris) har følgende fællestræk: Bladene er to til flere gange fjersnitdelte med runde sporehushobe (sori). Bladstilkene har en rendeformet fure på oversiden. Flere arter dyrkes som haveplanter.
ArterDie Pflanzengattung der Wurmfarne (Dryopteris) gehört zur Familie der Wurmfarngewächse (Dryopteridaceae). Die mindestens 150 Arten sind vor allem auf der Nordhalbkugel verbreitet. Es existieren auch viele Hybriden, die hauptsächlich im viktorianischen Zeitalter Englands gezüchtet wurden, als Farne in Parks und Gärten sehr populär waren.
Die Dryopteris-Arten wachsen als ausdauernde krautige Pflanzen an Gewässern, in Gehölzen oder zwischen Felsen im Gebirge. Die meisten Arten verlieren im Winter ihr Laub, außer sie stehen in einer geschützten Lage. Nicht alle Arten sind frosthart.[1]
Das Rhizom ist dick, kurz und mit braunen Schuppen dicht besetzt. Die sich entwickelnden Blätter schieben sich im Frühjahr eingerollt nach oben (Bischofsstabstadium). Die Blätter können bis zu 100 cm lang werden.[2] Die Blätter sind in Blattstiel und Blattspreite gegliedert und variieren stark in Länge und Breite. Die Blätter sind ein- bis vierfach gefiedert und stehen in Rosetten. Die Blattspreite wird bei den mitteleuropäischen Arten nach unten hin kaum schmaler, was ein Unterscheidungsmerkmal zum Frauenfarn (Athyrium) ist.
Die Sporen sind in nierenförmigen Sori auf der Blattunterseite angeordnet.[1]
Im Volksglauben wurde der Wurmfarn auch als Bandwurmwurzel, Flöhwurz, Hirschzehen, Irrwurz oder Johanniskraut bezeichnet. Die meisten Namen gehen auf die historische Verwendung oder den Volksglauben (siehe unten) zurück.[2]
Die Wurmfarne sind hauptsächlich in den gemäßigten Breiten der Nordhemisphere verbreitet.[1]
Einige Arten werden von manchen Autoren zu den Gattungen Ctenitis oder Thelypteris gerechnet. Von einigen Autoren wurden Dryopteris Arten der Gattungen Aspidium und Nephrodium zugeordnet. Bei den meisten Arten sind reife Sporen zur sicheren Bestimmung und zur Unterscheidung der reinen Art von den Hybriden unbedingt erforderlich.
Die Gattung der Dryopteris umfasst mehr als 150 und wahrscheinlich mehr als 280 Arten weltweit. Dazu gehören in Mitteleuropa:
Außerhalb Mitteleuropas kommen vor (Auswahl):
Folgende Naturhybriden wurden in Mitteleuropa beobachtet:[8]
Die Dryopteris-Arten enthalten in den unterirdischen Pflanzenteilen Phloroglucinverbindungen („Filizin“) – medizinisch wirksame Substanzen, die Darmparasiten lähmen. Die Extrakte wurden deshalb früher zur Behandlung von Bandwurmbefall eingesetzt, daher der Trivialname Wurmfarn. Wegen zahlreicher Vergiftungen und Leberschädigungen wurde der Wurmfarn inzwischen auf die Negativliste der Phytopharmaka gesetzt. Außerdem wurden die Wurzeln bei Sehnerven-Schädigungen eingesetzt.[2]
Der Wurmfarn wurde als mystische Pflanze angesehen, da die Pflanzen vorwiegend im Schatten des Waldes zu finden sind und keine Blüten tragen. Über die Blüte des Farnes, welche in der Johannisnacht stattfinde, und den Farnsamen wurden viele Geschichten erzählt. So wurden dem Farnsamen zahlreiche Eigenschaften zugeschrieben, wie beispielsweise dem Schutz vor Zaubern oder vor dem Blitzschlag sowie Glück bei der Schatzsuche, im Spiel oder auf Abenteuern. Außerdem wurde dem Farnsamen nachgesagt, er verleihe dem Träger eine Tarnkappe, sodass dieser unsichtbar werden könne.[2]
Aufgrund der zahlreichen positiven Eigenschaften des Farnsamens war das Finden des Samens schwierig. Häufig beinhaltete es einen Pakt mit dem Teufel oder Rituale auf dem Friedhof. Das Sammeln des Samens von der Pflanze solle nur mithilfe eines schwarzen Hemdes, Felles oder dem Tuch des Messkelches gelingen, da der Samen so schwer sei und alle anderen Gegenstände durchschlage.[2]
Das Verirren im Wald wurde häufig durch das versehentliche Treten auf die Irrwurz, einen Farn, erklärt. Dadurch verliere man die Orientierung und finde den Weg nicht mehr zurück.[2]
Die Pflanzengattung der Wurmfarne (Dryopteris) gehört zur Familie der Wurmfarngewächse (Dryopteridaceae). Die mindestens 150 Arten sind vor allem auf der Nordhalbkugel verbreitet. Es existieren auch viele Hybriden, die hauptsächlich im viktorianischen Zeitalter Englands gezüchtet wurden, als Farne in Parks und Gärten sehr populär waren.
Dryopteris /draɪˈɒptərɪs/,[2] commonly called the wood ferns, male ferns (referring in particular to Dryopteris filix-mas), or buckler ferns, is a fern genus in the family Dryopteridaceae, subfamily Dryopteridoideae, according to the Pteridophyte Phylogeny Group classification of 2016 (PPG I).[3] There are about 300-400 species in the genus.[1][3][4][5] The species are distributed in Asia, the Americas, Europe, Africa, and the Pacific islands, with the highest diversity in eastern Asia.[5][6] It is placed in the family Dryopteridaceae, subfamily Dryopteridoideae, according to the Pteridophyte Phylogeny Group classification of 2016 (PPG I).[3] Many of the species have stout, slowly creeping rootstocks that form a crown, with a vase-like ring of fronds. The sori are round, with a peltate indusium. The stipes have prominent scales.
Hybridization and polyploidy are well-known phenomena in this group, with many species formed via these processes. The North American Dryopteris hybrid complex is a well-known example of speciation via allopolyploid hybridization.[7]
The genus has a large number of species. The PPG I classification suggested there were about 400 species;[3] as of February 2020, the Checklist of Ferns and Lycophytes of the World listed 328 species and 83 hybrids.[1] Some genera sunk into Dryopteris, such as Dryopsis, Stenolepia and Nothoperanema, are distinguished by other sources.[1]
Dryopteris goldieana, Goldie's fern
Dryopteris species are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species including Batrachedra sophroniella (which feeds exclusively on D. cyatheoides) and Sthenopiseauratus.
Many Dryopteris species are widely used as garden ornamental plants, especially D. affinis, D. erythrosora, and D. filix-mas, with numerous cultivars.
Dryopteris filix-mas was throughout much of recent human history widely used as a vermifuge, and was the only fern listed in the U.S. Pharmacopoeia. Traditional use in Scandinavia against red mite (Dermanyssus gallinae) infestation is to place fronds in nesting boxes under nesting material and under floor covering material.
Dryopteris /draɪˈɒptərɪs/, commonly called the wood ferns, male ferns (referring in particular to Dryopteris filix-mas), or buckler ferns, is a fern genus in the family Dryopteridaceae, subfamily Dryopteridoideae, according to the Pteridophyte Phylogeny Group classification of 2016 (PPG I). There are about 300-400 species in the genus. The species are distributed in Asia, the Americas, Europe, Africa, and the Pacific islands, with the highest diversity in eastern Asia. It is placed in the family Dryopteridaceae, subfamily Dryopteridoideae, according to the Pteridophyte Phylogeny Group classification of 2016 (PPG I). Many of the species have stout, slowly creeping rootstocks that form a crown, with a vase-like ring of fronds. The sori are round, with a peltate indusium. The stipes have prominent scales.
Hybridization and polyploidy are well-known phenomena in this group, with many species formed via these processes. The North American Dryopteris hybrid complex is a well-known example of speciation via allopolyploid hybridization.
La plantgenro de la Driopteridoj aǔ latine Dryopteris apartenas al la familio de la Driopteridacoj (Dryopteridaceae). Ekzistas ĉ. 150 specioj, kiuj estas disvastigitaj sur la norda hemisfero. Ankaŭ ekzistas multaj hibridoj, kiuj precipe estas breditaj en la viktoria epoko de Anglujo. Tiam filikoj en la ĝardenoj estis tre popularaj.
La Dryopteris-specioj havas tre dikan, mallongan kaj kun brunaj skvamoj kovratan rizomon. La folioj estas simple aǔ duoble pinataj. Ili havas fortan tigon. La folioplato estas apenaǔ pli mallarĝa ol la bazo kiu estas karakterizaĵo por distingi driopteridon de la Atirio (Athyrium) .
La sporoj estas en grandaj soroj sur la malsupra surfaco de la folio.
Kelkaj specioj estas rigardataj de kelkaj aǔtoroj al la genroj Ctenitis aǔ Thelypteris. Kelkaj aǔtoroj metas Dryopteris-speciojj al la genroj Aspidium kaj Nephrodium. Ĉe la plej multaj specioj la maturaj sporoj nepre necesas por distingi la speciojn.
La genro Drioptero havas pli ol 150 kaj verŝajne pli ol 280 speciojn. Ili troviĝas en la tuta mondo. En Mezeǔropo hejmiĝas:
En Mezeǔropo troviĝas (elekto):
La Dryopteris-specioj enhavas en la rizomoj floroglucinkombinaĵojn („filizino“) – t. e. medicine efikaj substancoj, kiuj bremsas la multobligadon de intestaj parazitoj. La ekstraktoj estis uzataj por kuraci cestodojn. Tial la planto nomiĝas en kelkaj lingvoj, ekzemple en la germana lingvo, vermfiliko.
La plantgenro de la Driopteridoj aǔ latine Dryopteris apartenas al la familio de la Driopteridacoj (Dryopteridaceae). Ekzistas ĉ. 150 specioj, kiuj estas disvastigitaj sur la norda hemisfero. Ankaŭ ekzistas multaj hibridoj, kiuj precipe estas breditaj en la viktoria epoko de Anglujo. Tiam filikoj en la ĝardenoj estis tre popularaj.
Dryopteris es un género de alrededor de 250 especies de plantas no fanerógamas que se distribuyen en el hemisferio norte templado, con la mayoría de las especies en Asia del este. Los rizomas se arrastran formando una corona elevándose las plantas en anillo florero.
Tienen un rizoma corto, robusto, oblicuo, paleáceo; páleas anchas, con el margen entero, a veces con glándulas marginales. Frondes densamente fasciculadas; lámina 1-4 pinnada, con pínnulas simétricas, glabra o glandulosa, con nervadura libre. Soros generalmente orbiculares; indusio reniforme. Esporas monoletas, elipsoidales.
La hibridación es un fenómeno bien conocido dentro del grupo, con muchas especies formadas por hibridación.
El género fue descrito por Michel Adanson, y se publicó esa descripción en Familles des Plantes 2: 20. 1763.[1] La especie tipo es: Dryopteris filix-mas
Dryópteris: nombre genérico que deriva del griego dryopterís = nombre de un helecho. En Dioscórides, de helecho (gr. pterís) que nace sobre los robles (gr. drys)]
Dryopteris es un género de alrededor de 250 especies de plantas no fanerógamas que se distribuyen en el hemisferio norte templado, con la mayoría de las especies en Asia del este. Los rizomas se arrastran formando una corona elevándose las plantas en anillo florero.
Sõnajalg (Dryopteris) taimede perekond sõnajalaliste sugukonnast.
Perekonnast on teada üle maailma 150 liiki.[1] Eestis kasvab 4 liiki: maarja-sõnajalg (Dryopteris filis-mas), suga-sõnajalg (Dryopteris cristata), ohtene sõnajalg (Dryopteris carthusiana), laiuv sõnajalg (Dryopteris expansa).[1]
Sõnajalg (Dryopteris) taimede perekond sõnajalaliste sugukonnast.
Perekonnast on teada üle maailma 150 liiki. Eestis kasvab 4 liiki: maarja-sõnajalg (Dryopteris filis-mas), suga-sõnajalg (Dryopteris cristata), ohtene sõnajalg (Dryopteris carthusiana), laiuv sõnajalg (Dryopteris expansa).
Dryopteris Dryopteridaceae familiako 250 espezieako iratze-mota genero da, Ipar Hemisferioko klima epel ekialdeko Asiako epeletan jatorria duena.
Dryopteris Dryopteridaceae familiako 250 espezieako iratze-mota genero da, Ipar Hemisferioko klima epel ekialdeko Asiako epeletan jatorria duena.
Alvejuuret (Dryopteris) on noin 250 lajia käsittävä saniaisten suku. Sen jäseniä tavataan pohjoisen pallonpuoliskon lauhkeilla alueilla, ennen kaikkea Aasian itäosissa.[1]
Useimmat alvejuuret ovat kookkaita saniaisia. Jotkin lajit ovat kesä- toiset ainavihantia.[2]
Jotkin perhosentoukat syövät joidenkin alvejuurilajien lehtiä. Kivikkoalvejuuri (Dryopteris filix-mas) on Nurmijärven kunnan nimikkokasvi.
Suomessa esiintyvät lajit:[2]
Muissa Pohjoismaissa esiintyviä lajeja:[2]
Muita alvejuurilajeja:[3]
Alvejuuret (Dryopteris) on noin 250 lajia käsittävä saniaisten suku. Sen jäseniä tavataan pohjoisen pallonpuoliskon lauhkeilla alueilla, ennen kaikkea Aasian itäosissa.
Useimmat alvejuuret ovat kookkaita saniaisia. Jotkin lajit ovat kesä- toiset ainavihantia.
Jotkin perhosentoukat syövät joidenkin alvejuurilajien lehtiä. Kivikkoalvejuuri (Dryopteris filix-mas) on Nurmijärven kunnan nimikkokasvi.
Le genre Dryopteris regroupe de nombreuses espèces de fougères.
Le mot Dryopteris, ou dryoptère en français, vient du grec drus [chêne] et pteris [fougère] et fut attribué par Dioscoride (médecin grec) à des fougères se développant dans les bois de chênes[1].
Dryopteris,[1] comunmente chamados fentos macho, é un xénero cunhas 250 especies de fentos que medran en zonas temperadas do hemisferio norte, coa maior diversidade específica no leste de Asia. Moitas das especies teñen fortes rizomas rastreiros que forman unha coroa, cun anel de frondes formando coma un testo. Os soros son arredondados, con el indusio peltado. Os estipes teñen escamas prominentes.
A hibridación é un fenómeno ben coñecido neste grupo, con moitas especies formadas deste xeito.
Varias especies medran bravas en Galiza. A máis común o fento macho, mais hai moitas outras con pequenas ou relictas poboacións.
As especies do xénero Dryopteris serven de alimento para as larvas dalgúns lepidópteros como Batrachedra sophroniella (que se alimenta exclusivamente de D. cyatheoides) ou Sthenopis auratus.
Moitas das especies de Dryopteris úsanse moito en xardinaxe coma plantas ornamentais, especialmente D. affinis, D. erythrosora e o fento macho (D. filix-mas), con numerosos cultivares.
O fento macho (Dryopteris filix-mas) foi moi usado durante séculos até hai ben pouco coma vermífugo, sendo o único fento que aparece na farmacopoea estadounidense.
O xénero foi descrita por Michel Adanson e publicado en Familles des Plantes 2: 20. 1763.[2] A especie tipo é: Dryopteris filix-mas (fento macho común)
Dryopteris: nome xenérico que deriva do grego dryopterís = nome dun fento. En Dioscórides, de fento (gr. pterís) que nace sobre dos carballos (gr. drys)]
Dryopteris, comunmente chamados fentos macho, é un xénero cunhas 250 especies de fentos que medran en zonas temperadas do hemisferio norte, coa maior diversidade específica no leste de Asia. Moitas das especies teñen fortes rizomas rastreiros que forman unha coroa, cun anel de frondes formando coma un testo. Os soros son arredondados, con el indusio peltado. Os estipes teñen escamas prominentes.
A hibridación é un fenómeno ben coñecido neste grupo, con moitas especies formadas deste xeito.
Varias especies medran bravas en Galiza. A máis común o fento macho, mais hai moitas outras con pequenas ou relictas poboacións.
Paprat (lat. Dryopteris), rod paprati iz porodice papratki (Dryopteridaceae), red Polypodiales[1], preko 400 vrsta[2]. Ime dolazi po šumskim nimfama Drijadama koje su živjele u hrastovim stablima, odnosno od grčkog drys, hrast, šuma i pterys, paprat.
Paprat (lat. Dryopteris), rod paprati iz porodice papratki (Dryopteridaceae), red Polypodiales, preko 400 vrsta. Ime dolazi po šumskim nimfama Drijadama koje su živjele u hrastovim stablima, odnosno od grčkog drys, hrast, šuma i pterys, paprat.
Dryopteris,[1] er ættkvísl um 250 tegunda burkna með útbreiðslu um tempraðan hluta norðurhvels, með mestan tegundafjölda í austur Asíu.
Blendingar eru vel þekktir í þessari ættkvísl, og hafa margar tegundir myndast þannig.
Dryopteris tegundir eru étnar af lirfum nokkurra Lepidoptera tegunda, svo sem Batrachedra sophroniella (sem er eingöngu á D. cyatheoides) og Sthenopis auratus.
Margar Dryopteris tegundir eru ræktaðar til skrauts, sérstaklega D. affinis, D. erythrosora, og D. filix-mas, með fjölda ræktunarafbrigða.
Dryopteris filix-mas hefur verið notaður mestalla mannkynssöguna sem ormahreinsandi lyf (vermifuge), og var eini burkninn skráður í lyfjaskrá Bandaríkjanna (U.S. Pharmacopoeia).
Dryopteris, er ættkvísl um 250 tegunda burkna með útbreiðslu um tempraðan hluta norðurhvels, með mestan tegundafjölda í austur Asíu.
Blendingar eru vel þekktir í þessari ættkvísl, og hafa margar tegundir myndast þannig.
Papartis (lot. Dryopteris, angl. Shield Fern, vok. Wurmfarn) – šertvinių (lot. Dryopteridaceae) šeimos gentis.
Lietuvoje aptinkamos rūšys:
Papartis (lot. Dryopteris, angl. Shield Fern, vok. Wurmfarn) – šertvinių (lot. Dryopteridaceae) šeimos gentis.
Niervaren (Dryopteris) is een geslacht van ongeveer 225[1] -250[2] soorten varens uit de niervarenfamilie (Dryopteridaceae). Er is een groot aantal bastaarden bekend, waarvan vele combinaties tot een alloploïde soort hebben geleid. Een aanzienlijke groep bastaarden weet als apomictische soort in stand te blijven.
Het genus heeft een kosmopolitische verspreiding met nadruk op de gematigde zones in Centraal en Oost-Azië. De meeste soorten worden gevonden in bos en open vegetaties, soms op stenigen plaatsen en dan vooral in montane gebieden. In België en Nederland worden 7-8 soorten gevonden, waarvan de brede stekelvaren het algemeenst is.
Duits: Wurmfarn Engels: Wood fern, Shield fern Frans: Dryoptère
Dryopteris is afgeleid van het Oudgriekse 'δρύς' (drus= eik, boom) en 'πτερόν' (pteron= vleugel(-slag), veer)[bron?].
De Nederlandse naam niervaren slaat op het niervormige dekvliesje dat de sporenhoopjes afdekt.
Niervarens hebben meestal een dikke, korte, rechtopstaande, nogal eens vertakte wortelstok met schubben. Ook de bladsteel is beschubt (ten minste aan de basis) en bij een aantal soorten voorzien van klieren en/of haren. De bladen of veren zijn lancetvormig, langwerpig, driehoekig, vijfhoekig of ovaalen zijn een- tot viermaal geveerd. Alle soorten hebben een veelvoud van 41 chromosomen.
Kenmerkend voor het genus zijn de sporenhoopjes die zijn afgedekt met een niervormig dekvliesje.
In Europa komen 26 soorten van nature voor, waarvan zeven of acht Nederland en België:
Voorkomen Botanische naam Nederlandse naam NL Be afbeelding Dryopteris aemula (Ait.) Kuntze (1891) nee nee
Dryopteris affinis (Lowe) Fraser-Jenk. (1979) glanzende geschubde mannetjesvaren ja ja 
Dryopteris aitoniana Pic.Serm. (1951). nee nee Dryopteris ardechensis Fraser-Jenk. (1981) nee nee 
Dryopteris azorica (Christ) Alston. (1956) nee nee Dryopteris borreri (Newm.) Newm, ex Oberh. & Tavel (1937). matte geschubde mannetjesvaren ja ja Dryopteris cambrensis (Fraser-Jenk.) Beitel & W.Buck (1988). ? ? Dryopteris carthusiana (Vill.) H.P.Fuchs (1958) smalle stekelvaren ja ja 
Dryopteris caucasica (A. Braun) Fraser-Jenk. & Corley (1972) nee nee 
Dryopteris corleyi Fraser-Jenk. (1982) nee nee Dryopteris crispifolia Rasbach, Reichst. & Vida (1977) nee nee Dryopteris cristata (L.) A.Gray (1848) kamvaren ja ja 
Dryopteris dilatata (Hoffm.) A.Gray (1848) brede stekelvaren ja ja 
Dryopteris expansa (C. Presl) Fraser-Jenk. & Jermy (1977) ? ja Dryopteris filix-mas (L.) Schott (1834) mannetjesvaren ja ja 
Dryopteris fragrans (L) Schott (1834) nee nee Dryopteris guanchica Gibby & Jermy (1977) nee nee Dryopteris maderensis (Milde) Alston (1956) nee nee Dryopteris mindshelkensis Pavlov (1954) nee nee Dryopteris oligodonta (Desv.) Pic.-Serm. (1951) nee nee 
Dryopteris oreades Fomin (1910) nee nee Dryopteris pallida Bory C.Chr Ex Maire & Petitmengin (1908) nee nee Dryopteris pseudodisjuncta (Tavel ex Fraser-Jenk.) Fraser-Jenk. (2007) nee nee Dryopteris remota (A. Braun ex Döll) Druce (1908) nee nee Dryopteris tyrrhena Fraser-Jenk. & Reichst. (1975) nee nee Dryopteris villarii (Bellardi) Woynar ex Schinz & Thell. (1915) nee nee 
Daarbuiten zijn er nog bijna 150 soorten elders in de wereld.
.png){kind=small}
... · Dryopteris affinis D. aemula · D. affinis (Glanzende geschubde mannetjesvaren) · D. aitoniana · D. azorica · D. borreri (Matte geschubde mannetjesvaren) · D. cambrensis · D. carthusiana (Smalle stekelvaren) · D. corleyi · D. cristata (Kamvaren) · D. dilatata (Brede stekelvaren) · D. erythrosora (Herfstvaren) · D. expansa (Tere stekelvaren) · D. filix-mas (Mannetjesvaren) · D. guanchica · D. intermedia · D. maderensis · D. oligodonta · D. oreades · D. remota · D. rigida · D. stanley-walkeri · D. villarii · ...
Niervaren (Dryopteris) is een geslacht van ongeveer 225 -250 soorten varens uit de niervarenfamilie (Dryopteridaceae). Er is een groot aantal bastaarden bekend, waarvan vele combinaties tot een alloploïde soort hebben geleid. Een aanzienlijke groep bastaarden weet als apomictische soort in stand te blijven.
Het genus heeft een kosmopolitische verspreiding met nadruk op de gematigde zones in Centraal en Oost-Azië. De meeste soorten worden gevonden in bos en open vegetaties, soms op stenigen plaatsen en dan vooral in montane gebieden. In België en Nederland worden 7-8 soorten gevonden, waarvan de brede stekelvaren het algemeenst is.
Stortelgslekten (latin: Dryopteris) er en slekt av store bregner innenfor stortelgfamilien, som på sin side inngår i en større, monofyletisk orden, nemlig Polypodiales.[1] Slekten vokser hovedsakelig i Asia, og i en viss grad ellers på den nordlige halvkule, og har minst 250 arter.
De store bregnene har korte jordstengler, og bladene sitter i rosetter nede ved bakken. Bladplatene, som de sterkt flikete eller fjærformede bladene utgjør, er oftest spisst trekantet ellerbredt lansettformet.
Sporehushopene (sori) sitter langs kanten av bladene hvor de er dekket at et slør (indusium) som er nyreformet på blad som visner om høsten.
I denne oversikten listes noen av de minst 250 artene i stortelgslekten:
Stortelgslekten (latin: Dryopteris) er en slekt av store bregner innenfor stortelgfamilien, som på sin side inngår i en større, monofyletisk orden, nemlig Polypodiales. Slekten vokser hovedsakelig i Asia, og i en viss grad ellers på den nordlige halvkule, og har minst 250 arter.
De store bregnene har korte jordstengler, og bladene sitter i rosetter nede ved bakken. Bladplatene, som de sterkt flikete eller fjærformede bladene utgjør, er oftest spisst trekantet ellerbredt lansettformet.
Sporehushopene (sori) sitter langs kanten av bladene hvor de er dekket at et slør (indusium) som er nyreformet på blad som visner om høsten.
Nerecznica (Dryopteris Adans. 1763) – rodzaj paproci należących do rodziny nerecznicowatych (Dryopteridaceae Herter).
Gatunkiem typowym jest Dryopteris filix-mas L.[2].
Filix Séguier, Filix-mas Hill ex Farwell, Pteris Gleditsch ex Scopoli
Gromada paprotniki, podgromada Polypodiophytina, klasa paprocie, podklasa paprocie cienkozarodnikowe, rząd zanokcicowce, rodzina nerecznicowate, podrodzina Dryopteridoideae Link, rodzaj nerecznica[3].
Nazwa nerecznica wywodzi się od nerkowatego kształtu kupek zarodni na dolnej stronie liści. Bardzo często stosowana jest (nawet w botanicznej literaturze naukowej) niepoprawna nazwa rodzajowa narecznica. Jest ona wynikiem błędu drukarskiego w kluczu do oznaczania Rośliny polskie, wielokrotnie potem powielanego w bazujących na nim opracowaniach[6].
Nerecznica (Dryopteris Adans. 1763) – rodzaj paproci należących do rodziny nerecznicowatych (Dryopteridaceae Herter).
Gatunkiem typowym jest Dryopteris filix-mas L..
Dryopteris é um género de pteridófitos que agrupa cerca de 250 espécies de fetos, com distribuição natural nas regiões de clima temperado do hemisfério norte, com centro de diversidade no leste da Ásia. Os rizomas são rastejantes formando uma coroa sobre a qual as frondes formam um anel.
Os membros deste género apresentam rizoma curto, robusto, oblíquo, paleáceo, com páleas alargadas, com margem inteira, às vezes com glândulas marginais. As frondes são densamente fasciculadas; lâmina 1-4 pinada, com pínulas simétricas, glabras ou glandulares, com venação livre. Soros geralmente orbiculares, indúsio reniforme. Os esporos são do tipo monolete, elipsoidais.
A hibridação é um fenómeno bem conhecido dentro do grupo, com muitas espécies resultantes da hibridação entre espécies simpátricas.
O género foi descrita por Michel Adanson e publicado em Familles des Plantes 2: 20. 1763.[1] A espécie tipo é Dryopteris filix-mas. A etimologia do nome genérico deriva do grego clássico dryopterís, o nome de um feto, que em Dioscórides é o feto (gr. pterís) que nasce sobre os os carvalhos (gr. drys).
Entre outras, o género Dryopteris inclui as seguintes espécies:
Dryopteris é um género de pteridófitos que agrupa cerca de 250 espécies de fetos, com distribuição natural nas regiões de clima temperado do hemisfério norte, com centro de diversidade no leste da Ásia. Os rizomas são rastejantes formando uma coroa sobre a qual as frondes formam um anel.
Dryopteris este un gen de plante din familia Aspleniaceae.
Lundbräkensläktet (Dryopteris) är ett släkte som ingår i familjen träjonväxter (Dryopteridaceae).[2] De är kraftiga ormbunkar med flera gånger pardelade blad i en tät rosett (bunke). Rosetten sitter i änden av en kort, tjock, krypande jordstam. Sporgömmesamlingarna (sori) på undersidan av bladen är oftast runda och har täckfjäll (indusium). Bladskaften har rikligt med ljusbruna fjäll mot basen. Lundbräknar finns mest på norra halvklotet, i tempererade miljöer, och det finns 250 arter i hela världen, varav de flesta i norra Asien. I Sverige växer fem arter, alla i fuktiga miljöer.
Wikimedia Commons har media som rör Lundbräkensläktet.
Wikispecies har information om Dryopteris.
Lundbräkensläktet (Dryopteris) är ett släkte som ingår i familjen träjonväxter (Dryopteridaceae). De är kraftiga ormbunkar med flera gånger pardelade blad i en tät rosett (bunke). Rosetten sitter i änden av en kort, tjock, krypande jordstam. Sporgömmesamlingarna (sori) på undersidan av bladen är oftast runda och har täckfjäll (indusium). Bladskaften har rikligt med ljusbruna fjäll mot basen. Lundbräknar finns mest på norra halvklotet, i tempererade miljöer, och det finns 250 arter i hela världen, varav de flesta i norra Asien. I Sverige växer fem arter, alla i fuktiga miljöer.
Це незавершена стаття про Папороті.Dryopteris Adans., 1763, nom. cons.
Синонимы
Щито́вник (лат. Dryópteris) — род папоротников из семейства Щитовниковые (Dryopteridaceae).
Латинское научное название рода — Dryopteris — происходит от греч. δρῦς, что значит дуб, и πτέρις, папоротник, и означает папоротник дубовых лесов, дубрав[1].
Род Щитовник включает в себя около 150 (в некоторых источниках до 250) видов наземных многолетних травянистых папоротников, произрастающих в основном в умеренной климатической зоне Северного полушария. Многие виды образовались в результате межвидовой гибридизации. Наибольшее видовое разнообразие наблюдается в Восточной Азии.
Род включает в себя в основном достаточно крупные наземные растения.
Корневище крепкое, короткое, приподнимающееся от земли, покрытое широкими, часто цельными чешуями или (по краям) железами. Листья двух типов: или ланцетные, дважды перистые, или треугольные, трижды перистые, за редкими исключениями собранные в правильной формы пучки: воронкообразные или гнездовидные. Особый случай для этого рода — Щитовник Зибольда (Dryopteris sieboldii) — у которого нехарактерные, «слишком простые» листья, непарноперистые, с крупными цельными долями.
Листовая пластинка сверху голая, жилки свободные, рахис листа иногда покрыт чешуями, похожими на те, которые покрывают корневище. Спорангии расположены на нижней стороне листочков рядами или разбросаны случайным образом — они округлые до овальных, покрывальце округло-почковидное (в форме щитка), реже отсутствует.
Хотя щитовник очень широко распространён по всему земному шару (от холодных областей Евразии и Северной Америки до тропиков Азии, Африки и Южной Америки), его основные ареалы находятся именно в умеренных климатических областях, где видовое разнообразие папоротников весьма ограничено. Только немногие виды заходят в субтропическую и тропическую области западного и восточного полушарий. Основной центр видового разнообразия (и возможно, происхождения) рода находится в Гималаях и Восточной Азии (более всего в Китае и Японии), где было обнаружено более 100 из 150 его видов. Ископаемые остатки щитовника находили уже в отложениях мелового периода, но развитие и распространение этого рода происходило в основном — в третичном.
Ряд видов, входящих в род Щитовник являются широко известными, широко распространёнными или даже легендарными растениями, давно и хорошо известными человеку. В частности, Щитовник мужской (Dryopteris filix-mas), носящий ещё со времён Римской империи народное название папоротник мужской — является одним из самых распространённых видов папоротников вообще и самым распространённым видом папоротников умеренной климатической зоны земного шара.
Более десятка различных видов рода щитовник являются популярными растениями для садово-паркового хозяйства, городского озеленения и приусадебного садоводства.[2] Уже упомянутый щитовник мужской, а также некоторые другие виды употребляются в качестве лекарственных растений.
Но даже и в области садоводства и озеленения щитовник мужской является признанным рекордсменом. В промышленном и частном садоводстве известно более сотни различных (иногда очень высокоспециализированных) сортов, как близких к природному виду, так и отличающихся от него до полной неузнаваемости.
Щитовник родственный (Dryopteris affinis)
Щитовник Зибольда (Dryopteris sieboldii)
Щитовник гребенчатый (Dryopteris cristata)
Щито́вник (лат. Dryópteris) — род папоротников из семейства Щитовниковые (Dryopteridaceae).
Латинское научное название рода — Dryopteris — происходит от греч. δρῦς, что значит дуб, и πτέρις, папоротник, и означает папоротник дубовых лесов, дубрав.
鱗毛蕨屬（学名：Dryopteris），為水龍骨目鱗毛蕨科的一個屬。
