Polski owczarek nizinny

Polski owczarek nizinny pilnował dawniej dużych stad owiec

Rasy psów

Jego przodkiem był pies z Tybetu, który w czasie wędrówek z nomadami dotarł na obszar Niziny Wschodnioeuropejskiej, łącząc się po drodze z różnymi ówczesnymi rasami psów pasterskich. Na dawnych ziemiach polskich owczarki nizinne znajdowały się głównie w rękach chłopów. W chłopskiej zagrodzie pies musiał być użyteczny, całymi dniami ciężko pracował na swoje utrzymanie i pod tym względem owczarki nizinne do dziś niewiele się zmieniły.

Te psy o silnym instynkcie zaganiającym i stróżującym, niegdyś były wykorzystywane do pilnowania dużych stad owiec. Obecnie nie są to już psy pracujące, ale w ten sam sposób jak przed wiekami pilnowały zwierząt gospodarskich, pilnują domu i jego mieszkańców. Ale to za mało, owczarek nizinny potrzebuje więcej pracy, trzeba się nim zająć, wymyślać dla niego różne zadania i przede wszystkim co najmniej dwie godzinny dziennie przeznaczyć na wybieganie oraz zabawy na świeżym powietrzu.

Nie jest to więc pies, którego bez solidnej, codziennej dawki ruchu można zamknąć na długie godziny w domu. Jego temperament musi znaleźć ujście, dlatego z nudów może czynić różne szkody. Najlepiej się czuje wśród rodziny, w domu z ogrodem. Wszędzie musi być, wszystko musi mieć na oku; przypilnuje dziecka i obejścia, obszczeka intruza. Owczarki nizinne, zwłaszcza w grupie, są hałaśliwe, nie wykazują jednak agresywności. Mają znakomity kontakt z właścicielem, są bardzo posłuszne i pojętne, uwielbiają się uczyć. Lubią też różnego rodzaju zawody, np. typu agility, gdzie pies biega przez przeszkody.

Owczarek nizinny jest psem średniej wielkości (między 43 a 50 cm w kłębie), masywny, o mocnych kościach, z długim włosem i gęstym podszerstkiem, który chroni zarówno przed ciepłem, jak i zimnem. Dopuszczalny jest każdy kolor włosa: bywają psy o umaszczeniu jasnosrebrnym do grafitowego, czarne, płowe, beżowe, łaciate - od białych z niewielką ilością znaczeń, po biało-czarne i biało-czekoladowe. Ich sierść wymaga starannej pielęgnacji, systematycznego szczotkowania. Nie gubią włosa, latem ewentualnie zrzucają większą ilość podszerstka. Nos może być czarny albo brązowy. Młode rodzą się z krótkimi lub długimi ogonami, ale ogonów już się nie tnie.

Twarde życie w chłopskich zagrodach sprawiło, że owczarki nizinne nie chorują i są niewybredne, jeśli chodzi o pożywienie. Wręcz przeciwnie - zjedzą chętnie wszystko, o każdej porze dnia i nocy, czasem ze szkodą dla zdrowia i sylwetki. Trzeba więc uważać i regulować pieskom rozkład posiłków. Czasem mają problemy z tzw. przebiałczeniem - jeśli karma jest zbyt energetyczna, ze zbyt dużą ilością białka, mogą dostać uczulenia. To spadek po przodkach - jako wiejskie psy nie żywiły się delikatesami, mięsa zapewne dostawały niewiele. A od tego czasu nie przekształciły się aż do tego stopnia, aby przyswajać tak dobre pożywienie. Dla tej rasy najlepsze są karmy dla psów alergicznych, z małą ilością jagnięciny. Jeśli są karmione naturalnie, mogą dostać najwyżej 20 dag mięsa, plus oczywiście wypełniacze, czyli warzywa i np. ryż.

(DD)